سرویس ورزشی جوان آنلاین: حمیده عباسعلی کاپیتان تیم ملی کاراته بانوان با گرفتن سهمیه بازی‌های المپیک خیال خود را از این بابت راحت کرده است. البته مصدومیت باعث شد تا عباسعلی مجبور به جراحی شود و فعلاً هم دوران نقاهت را بگذراند. با این حال به تعویق افتادن المپیک باعث شده تا کاپیتان عجله‌ای برای بازگشت به تاتامی نداشته باشد.
از شرایط این روز‌های خود و پشت سرگذاشتن دوران نقاهت بگویید.
نزدیک به سه ماه و نیم از جراحی‌ام می‌گذرد و فعلاً در مرحله فیزیوتراپی و توانبخشی هستم. فعلاً کار دیگری انجام نمی‌دهم ولی هر روز انجام تمریناتی برای تقویت پا را در برنامه دارم. هنوز اجازه شروع تمرینات کاراته را ندارم و در حال حاضر فقط تمرینات توانبخشی متناسب با شرایطم را انجام می‌دهم.
زمان بازگشت دوباره شما به تاتامی مشخص شده است؟
هنوز زمان دقیقی مشخص نیست. با توجه به روند درمانی‌ام باید پیش بروم. قاعدتاً هرچه زودتر به شرایط ایده‌آل برسم زودتر تمریناتم آغاز می‌شود. در حال حاضر هیچ عجله‌ای برای بازگشت به کاراته ندارم. ورزشکاری که جراحی کرده است شرایط متفاوتی نسبت به قبل دارد و باید احتیاط بیشتری به خرج دهد.
مسابقات پرفشار و حساسیت رقابت‌ها در مصدومیت شما تأثیرگذار بود؟
نزدیک به دو سال بود که برای قطعی شدن سهمیه المپیک ۲۰۲۰ مدام در کوران مسابقات بودم و تقریباً دو هفته یک بار مبارزه می‌کردم. یک ورزشکار حرفه‌ای در سال می‌تواند نهایتاً چهار بار به اوج آمادگی برسد. این را با توجه به شناختی که از خودم دارم می‌گویم. به هیچ وجه نمی‌توان انتظار داشت که ملی‌پوشان هر هفته در اوج باشند و بهترین نتیجه را بگیرند. علاوه بر این فاکتورهایی، چون حساسیت‌های بالا و فشار روانی زیاد رقابت‌های مختلف، پرواز‌های طولانی و شرایط مختلف آب و هوایی ورزشکار را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این موارد قطعاً موجب خستگی ورزشکار می‌شود. در کاراته وان اتریش با اینکه رنکینگ اول وزنم را در دنیا داشتم هدفم این بود که حتماً جایگاهم را حفظ کنم. صعود به فینال این رقابت‌ها صدرنشینی‌ام را در رده‌بندی جهانی تثبیت می‌کرد. البته پس از رقابت‌های اتریش، کاراته وان مراکش آخرین مرحله مسابقات بود. اگر در اتریش طلا می‌گرفتم و قهرمان می‌شدم خیالم از بابت همه چیز راحت می‌شد و حتی می‌توانستم در رقابت‌های مراکش نیز شرکت نکنم. پس از صعودم به فینال اتریش هم این مسئله قطعی شده بود ولی من باز هم برای کسب مدال طلا تلاش کردم. در ثانیه‌های پایانی مبارزه بود که در پایم احساس خستگی کردم و در نهایت هم به پارگی رباط صلیبی منجر شد.
با مصدومیت شدیدی که داشتید چطور با قهرمانی مبارزه را به پایان رساندید؟
خیلی تلاش کردم مبارزه را ادامه دهم. همان اول که مصدوم شدم فکر نمی‌کردم رباط صلیبی‌ام پاره شده باشد ولی آن ۳۰ ثانیه باقیمانده از مبارزه به اندازه سه ساعت برایم گذاشت. مدیریت کردن و به پایان رساندن بازی فینال واقعاً برایم سخت بود که خوشبختانه با موفقیت به پایان رسید.
پشت سرگذاشتن دوران نقاهت برای ورزشکاران حرفه‌ای بسیار سخت است. شما در این مدت چطور روحیه‌تان را حفظ کردید؟
از بُعد روانی پذیرفتن این مسئله بسیار سخت است چراکه ورزشکار حرفه‌ای می‌داند که آسیب‌دیدگی جزئی از حرفه‌اش است و نمی‌توان در سطح ورزش حرفه‌ای و قهرمانی فعال بود ولی مصدوم نشد. برای موفقیت همه ما باید فراتر از حد انتظار ظاهر شویم و بیشتر از حد توان از خودمان مایه بگذاریم. مصدومیت‌هایی هست که حتی ممکن است غیرقابل جبران باشد. ورزشکار باید بپذیرد باید از بحث مصدومیتش بگذرد. مسلماً ورزشکار پس از جراحی تا مدتی نمی‌تواند قابلیت‌هایش را مثل گذشته به نمایش بگذارد. مشکل اصلی حرفه‌ای‌ها این است که اگر یک روز در خانه بمانند از نظر روحی روانی به هم می‌ریزند. برای من هم سخت بود. منتها وقتی می‌دانی آینده وجود دارد و می‌توانی دوباره برگردی باید تمام تلاشت را انجام دهی و نشان دهی که تشنه تمرین هستی. اگر با انرژی منفی تمرینات فیزیوتراپی و توانبخشی را شروع کنی نتیجه‌ای نخواهد داشت. پزشکم به من توضیح داد که با این جراحی من به المپیک می‌رسم و خیالم را راحت کرده بود. به همین دلیل با ذهن باز جراحی کردم. دوران نقاهت سختی‌ها، بی‌خوابی‌ها و درد‌های خودش را دارد ولی باید با تفکر حرفه‌ای پیش رفت.
سهمیه المپیک توکیو را کسب کردید و برای رسیدن به این موفقیت مسیر سختی را نیز پشت سر گذاشتید. سکوی المپیک هدف بعدی شماست؟
یکی از هدف‌های من پس از گرفتن مدال‌های آسیایی و جهانی، گرفتن یک مدال خوشرنگ از المپیک بود. البته کاراته قبلاً المپیکی نبود و در بازی‌های توکیو برای اولین بار جزو یکی از رشته‌های المپیکی است. خوشبختانه کاراته زمانی به جمع رشته‌های المپیکی اضافه شد که من عضو تیم ملی بودم و شرایط خوبی داشتم. این اتفاق برای همه کاراته‌کاران خوشایند بود و حتی خیلی‌ها دوباره به عرصه قهرمانی بازگشتند تا حضور در این بازی‌ها را تجربه کنند. گرفتن سهمیه یکی از اهداف من بود و با همه سختی‌هایی که کشیدم به این هدف رسیدم. گرفتن مدال المپیک آرزوی هر ورزشکاری است، اما باید بپذیریم که مدال گرفتن در المپیک شرایط متفاوتی دارد. در مجموع من هیچ وقت قول مدال نمی‌دهم ولی تمام تلاشم را می‌کنم که بعد از گذراندن دوران نقاهت طوری تمرین کنم تا در المپیک خوب ظاهر شوم.
تعویق المپیک مشکلاتی را برای برخی ورزشکاران به همراه داشته و آن‌ها را از اوج آمادگی دور کرده است ولی این مسئله به شما برای پشت سرگذاشتن مصدومیت‌تان کمک کرده است.
برای من خبر خوشحال‌کننده‌ای بود چراکه با خیال راحت می‌توانم تمریناتم را شروع کنم. دیگر استرس ندارم که ریسک کنم و زودتر از موعد به تمرینات برگردم. تقریباً برای تمام ورزشکارانی که آسیب‌دیدگی دارند این اتفاق تأثیر مثبت دارد.
احتمال لغو کامل بازی‌های المپیک نیز مطرح شده است. نگران این موضوع نیستید؟
ما به امید زنده هستیم. باید امیدوار باشیم که این اتفاق رخ ندهد. شخصاً معتقدم المپیک برگزار خواهد شد. سعی می‌کنم ذهنم را درگیر موضوعاتی از این دست نکنم.
کاراته بانوان ایران در سال‌های اخیر درخشش فوق‌العاده‌ای داشته است. بالا رفتن انتظارات کار را برای شما سخت نمی‌کند؟
به عنوان کاپیتان تیم ملی می‌گویم که کاراته بانوان سال‌هاست که جایگاه خوبی دارد و بانوان کاراته‌کار توانایی‌های خود را با رسیدن به افتخارات بزرگ ثابت کرده‌اند. نگاه مسئولان نیز به کاراته تغییر کرده و در هر تورنمنتی انتظار خوشرنگ‌ترین را از ما دارند، به ویژه در بخش بانوان چراکه قبلاً فقط تیم آقایان اعزام می‌شد ولی پس از حضور تیم بانوان تعداد مدال‌ها افزایش پیدا کرد. کاراته ایران در صدر جهان قرار دارد، رقبا از ما می‌ترسند و از تیم کشورمان به عنوان یک تیم قدرتمند یاد می‌کنند. خوشحالم از اینکه نگاه به کاراته بانوان تغییر کرده است. البته مسئولیتمان سنگین‌تر شده است ولی این مسئله نباید باعث استرس و فشار روی ما شود. یک ورزشکار حرفه‌ای باید این مسائل را بپذیرد و با آن‌ها کنار بیاید و با کنترل استرس و مسائل روانی بهترین عملکردش را به نمایش بگذارد.
حضور شما در رزمایش همدلی و احسان در شهر ری بازتاب زیادی داشت. هدفتان از حضور در حرکت خیرخواهانه چه بود؟
دوست ندارم زیاد در خصوص این مسائل صحبت کنم. به هر حال هر انسانی دوست دارد برای دل خود کاری انجام دهد تا هم حال دل خودش خوب شود و هم حال مردم. به نظر من انجام کار‌های خیرخواهانه بیشتر از آنکه به نفع دیگران باشد حال خودمان را خوب می‌کند. من هم دوست دارم در چنین فعالیت‌هایی شریک باشم و هر کاری از دستم برمی‌آید انجام دهم.
