به گزارش خبرنگار جوان آنلاین از اصفهان ،دومین نشست "شعرنیوش" که تلاشی از سوی مرکز آفرینشهای ادبی قلمستان وابسته به سازمان فرهنگی اجتماعی ورزشی شهرداری اصفهان برای گپ و گفتی مجازی با شاعران اصفهانی است، میزبان محسن ناصحی شاعر آیینی بود.
این شاعر اصفهانی ابتدا از علاقهاش به شخصیت بنیانگذار انقلاب اسلامی گفت و به مناسبت رحلت امام خمینی (ره) غزل «غرور ایل» خود را تقدیم بینندگان کرد.
وی درباره خلق اثر در حوزه شعر آیینی بر مبنای اصول ارزشی و مذهبی گفت: در سال 57 یعنی سال انقلاب و در خانوادهای کاملاً مذهبی با پدری روحانی متولد شدم که تمام مبناهای فکری آن حول مذهب بود. در دهه 60 نیز با جنگ تحمیلی روبهرو بودیم و بچههای نسل ما در این فضا با سرودهای انقلابی و دفاع مقدس بزرگ شدند. زمانی که وارد دهه 70 شدیم پس از یک اتفاق کوچک در زندگیام متوجه شدم که میتوانم بنویسم و شعر بگویم.
ناصحی به پیوستن به یک انجمن ادبی با توجه به زمینه ایدئولوژیک خود اشاره کرد و افزود: در آن زمان جوانان اصفهانی زیادی، شعر میسرودند. از یک طرف، زیبایی این هنجارگریزیها و عصیانگریها در نوشتن لذتبخش و جذاب بود و از طرف دیگر، شعر کاملاً کلاسیک و مضمونگرای گذشته دست دافعه به سینه جوانان میزد که باعث شد جوانان به سمت شعر تحولگرا گرایش پیدا کنند و این تغییر و تحول در من نیز اتفاق افتاد.
این شاعر آیینی ادامه داد: از طرف دیگر زمانی که در دهه 70 شاعران در نوشتن شروع به هنجارگریزی کردند، به نوعی خود را ملزم کردند از محدوده ایدئولوژی عبور کنند و آن را کنار بزنند تا بتوانند با واقعیات روبهرو شوند و سیر روشنفکرانهای در ادبیات پدید آمد.
ناصحی تأکید کرد که شعر جدی و روشنفکرانهای که از دهه 70 شکل گرفت مخاطب محدودی دارد در حالی که جامعه ما جامعهای کاملاً ایدئولوژیک و معتقد است و برخلاف تصور برخی شاعران که به سمت این حوزه میروند، مخاطب عام شعر مخاطب سادهانگاری نیست.
وی درباره مرز باریک و حساس حفظ شأنیت و حدود مذهبی در سرودن شعر آیینی بیان کرد: سال 94 مجموعهای به نام «راوی باش» منتشر کردم اما خیلی زود پشیمان شدم، چون این نکته بسیار مهم است که در شعر مذهبی نمیتوان از بسیاری از الفاظ استفاده کرد و باید خطوط قرمز را حفظ کرد.
وی تصریح کرد: زمانی که یک شعر به دست مداح در یک هیئت برسد مخاطبان آن گستردهتر میشود و ابیات آن زمزمه مخاطبان آن خواهد شد، ولی اگر به عنوان شاعر ذرهای خطوط قرمز را رد کرده و در تعابیر دقت نکرده باشم چه اتفاقی میافتد؟ پس میتوانم روی مجموعه راوی باش هم اصلاحاتی انجام دهم و آن را دوباره منتشر کنم.
به اعتقاد این شاعر اصفهانی، هماکنون برخی شاعران حوزه شعر جدی و روشنفکرانه سرودن شعر آیینی را برنمیتابند، حال اگر برخی بیپرواییها به حوزه شعر مذهبی و آیینی وارد شود و با پختگی نیز همراه نباشد شعری به دست مردم میرسد که ارزش هنری آن کم است، در حالی که شاعران آیینی نمیخواهند چنین اتفاقی بیفتد.
وی که اعتقاد دارد شعر آیینی نوشتن لزوماً به این معنی نیست که شاعر آن نیز آیینی باشد، در ادامه گفت: اعتقاد دارم شاعر آیینی در وهله اول باید زیارت جامعه را با معنا و تفسیر آن خوانده باشد. از طرف دیگر شاعر آیینی باید به امامشناسی بپردازد تا اعتقاد موروثی خود را به اعتقادی محکمتر تبدیل کند.
ناصحی با اشاره به وجود کتابهای فراوان درباره آداب سرودن شعر آیینی افزود: درباره آسیبشناسی شعر آیینی و هیئت از اواخر دهه 80 کار شده و به همین دلیل، شعر آیینی در دهه 90 پررنگتر است چون به واسطه همین آسیبشناسیها و گوشزدها، از ضعفها و آسیبهای آن کم و بر غنای آن افزوده شده است.
این شاعر آیینی تصریح کرد: اگر در غزل فنی، الفاظ و تعابیری را بهکار میبریم، نمیتوانیم در شعر مذهبی و هیئت نیز از آنها استفاده کنیم و اگر این مرزها را بشناسیم و رعایت کنیم اتفاقاً آیینی سرودن بسیار هم دلچسب می شود.
ناصحی اظهار داشت: شاعر آیینی از زبان فطرت استفاده میکند پس زمانی که از شعر آیینی سخن میگوییم منظور فقط شعر مذهبی نیست. مگر میشود در جامعه ما خانهای بر سر بیپناهی خراب شود و شاعری که خود را مداح امام علی(ع) میداند نسبت به آن بیتفاوت باشد؟ فطرت انسان ظلمستیز، یاور مظلوم و عدالتخواه است و اگر منِ محسن ناصحی بگویم فقط شعر مذهبی میگویم و در اشعار خود به اتفاقات اجتماعی واکنش نشان ندهم، شاعر آیینی نیستم.
گفتنی است؛ برای تماشای 5 نشست بعدی «شعرنیوش» میتوانید ساعت 22 پنجشنبه شبها مهمان لایو صفحه اینستاگرام مرکز آفرینشهای ادبی قلمستان (ghalamestanews) وابسته به سازمان فرهنگی اجتماعی ورزشی شهرداری اصفهان شوید.