میلاد حضرت پیامبر و هفته وحدت، خجستهترین عید مسلمین و نیکوترین مولود بشریت است، اما رویکرد فرهنگی استان و در راس آن مدیریت محیط شهر تبریز، خنثیتر از آن است که به منزلت این عید واقف باشد.
مشکل اینجا است که تکریم ارزشهای دینی و ملی در این شهر، قاطی بروکراسی تبلیغات شهری شدهاست.
شاید مدیریت تبلیغاتی شهر، هزار توجیه اداری، در مورد ناکارآمدی خود داشته باشد. مثلاً شاید گرافیست سرما خورده، فتوشاپ هنگ کرده، بنر تمام شده، دستگاه چاپ گیرپاژ کرده، حسابرس در مرخصی است و....
تمام این توجیهات محتمل است اما پشت همه آنها میتوان مظلومیت باورها و ارزشهای دینی را حس کرد.
دریغ از یک جشن عمومی، یا یک فضاسازی جذاب در مرکز شهر یا چند متر ریسه لامپ کممصرف که عموم شهروندان را برای لحظهای متوجه عظیمترین میلاد تاریخ بشریت کند.
و باز گلی به جمال اعضای شورا که در برابر عملکرد سوالبرانگیز تبلیغات محیطی شهر، سکوت پیشه کرده است.
چطور ممکن است عوارضی که با صدها ماده و تبصره از مردم اخذ میشود، نقشی در تکریم اعتقادات مردمی نداشته باشد؟
متاسفانه اعیاد ائمه(ع) در این شهر به اندازه جشنهای کلنگزنی و افتتاح پروژههای محقر، ارج و قرب ندارد. رقمهای بزرگی که صرف آیتمهای پرخرج این برنامهها میشود، میتواند صرفهجویی و به نیازهای اصیل فرهنگی اختصاص یابد؛ البته به شرط اعتقاد و اشتیاق به فرهنگ دینی و مذهبی.