حرمت مهمانان امام رضا (ع) را بیشتر داشته باشیم

السلام‌ای بهر عاشق سرنوشت... عشق و دلدادگی به امام رضا (ع) ایرانی و غیرایرانی نمی‌شناسد. کافی است مهر امام به دلی بیفتد دیگر دل، تاب ماندن در سینه را ندارد. از هر جای این کره خاکی که باشد به هر شیوه‌ای خود را به مشهد ایران می‌رساند تا آرامش بگیرد. این مسئله را در چند سالی که با تازه مسلمانان مصاحبه‌های مختلفی داشته‌ام به خوبی دریافته‌ام. وقتی پای درددل خیلی از تازه‌مسلمانان می‌نشینیم و از امام رضا (ع) سؤال می‌کنیم به خوبی می‌توانیم حس و حالی را که از زیارت امام داشته‌اند، بفهمیم؛ اینکه چگونه شیدای امام رضا (ع) شدند و سرنوشت و مسیر زندگی‌شان تغییر کرد.
در همین کشور همسایه یعنی پاکستان، شیعیان زیادی هستند که با شور و شوق زیاد خود را به ایران می‌رسانند تا فقط چند روزی مهمان امام رئوف باشند و حاجت‌شان را بگیرند. سالانه میلیون‌ها پاکستانی عاشق امام رضا (ع) به ایران می‌آیند. شاید هر قافله، ۱۵۰ نفری را به ایران بیاورد. البته مشکلات زیادی را هم در طول مسیر طی می‌کنند. زوار از شهر کویته که مقصد ابتدایی سفر است (بیشتر شیعیان پاکستان در این شهر ساکن هستند) تا رسیدن به لب مرز ایران، جانشان در خطراست، هر بار احتمال حملات انتحاری وهابیون و انفجار اتوبوس آن‌ها وجود دارد.
سیدموسی‌رضا نقوی از فعالان فرهنگی و دینی پاکستانی می‌گوید: «بیشتر شیعیان پاکستانی توان مالی خوبی ندارند ولی، چون در آرزوی زیارت امام هشتم هستند در طول سال روپیه روپیه جمع می‌کنند تا بتوانند چند روزی به ایران و زیارت امام رضا (ع) بیایند.» یک بار هم در سفر مشهد زن جوان پاکستانی که از زائران امام رضا (ع) بود و به سختی فارسی حرف می‌زد گفت: «بیمارم و اصلاً حالم خوب نیست. برای شفای خود به ایران آمده‌ام تا امام رضا (ع) شفایم بدهد. ما معتقدیم هرکس به زیارت امام رضا بیاید و غذای نذری امام را بخورد سلامت می‌شود. چون پولم کافی نبود پس‌انداز کردم تا هزینه سفرم تأمین شود و خدا را شکر توانستم به ایران و زیارت امام رضا (ع) بیایم.»
متأسفانه مشکلات بعد از گذشتن از مرز ایران هم برایشان وجود دارد؛ رانندگان اتوبوس‌ها فیلم‌های مبتذل هندی و ایرانی بدون احترام به نیت مسافران این سفر پخش می‌کنند؛ حرکتی که باعث ناراحتی خیلی از آن‌ها می‌شود. بنا به گفته برخی شیعیان پاکستانی، اگر کسی در اتوبوس مرزی تا شهر مشهد مریض باشد، راننده اتوبوس اصلاً در مسیر نگه نمی‌دارد؛ مسیری طولانی که نزدیک به پنج ساعت طول می‌کشد و زائران از برخورد بد راننده‌ها گلایه دارند.
فراموش نکنیم اگر این مسافران مذهبی اروپایی و امریکایی نیستند تا مو‌های بلوند و چهره‌ای سفید داشته باشند و برخی از ما را به هیجان بیندازند، به هر حال زائرانی از کشور همسایه‌اند که مانند بقیه مسافران غیرایرانی پول می‌دهند و هزینه می‌کنند تا به این سفر مذهبی که به آن اعتقاد زیادی هم دارند بیایند برای همین انتظار دارند در قبال هزینه‌ای که می‌کنند سرویس‌دهی شوند.
متأسفانه گاه برخی نگاه‌های غلط باعث می‌شود نسبت به زوار و گردشگران مذهبی خارجی بی‌احترام و بی‌توجهی شود. مثلاً تازه مسلمانی از کشور سیرالئون گله داشت که، چون سیاهپوست است برخی به او بی‌احترامی می‌کنند. از رفتار آن‌ها ناراحت بود و می‌گفت: من را مسخره می‌کنند، ولی به آن‌ها می‌گویم من مهمان شما هستم. به خاطر شما از کشور و سرزمینم دل کندم و به اینجا آمده‌ام. بعد شرمنده می‌شوند و عذرخواهی می‌کنند.
کلام اول اینکه نباید تنها به گردشگران مذهبی داخلی بسنده کرد که هر ساله با شور و شوق بسیار خود را به بارگاه امام هشتم می‌رسانند، بلکه گردشگران خارجی زیادی هستند چه مسلمان شیعه و چه غیرمسلمان که به مشهد می‌روند. باید آن‌ها را با احترام پذیرفت و میزبانی کرد، زیرا همه این‌ها مهمانان امام رضای رئوف هستند که حرمت‌ها بر ما میزبانان واجب است، لذا توقع ما از آستان قدس این است که در کنار همه فعالیت‌های مثبت و پسندیده‌ای که انجام می‌دهد، مهمانان امام رضا (ع) را هم به یک چشم نگاه کند و مورد توجه قرار دهد، به‌خصوص در دادن غذای نذری که اغلب آن را متبرک برای رفع حاجت و شفا می‌دانند. زائری آفریقایی می‌گفت: به ما می‌گویند اگر کسی غذا می‌خواهد باید در تمام برنامه‌های دهه کرامت آستان شرکت کند بعد از میان اسامی تعدادی قرعه‌کشی می‌شوند! البته ما نمی‌گوییم چرا برنامه دارند ولی شاید کسی نتواند در طول سفر کوتاه خود در تمام برنامه‌های استان شرکت کند. اغلب این مسافران سالمند و بیمار هستند. چه اشکالی دارد کمی غذای امام رضا که آرزویش را دارند بخورند بدون این مسابقات و برنامه‌های اجباری دهه کرامت. آن‌ها به نیت شفا غذا می‌خورند. حتی خیلی کم هم که باشد برایشان متبرک است. کمک کنیم تا گردشگران مذهبی خارجی از هر کشوری با هر رنگ و نژاد و قومیتی که هستند با خاطره خوش به کشورشان بازگردند.