بحث لژيونر شدن دلايل متعددي دارد كه به نظرم نيازمند يك مطالعه دقيق و و عميق است اما اينكه چرا در حال حاضر واليباليست‌هاي ما تمايلي به لژيونر شدن ندارند را در كل مي‌توان به سه بخش كلي تقسيم كرد:
اول اينكه مبالغ دريافتي واليباليستها در ليگ داخلي‌مان در حال حاضر به مراتب نسبت به تيم‌هاي اروپايي اگر بيشتر نباشد، كمتر نيست. دوم- پيشرفت و روند رو به جلوي تيم‌ملي واليبال در جهان باعث شده انگيزه لازم براي لژيونر شدن فعلاً وجود نداشته باشد. و سوم- سختي و فشار تمرينات در تيم‌هاي اروپايي است. تيم‌هاي اروپايي به غير از اينكه در ليگ خودشان مسابقه مي‌‌دهند معمولاً درگير ليگ اروپا هستند، يعني از آبان تا ارديبهشت كه مي‌شود هفت ماه و اين براي يك واليباليست ايراني مشكل است كه به غير ليگ داخلي بايد در ليگ اروپا هم بازي كند، يعني مبلغ كمتر با زمان بازدهي بيشتر، ضمن اينكه فارغ از موارد عنوان شده بحث زبان، فرهنگ، خانواده و آب و هوا واليباليستها را مجاب مي‌كند كه اصلاً به لژيونر شدن فكر نكنند.
سال گذشته در مسابقات ليگ جهاني يك تيم لهستاني پيشنهادي به امير غفور داد، اما به خاطر كم بودن مبلغ قرارداد غفور حتي حاضر نشد حتي درباره آن صحبت كند يا محمد موسوي از ليگ روسي پيشنهاد داشت اما چون مبلغ پيشنهادي كم بود او حاضر نشد به ليگ روسيه برود، اين در حالي است كه در حال حاضر ليگ واليبال روسيه يكي از ثروتمند‌ترين ليگ‌هاي دنياست اما باشگاه‌هايشان با اين حال حاضر نيستند پول زيادي براي بازيكنان بپردازند، فقط در اين بين تنها سعيد معروف بود كه چند ماهي آن هم به خاطر قرارداد خوبي كه پيشنهاد شده بود در زنيت بازي كرد.
به نظر من در حال حاضر ايران بهترين ليگ را دارد و باشگاه‌ها پول خوبي هم براي واليباليستها پرداخت مي‌كنند. ملي‌پوشان ما به خاطر حضور در بازي‌هاي جام جهاني و آسيايي و ليگ جهاني از تجربه بسيار بالايي برخوردار شده‌اند و اصلاً نيازي به لژيونر شدن ندارد. پيش از اين چون واليبال ما در سطح آسيا هم مطرح نبود، لژيونر شدن يك نقطه مثبت در واليبال محسوب مي‌شد اما امروز همه چيز براي واليبال ما فرق كرده و ما جزو تيم‌هاي برتر دنيا محسوب مي‌شويم و ديگر كسي به فكر لژيونر شدن نيست.
فرهاد نفر زاده/ سرمربي تيم‌ملي جوانان آسيا
