ورزش ایران طی ماه‌های گذشته چند رویداد بزرگ ورزشی، از رقابت‌های جوانان آسیا در بحرین تا بازی‌های کشور‌های اسلامی در عربستان را پشت سر گذاشت. طی ماه‌های آینده هم ورزش کشور رقابت‌های مهم دیگری را پیش رو دارد، از جمله بازی‌های پارآسیایی جوانان در امارات. آنچه همه طی این مدت دیده‌ایم و شنیده‌ایم درخشش فوق تصور ورزشکارانی بوده که هیچ گاه به حق و حقوق واقعی خود در ورزش نرسیده‌اند. ورزشکاران مدال‌آوری که همیشه فقط وقتی به چنین رویداد‌هایی نزدیک می‌شویم، دیده می‌شوند، ولی بلافاصله بعد از افتخارآفرینی به دست فراموشی سپرده می‌شوند.
بار‌ها حتی در همین مسابقاتی که پشت سر گذاشتیم، مشاهده کرده‌ایم که ورزشکاران مدال‌آور کشورمان با وجود افتخارآفرینی و زحمات طاقت‌فرسایی که کشیده‌اند، خود را شرمنده مردم نامیده‌اند و عذرخواه بوده‌اند که با وجود مدال‌آوری نتوانسته‌اند کار بیشتری انجام دهند. اما در همین ورزش کسان دیگری را هم داریم که همیشه متوقع هستند و ادعا دارند. کسانی که پول ورزش کشور بیشتر از آنچه تصور داشته باشید به جیب آنها سرازیر می‌شود بدون اینکه کوچک‌ترین موفقیتی برای ایران کسب کرده باشند، مدعیانی که حتی بعد از شکست وقیحانه به مردم توهین می‌کنند.
بله حرف از فوتبال است، روی زشت ورزش ایران، روی زشتی که دلال‌های حاکم بر آن به کمک رسانه‌های دلال مآب سعی دارند آن را سرپا نگه دارند و البته جای تأسف دارد که هواداران بی‌خبر از همه جا برای چنین رشته‌ای گریبان چاک می‌دهند، غافل از اینکه ارزش ورزش ایران جایی غیر از فوتبال و در دل رشته‌هایی است که بدون منت برای خوشحالی مردم و برافراشته شدن پرچم پر افتخار ایران تلاش می‌کنند.
جای تأسف است که ببینیم حتی برخی بهارستان‌نشینان که نماینده مردم هستند، این روز‌ها به جای اینکه نگاهشان به سمت چنین قهرمانانی باشد نگران سفر فوتبال شکست خورده به ینگه دنیا هستند. در چنین شرایطی باید حق داد به کسانی که می‌گویند آنها نگران سفر خودشان هستند تا تیم ملی و البته که باید نگران باشیم تا خود مسئولان ورزش هم این قهرمانان افتخارآفرین را مثل قبل زود فراموش کنند و همه چیز در حد همان عکس‌های یادگاری همیشگی بماند.
این روز‌ها شبکه دلالی حاکم بر فوتبال در سطح گسترده‌ای مشغول کار است تا هر طور شده فوتبال شکست خورده باشگاهی و ملی را سرپا نشان دهد و گفتیم که جای تأسف است که هوادار فوتبال با کمترین آگاهی نسبت به سرمایه‌سوزی و هزینه‌های بالایی که این رشته شکست خورده به گردن کشور می‌اندازد فقط حمایت می‌کند. هواداری که خودش درگیر مشکلات اقتصادی و نان شب است، اما برای دریافتی چند ۱۰ میلیاردی فوتبالی‌ها گریبان چاک می‌دهد.
بگذریم، توقعی که امروز از مسئولان ورزش کشور می‌رود، این است که یک بار برای همیشه فوتبال‌زدگی را کنار بگذارند و به وظیفه خود در قبال دیگر رشته‌های ورزشی- که اتفاقاً موفق‌تر و سربلندتر از فوتبال هستند- توجه داشته باشند؛ اینکه از حالا باید به فکر بازی‌های آسیایی ناگویا و المپیک لس‌آنجلس بود، دو میدانی که به‌طور حتم فوتبال در آنها هیچ نقشی نخواهد داشت، همان‌طور که تاکنون و طی چند دهه گذشته نداشته است. مسئولان ورزش کشور به یاد داشته باشند که نباید خاطرات تلخ گذشته در خصوص فراموش کردن این افتخار آفرینان یا بعضاً تحقیر آنها با مراسم‌های سبک و پاداش‌های سخیف تکرار شود و این مهم مستلزم آن است که نگاه فوتبال زده مسئولان ورزش کشور اصلاح شود و به جای شعار دادن پا در میدان عمل بگذارند و این جو زدگی و حراج بیت‌المال به پای فوتبال را کنار بگذارند.
وحرف آخر اینکه آقایان مسئول حواستان باشد افتخارآفرینی و کسب مدال در رشته‌های دیگر است. قبری که به اسم فوتبال بالای سر آن مشغول داد و فریاد هستنید، خالی است؛ خالی‌تر از هر زمانی که فکرش را می‌کنید.
