جوان آنلاین: چند سالی میشود ورزش کشور با چالشی به نام اعزامهای کیفی روبهرو است؛ اعزامهایی که به بهانههای واهی کمبود بودجه و مشکلاتی از قبیل تحریمها انجام شده و میشود. متر و معیار این اعزامها هم در دست فدراسیونها، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است. اما در این میان همیشه جای پاسخ یک سؤال مهم خالی بوده و است؛ اینکه چگونه میتوان از قبل از مسابقات پیشبینی کرد که مثلاً فلان ورزشکار در فلان رشته مدال طلا میگیرد؟
بارها و بارها دیده شده که دقیقاً برخلاف تمام پیشبینیها ورزشکاری که همه به او امید بسته بودند شکست خورده و در عوض ورزشکار یا رشتهای که کمترین امید به او وجود داشته افتخارآفرین شده است. بگذریم که یک ورزشکار برای رسیدن به مرز آمادگی و کسب سهمیه حضور در مسابقات مهم بینالمللی و المپیک علاوه بر پیروزی در مسابقات انتخابی چه زجرها و سختیهایی را هم باید تحمل کند. بحث اعزام کیفی یکی از چالشبرانگیزترین مسائل ورزش کشور است که انگیزه را از ورزشکاران کشور میگیرد و روح تلاش را در آنها میکشد.
امروز و در حالی که هنوز سه سال تا المپیک ۲۰۲۸ فرصت باقی است بازهم زمزمههای اعزام کیفی البته به نوعی دیگر و با تغییر اسم آن شنیده میشود. اینکه برای مدالآوری و ارتقای جایگاه برنامه داده و هدفگذاری کردهاند، یعنی همان اعزام کیفی، چون به هر حال همه خوب میدانیم تا وقتی مدال طلایی کسب نشود، ارتقای جایگاهی صورت نمیگیرد ولی خب تمام اینها دلیلی بر بیارزش قلمدادکردن مدالهای نقره و برنز آوردگاههای ورزش جهان به خصوص المپیک نیست.
اینکه از حالا برای المپیک ۲۰۲۸ لسآنجلس برنامه داشته باشیم، بسیار نکته مثبت و قابل تقدیری است، اما باید حواسمان باشد که برنامهریزی ما کاری نکند که جوانان پرانگیزه ورزش کشور دلسرد شوند، به خصوص آنها در ابتدای راه قهرمانی هستند و هنوز با کسب افتخار در میدانی، چون المپیک فاصله دارند. همانطور که بارها عنوان شده خرج کردن در میدانی، چون ورزش هزینه نیست بلکه سرمایهگذاری است، پس حالا که برای حضور قدرتمند در المپیک ۲۰۲۸ برنامهریزی و هدفگذاری کردهاید، بهتر است کاری کنید کاروان ورزشی ایران در این المپیک هم پروپیمان اعزام شود و هم امیدوار به کسب مدال باشد. شاید لازم باشد بازهم یادآوری کنیم که اکثر مدالهای تاریخ المپیک برای ایران از طریق کسانی به دست آمده است که باعث غافلگیریمان شدهاند.