روز پایانی این جشنواره همچون دیگر روزهایش با استقبال خوب مخاطبان همراه شد، حتی در لحظات و تالارهایی هم جمعیت بیش از روزهای پیش وجود داشت.
تالار وحدت میزبان لیزای بیچاره از روسیه بود، وارد سالن تالار وحدت شدم، ازدحام جمعیت بیش‌ازپیش حس می‌شد و حتی گروه مخاطبان نیز متفاوت از قبل بود، این بار مخاطبین بیشتری با خرید بلیت به تالار وحدت آمده بودند.
با پیگیری از ستاد جشنواره متوجه شدم تالار وحدت به‌اصطلاح سولد اوت شده است.
بی‌وطن برزیلی‌ها نیز در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر با تأخیر شروع شد و مخاطبین به تماشای این اثر نشستند. اثری که رنگ و بوی آمریکای جنوبی را به تئاترشهر آورد.
دیگر اجراهای سالن‌های جشنواره تئاتر فجر همگی میزبانی آثار شهرستانی را بر عهده داشتند، روزی که به نظر نگارنده نشان‌دهنده کیفیت آثار ایرانی حتی از دورترین شهرستان‌ها نسبت به آثار بین‌الملل از کیفیت بهتری برخوردارند.
حال و هوای جشنواره صمیمانه‌تر از روزهای گذشته بود،مخاطبین دیگر یکدیگر را شناخته بودند و از طرفی با تجمع اطراف داوران جشنواره با فرهاد قائمیان هم‌کلام می‌شدند.
چهل و یکمین جشنواره تئاتر فجر با همه اتفاقاتش به پایان رسید،جشنواره‌ای که در تاریخ تئاتر ایران ماندگار خواهد شد، شاید چندین سال آینده کسی قصد خاطره بازی با این جشنواره را داشته باشد، در آن زمان دیگر سخنی از آن‌هایی که نیامدند نخواهد بود، این تنها تصاویر استقبال پرشور مخاطبان و گروه‌های تئاتری است که می‌ماند.
شاید چندین سال آینده کسی قصد خاطره بازی با این جشنواره را داشته باشد، در آن زمان دیگر سخنی از آن‌هایی که نیامدند نخواهد بود، این تنها تصاویر استقبال پرشور مخاطبان و گروه‌های تئاتری است که می‌ماند.
در طول برگزاری چهل و یکمین جشنواره تئاتر فجر تئاتر و اهالی آن به شلوغی سالن‌های نمایش و اجراهای پرمخاطب عادت کرده‌اند، اجراهایی که در این روزها به شرایط اوج تئاتر رسیده و حتی رکورد بهتری را هم ثبت کرده‌اند.
نکته‌ای که این امیدواری را به وجود می‌آورد که تئاتر بعد از جشنواره هم این شرایط را ادامه داده و به اوج خود برسد، اتفاقی که در این دوره با اهالی واقعی این هنرنمایشی رقم خورد.
