مسیح مهاجری، مدیرمسئول روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله این روزنامه از بزرگان (!) خواسته که به گزارشهای پیرامون تعداد افراد شرکت کننده در مراسمهای مذهبی توجه نکنند! او در ابتدا با انتقاد از تبلیغات برای مراسمهایی همچون پیاده روی اربعین، راهپیمایی جاماندگان و شیرخوارگان حسینی سؤال میپرسد «افزایش چشمگیر و جهشی پرداختن به ظواهر در سالهای اخیر آیا توانسته میزان پایبندی مردم، به ویژه نسل جدید به محتوای دین و تعالیم اهلبیت بهویژه مکتب امام حسین علیهالسلام را افزایش دهد؟»
و سپس در عباراتی که خود آن را «پاسخ کلی» به این پرسش مینامد، پای طلاق برخی زوجات و مفاسد اقتصادی را به میان میآورد و مینویسد: «اگر به بزرگان ما گزارش داده میشود که به دلیل شرکت این تعداد افراد در این مراسم و فلان دعا و فلان گردهمایی، اوضاع بسیار خوب است و همه چیز به طرف بهتر شدن به پیش میرود، درخواست صاحب این قلم این است که بزرگان، به این گزارشها اعتماد نکنند و به این نکته بسیار مهم توجه نمایند که مجموع این افراد فقط به زیر ۵ درصد جمعیت کشور میرسند. قطعاً اعمال و رفتار و افکار ۵ درصد یک جامعه را نمیتوان به کل آن جامعه تعمیم داد.» و بعد در پایان مینویسد: «واقعیت این است که مسئولان ما در تمام بخشهای دولتی و حکومتی «جاماندگان» از تحولات اجتماعی جامعه امروز خودمان هستند و باید فکری به حال جاماندگی خودشان بکنند و به این سؤال اساسی پاسخ بدهند که چرا نتوانستهاند حیات طیبه انسانی را آنطور که در شأن نظام جمهوری اسلامی است تحقق ببخشند.»
در مورد آنچه مهاجری نوشته، چند سؤال قابل تأمل است: آیا حذف این مراسمها به آنچه مدنظر او از جامعه دینی است، کمک خواهد کرد؟ آیا این مراسمها به خودی خود موضوعیت ندارند؟ و آیا جامعهای با این سطح از آسیبهای اجتماعی که مهاجری توصیف کرده، اگر مراسم مذهبی داشته باشد بدتر است از جامعهای که با همین سطح آسیب، مراسم مذهبی هم ندارد؟! از سویی بزرگان کشور طبیعتاً فقط آمار را خواهند گرفت و تحلیل اینکه این آمار نشانه اوضاع خوب است یا نه، با خودشان است. اگر بزرگان هستند که باید این قوه تحلیل جامعه را داشته باشند. طبیعتاً خوبهای جامعه هم فقط کسانی نیستند که در مراسمهای مذهبی شرکت میکنند و توجه به آسیبهای اجتماعی که حرف حقی هم است، نباید باعث انکار خوبیهای جامعه شود. مسیح مهاجری لباس دین به تن دارد و از او انتظار بیشتری است که قلم و زبانش علیه مناسک دینی یا مراسمهایی که مردم میگیرند، نباشد. به آسیبهای اجتماعی باید پرداخت، اما راه آن تعطیلی مراسمهای دینی نیست و نباید بی جهت دوگانه ساخت.