برنامه سينما2 با اجراي محمد خزاعي پنج‌شنبه شب به روي آنتن رفت؛ برنامه‌اي که به نظر مي‌رسد قرار نيست با نگاهي انتقادي به سينماي ايران بپردازد و رويکرد تعارف و به اصطلاح نوشابه باز کردن را برگزيده است، يعني تقريباً همان گرايش هفت محمود گبرلو که برخي منتقدان از آن به عنوان رويکردي خنثي ياد مي‌کردند، رويکردي که باعث مي‌شد همواره حال سينماي ايران خوب نشان داده شود، در حالي‌که سينما در ايران با مشکلات ريشه‌اي زيادي مواجه است و اين شرايط مي‌طلبد تا سينما از زاويه‌اي جدي‌تر مورد توجه قرار گيرد.
برنامه سينما2 در قسمت اول با دعوت از سه شخص به عنوان کارشناس که هر کدام از زاويه‌اي مجزا به پديده فيلم و سينما مي‌نگرند با نوعي پريشاني محتوايي مواجه بود، به شکلي که جواد طوسي از زاويه يک منتقد فيلم به بررسي آثار سينمايي نرگس آبيار مي‌پرداخت و ابراهيم فياض از زاويه ديد يک جامعه‌شناس به موضوع ورود مي‌کرد و در کنار اين دو، فيلمسازي نه‌چندان نام‌آشنا به نام مرجان اشرفي‌زاده نيز از بعدي ديگر به موضوع نظر مي‌کرد.
رد و بدل شدن بحث بين اين افراد باعث پيچيده شدن و سردرگمي مخاطب شده و از ميان مباحثي که به شکلي کلي و گذرا طرح مي‌شد چيز دندان‌گيري عايد مخاطب نمي‌شد، ضمن اينکه گويا بناي برنامه سينما2 بيشتر بر تعارف با فيلمساز است تا به چالش کشيدن آن و اين مسئله به عنوان مانعي براي در گرفتن بحث‌هاي اصولي عمل مي‌کند.
نکته ديگر درباره برنامه سينما2 تطابق نداشتن سطح کارشناسان است، ابراهيم فياض به عنوان جامعه‌شناسي کارکشته در کنار مرجان اشرفي‌زاده که فقط يک فيلم سينمايي به نام آبجي در کارنامه خود دارد که حتي موفق به اکران عمومي هم نشده به عنوان کارشناس زياد منطقي به نظر نمي‌رسد، ضمن اينکه نسبت اشرفي‌زاده با شوهر نرگس آبيار که به عنوان تهيه‌کننده تنها فيلم خود از وي سود برده، باعث مي‌شود او انتخاب مناسبي براي نقد سينماي آبيار محسوب نشود.
در برنامه سينما2 تعدادي از شهروندان نيز براي پر کردن فضاي استوديو استفاده شده‌اند که حضور غيرمؤثر اين افراد مي‌تواند نوعي توهين به آنها محسوب شود، چراکه حتي در صورت ورود اين عده به بحث نيز به دليل نگاه حاشيه‌اي به آنها که به انگيزه زينت‌المجلس و پر کردن فضاي بصري مورد استفاده قرار گرفته‌اند نفس حضورشان با نقد جدي مواجه است.
در حالي‌که برنامه سينمايي هفت با اجراي بهروز افخمي نيز اين روزها از مخاطب مناسبي برخوردار نيست و نتوانسته توجه علاقه‌مندان به سينما و مردم را به خود جلب کند، توليد برنامه سينمايي ديگري با عنوان سينما2 زياد منطقي به نظر نمي‌رسد و نشان از اين مسئله دارد که مخاطب‌سنجي در سازمان صداوسيما زياد جدي گرفته نمي‌شود.
توليد برنامه در سيما متأسفانه حتي براساس اولويت‌هاي روز و منويات رهبر معظم انقلاب نيز صورت نمي‌گيرد، به عنوان مثال توسعه روزافزون فضاي مجازي و شبکه‌هاي اجتماعي به طور طبيعي آسيب‌ها و فرصت‌هاي جديدي براي نسل جوان پديد مي‌آورد و متناسب با اقتضائات اين عرصه انتظار مي‌رود تلويزيون برنامه‌هاي متعدد و متنوع براي بررسي موشکافانه مسائلي از اين دست به روي آنتن ببرد، اما همچنان مشاهده مي‌شود برنامه‌هاي سيما در فرم و محتوا به شکلي کاملاً سنتي تهيه و توليد مي‌شود و روز به روز از نيازها و سلايق نسل نو فاصله مي‌گيرد.
اين شرايط گوياي اين مسئله است که در سيما کاملاً براساس رابطه ميان افراد برنامه‌ها روي ريل توليد قرار مي‌گيرند و راهبرد منطقي براي برنامه‌سازي وجود ندارد و هر کس نه منطبق با نياز مخاطب بلکه صرفاً بنا به قدرت چانه‌زني که از آن برخوردار است، مي‌تواند برنامه‌اي را که تشخيص مي‌دهد به روي آنتن ببرد.
