جوان آنلاین: محمدجعفر محمدزاده در کانال تلگرامی خود نوشت: تاریخ، سرشار از درس‌های عبرت‌آموز است و مطبوعات ایران گنجینه‌ای از دانسته‌های تاریخی ارزشمند. در استان قزوین، نشریه‌ای به نام «غیاث» در دهه ۱۳۳۰ به صاحب‌امتیازی و مدیریت عباس غیاثوند، فرزند امیرمجد غیاث‌نظام منتشر شده است. واقعه‌ای تاریخی درباره خانواده لرتبار غیاثوند در دوره مشروطه رخ داده که پیش‌تر در جایی به آن اشاره کرده‌ام و بازگو کردن دوباره آن را در اینجا مفید می‌دانم. در کتاب «مینودر» درباره غیاث‌نظام چنین آمده است:
«غیاث‌نظام، علاوه بر ریاست ایل غیاثوند، مسئولیت تأمین امنیت جاده قزوین تا منجیل را نیز بر عهده داشت. در سال ۱۳۲۸ق، هنگامی که مجاهدین به فرماندهی سپهدار اعظم تنکابنی به قزوین حمله کردند، ناصرخان، پسر غیاث‌نظام را در مسیر قزوین به منجیل کشتند. پس از فتح قزوین، خود غیاث‌نظام نیز به قتل رسید. در این هنگام، قونسول روس در قزوین پرچمی از روسیه برای همسر غیاث‌نظام فرستاد و پیغام داد که اگر این پرچم را بر سردر خانه خود نصب کند، او و خانواده‌اش در امان خواهند بود. اما آن بانوی والامقام پرچم را بازگرداند و از پذیرش حمایت قونسول روس سر باز زد. مجاهدین که این غیرت و عزت‌نفس را دیدند، از رفتار خود پشیمان شدند، عذرخواهی کردند و به جبران خطایشان، پیکر غیاث‌نظام را با احترام بسیار به خاک سپردند و با همسر و فرزندان او با نهایت محبت و احترام رفتار کردند.» (حمیدی، تاریخ مطبوعات قزوین، قزوین، ۱۳۸۹، ص ۱۷۷).
این رویداد تاریخی را که درس بزرگی به ما می‌آموزد مقایسه کنید با خطر بیگانه‌پرستی و قوم‌گرایی افراطی و تضعیف هویت ملی که این روز‌ها می‌بینیم. در شبکه‌های اجتماعی شاهدیم که برخی هم‌میهنان به بهانه شادی برای پیروزی تیم محبوبشان علیه مؤلفه‌های هویت ملی شعار می‌دهند و پرچم کشور‌های دیگر را به اهتزاز درمی‌آورند و شادمانی می‌کنند. شادی‌شان مبارک، اما پناه بردن به پرچم بیگانه را جز خودباختگی و افتادن در دام توطئه‌های ضدایرانی نمی‌دانم. این رفتار اگر «بی‌وطنی» نباشد، بی‌تردید «وطن‌گریزی» و «وطن‌ستیزی» است. هیچ انگیزه‌ای نباید بهانه‌ای برای چنین رفتار‌های غیرملی و ناامیدکننده شود. برخی ناآگاهانه و با هدایت جریان‌های مشکوک، بنیان‌های امنیت ملی را تضعیف می‌کنند.
زبان و قومیت از ملیت جداست. اشتراک زبانی با کشوری دیگر، کسی را از ملت خود جدا و به جایی دیگر وصل نمی‌کند. ملیت، تعریفی روشن، علمی و شناخته‌شده دارد. ایرانیان با پیشینه‌ای کهن با شاخصه‌های ملی مشترک و البته تفاوت زبانی ملتی یکپارچه‌اند و زبان میانجی و دیگر مؤلفه‌های هویت ملی و مشترک دارند. نباید فریب خودتحقیری یا خودکم‌بینی عده‌ای را خورد و در بازی سرویس‌های امنیتی بیگانه گرفتار شد. به قول شهریار تبریزی:
اختلاف لهجه، ملیت نزاید بهر کس
ملتی با یک زبان، کمتر به یاد آرد زمان
گر بدین منطق تو را گفتند ایرانی نه‌ای
صبح را خوانند شام و آسمان را ریسمان
عججب 
