گرفتن مالیات از برخی سلبریتی‌ها که با بستن قرارداد‌های میلیاردی قواعد نانوشته و حاکم بر فضای سینما را به‌هم ریخته‌اند حرف تازه‌ای نیست. آن‌ها به لطف همین درآمد‌های کلان و عشق و احترام مردم به عوالم و عوامل فرهنگ و هنر، مشهور و چهره شده‌اند و حالا دچار یک نوع نارسیسیسم شخصیتی در مواجهه با مردم و کشور شده‌اند. اخذ مالیات از سلبریتی‌ها که فقط در مقام حرف و استوری گذاشتن دم از مردم و حقوق‌شان می‌زنند و در عالم واقع حاضر به پرداخت حقوق حاکمیت و مردم نیستند به یکی از مطالبات چند سال اخیر طیف‌های مختلف جامعه تبدیل شده است. تبعیض آشکار و آزاردهنده‌ای که هر بار مجلس و دولت از تعریف یک سازوکار دقیق و تدوین و تنقیح قوانین بدون حفره طفره می‌روند و یا از اجرای همان قوانین نیم‌بند و الکن فعلی به بهانه‌های مختلف شانه خالی می‌کنند.
داود منظور، معاون وزیر اقتصاد و رئیس سازمان امور مالیاتی کشور روز گذشته در نشست خبری با بیان اینکه رشد درآمد مالیاتی در سال آینده ۵۴ درصد خواهد بود از ایجاد یک دفتر و دستک جدید برای گرفتن مالیات از سلبریتی‌ها خبر داد و گفت: «سلبریتی‌ها مانند سایر مؤدیان هستند و براساس میزان درآمدی که دارند مشمول مالیات می‌شوند. اداره کلی در تهران فقط برای مالیات سلبریتی‌ها راه‌اندازی شده و همه قرارداد‌های این افراد را بررسی و شناسایی می‌کند.»
این خبر بدان معناست که در هزاره سوم میلادی و شروع قرن پانزدهم شمسی همچنان برخی مدیران کشورمان تابع تفکرات منجمد در دوران قاجار و روزگار کاغذبازی‌های بی‌نتیجه و دیوان‌سالاری هستند. راه‌اندازی و ایجاد یک اداره کل برای گرفتن مالیات از سلبریتی‌ها از آن دست اقدامات شاذ و محیرالعقولی است که دیگر باید در لایه‌های تاریخی و قصه‌های پدربزرگ‌ها آن را جست‌وجو و پیدا کرد. به قول معروف از آن دست اتفاقات و موضوعاتی است که دیگر در قوطی هیچ عطاری پیدا نمی‌شود.
واقعیت ماجرا و مشکل اصلی در عدم تحقق اخذ مالیات از سلبریتی‌ها با آنچه معاون وزیر اقتصاد و رئیس سازمان امور مالیاتی کشور به دنبال آن است فاصله زیادی دارد. اینکه همه صنوف و افراد تحت هر عنوان و اطلاقی مشغول فعالیت‌های اقتصادی هستند باید مالیات بپردازند یک اصل پذیرفته شده، عقلایی و منطبق با اصول حکمرانی در همه کشور‌های دنیاست. همه دولت‌ها برای حفظ و حراست از حقوق شهروندی مردم و همچنین ارائه خدمات متنوع اجتماعی، اقتصادی و آموزشی به آن‌ها براساس قوانین سفت و سختی که پشتوانه اجرایی و قضایی قوی هم دارند، مالیات‌های گوناگونی اخذ می‌کنند، از چین به اصطلاح کمونیستی در شرق دنیا تا ایالات متحده امریکا منادی لیبرال سرمایه‌داری در غرب جغرافیایی.
معاون وزیر اقتصاد قطعاً می‌داند که مشکل اصلی در عدم اخذ مالیات از سلبریتی به خاطر نداشتن اداره کل و چنین مباحثی نبوده و نیست. مشکل اصلی در این مسیر ملاحظات بلاوجه و آن دسته نگاه‌هایی است که این جماعت را تافته جدا بافته از کل جامعه تلقی می‌کند.
تشکیل یک اداره کل مستقل برای بررسی قرارداد‌ها و گرفتن مالیات از سلبریتی‌ها از همین الان محکوم به شکست است و تنها منتفع این اتفاق کارمندانی هستند که قرار است در این اداره کل جدیدالاحداث مستقر شوند و حقوق بگیرند! مگر تعداد کل سلبریتی‌ها و قرارداد‌هایی که در طول سال می‌بندند چقدر است که برای گرفتن مالیات از آن‌ها نیازمند ایجاد یک اداره کل مستقل باشیم؟!
جناب رئیس سازمان امور مالیاتی گمان کرده سلبریتی‌ها قرارداد‌های اصلی‌شان را در اختیار کارمندان او می‌گذارند! مگر تجربه فرار‌های مالیاتی فوتبالیست‌ها جلوی چشم ما نیست؟! مسلم است که سلبریتی‌ها برای دور زدن ابداع معاون وزیر اقتصاد دو نوع قرارداد تنظیم می‌کنند؛ یکی برای اداره کل مستقل اخذ مالیات از سلبریتی‌ها و یکی برای خودشان! مثلاً اگر سلبریتی‌ها به جای پول درخواست انتقال مالکیت آپارتمان و مستغلات بکنند یا دلار و ارز‌های خارجی بگیرند، چه کاری می‌توانید بکنید؟ مالیات گرفتن از سلبریتی‌ها قوانین محکم می‌خواهد و البته یک مجری قانون پای کار که همین قوانین را بدون تنازل اعمال کند، نه تأسیس اداره کل مستقل و اینجور چیزها.
