بانو طاهره سجادی و همسرش مهدی غیوران، در عداد مبارزان نامدار انقلابند. این زن و شوهر، هردو طعم کمیته مشترک ضدخرابکاری و شکنجه‌های مَرد افکن آن را چشیدند، اما از ایمان و آرمان خویش درنگذشتند! آنان در دوران جنگ تحمیلی نیز فرزند خود شهید حسن غیوران را به مصاف دشمن متجاوز فرستادند. از این دو، طاهره سجادی خاطرات خود را تدوین و منتشر کرده است. مرکز اسناد انقلاب اسلامی در دیباچه خویش بر «خورشیدواره» در باب محتوای آن چنین آورده است:
«پیروزی انقلاب اسلامی ایران بی‌شک مرهون جهاد مردان و زنانی است که جان بر کف مقابل استبداد داخلی و استعمار خارجی ایستادند. هر کس در انقلاب شکوهمند ایران حاضر و ناظر بوده است، نقش زنان را در پیروزی آن به خوبی درک می‌کند. زنان مسلمان چنان در حماسه بزرگ سرنگونی رژیم کهن شاهنشاهی، نقش آفریدند که رهبر انقلاب اسلامی، امام خمینی در مورد آن‌ها فرمود: زنان در کنار مردان، بلکه جلوتر از آنان در پیروزی انقلاب اسلامی نقش اساسی داشته‌اند... با این حال در رابطه با نقش زنان در پیروزی انقلاب اسلامی کمتر نوشته و کمتر گفته شده است. شاید یکی از علل کم‌کاری در این زمینه، نداشتن منابع است که خود زنان مبارز به دلیل کتمان، کمتر حمایتی از عملکرد خود داشته‌اند. خانم طاهره سجادی (غیوران) نمونه‌ای از زنان مبارزی است که سال‌ها پیش جهت ستیز با رژیم مستبد شاه، قیام کرد و سخت‌ترین شکنجه‌ها را به جان خرید. وی در سال ۱۳۲۱ در خانواده مذهبی در تهران متولد و از کودکی و دوران تحصیل، با تعالیم اسلامی آشنا شد و در سال ۱۳۳۸ با آقای مهدی غیوران یکی از مبارزان مؤمن ازدواج کرد. خانم سجادی از این پس بیشتر در مسائل سیاسی وارد شد و پس از نهضت امام خمینی، به عنوان یک زن مسلمان بیشتر به جامعه خود احساس مسئولیت کرد و به همراه همسرش در سال ۱۳۵۴ دستگیر شد و شدیدترین شکنجه‌ها را تحمل نمود. وی در آذر ۱۳۵۷ در اوج مبارزات مردم مسلمان ایران به رهبری امام خمینی از زندان آزاد شد و همراه مردم به گسترش مبارزات پرداخت و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز به تحکیم مبانی انقلاب پرداخت و سرانجام، فرزندش را در راه دفاع از سرزمین اسلامی‌اش، در جنگ عراق علیه ایران تقدیم کرد. مرکز اسناد انقلاب اسلامی با ضبط خاطرات خانم سجادی و تدوین آن با نظر نهایی وی، این مجموعه را در اختیار خوانندگان می‌گذارد. این خاطرات گزارش بسیار مفیدی از موقعیت سازمان مجاهدین در بین نیروهای مذهبی، تغییر ایدئولوژی سازمان و رفتار رژیم شاه با زندانیان مبارز و نقش مذهب در پیکار علیه ستم است.»
طاهره سجادی راوی خاطرات، در آغازین فصل از این مجموعه خواندنی، بخشی از شرایط خانوادگی خویش را به شرح ذیل توصیف کرده است: «در آخرین روز‌های فصل پاییز ۱۳۲۱، در محله‌ای بین سرچشمه و بهارستان تهران، منطقه‌ای که تقریباً مرکز تهران و محل فعالی بود، در یک خانواده مذهبی به دنیا آمدم. من چهارمین فرزند خانواده هستم و دو خواهر و دو برادر دارم. مادرم هاجرخانم که بعد‌ها به خانم سجادی معروف شد، زنی فداکار و با تقوی، عالمه و اهل درس و بحث بود. از وقتی یادم دارم، ایشان با کتاب و درس سر و کار داشت. منزل ما هر روز محل مراجعه عده زیادی از خانم‌ها از هر تیپ و صنف و طبقه‌ای بود که نزد مادرم قرآن و عربی می‌خواندند. ایشان علاوه بر رسیدگی به امور خانه و بچه‌ها، ساعاتی از شبانه‌روز را به نماز و عبادت می‌پرداخت. او عاشق نماز و نیایش بود، گاهی که نیمه‌شب بیدار می‌شدم، او را در حال نماز و نیایش می‌دیدم؛ بی‌خبر از عالم عارفانه و معنوی او فکر می‌کردم برای غصه‌ها و ناراحتی‌هایش اینگونه اشک می‌ریزد....»
