بغض کرده و می‌گوید که مردم را دوست دارد، از مسئولان که قطع امید کرده و با لحن کودکانه و معصومش از اینکه «همه بچه‌ها از بی‌آبی وضعیتشان خوب نیست!» حرف می‌زند. می‌خواهد از مردم و همه خیرین، کمک بگیرد که دیگر بغضش می‌ترکد و گریه می‌کند. بیشتر از خودش، به فکر خانواده و دیگران است که منتظر آب مانده‌اند و نمی‌دانند که از بی‌آبی چه کار کنند. دختربچه‌ای را می‌گویم که به تازگی فیلمش در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌چرخد و از مردم می‌خواهد که برای رساندن آب به آن‌ها کمک کنند. او از مسئولان هیچ حرفی نمی‌زند، زیرا که با تمام کودکی‌اش می‌داند که هر کدامشان اگر مسئول بودند، نیازی به حرف زدن و مطالبه کردن از آن‌ها نبود، بلکه زودتر از اینها، جنوبی‌ها را از این وضعیت نجات می‌دادند.
بغض این دختربچه ترکید و ما هم با دیدن این فیلم گریه‌مان گرفت، اما مسئولان چه؟ آیا با دیدن این فیلم خم به ابرو آوردند؟ آن‌ها که می‌دانند بیش از سه سال است که استان‌های جنوب و جنوب شرقی کشور به بحران بی‌آبی گرفتار شده‌است، پس چطور هیچ کاری برای آن‌ها انجام نمی‌دهند؟ چطور شب‌ها راحت می‌خوابند و عین خیالشان هم نیست؟!
مدیر یکی از گروه‌های خیریه که نمی‌خواهد نامش فاش شود، درباره مشکلات بی‌آبی جنوبی‌ها به خبرنگار «جوان» می‌گوید: «ما به این مناطق رفت و آمد می‌کنیم و از نزدیک با مشکلات آن‌ها آشنا هستیم. این مردم برای تأمین آب مورد نیازشان، مشکلات زیرساختی دارند و شرایط به گونه‌ای است که خیرین، قادر به انجام کار خاصی نیستند، بلکه دولتی‌ها باید اقدامات اصلی را در این خصوص انجام دهند.»
او ادامه می‌دهد: «علت بی‌آبی مردمان جنوب شرق کشور مربوط به سدی می‌شود که دولت آن را بین افغانستان و ایران ساخته است و وقتی این سد بسته باشد، مشخص است که کسی در این منطقه آب ندارد!»
این مدیر گروه خیریه با اشاره به اقدامات نمایشی هلال احمر اظهار می‌دارد: «هلال احمر «نذر آب» راه انداخته و می‌خواهد با این اقدامات نمایشی برای این مردم محروم از آب، کمک جمع کند! در صورتی که این کار‌ها هیچ دردی از جنوبی‌ها درمان نمی‌کند. این مردم که نه آب دارند و نه برق، آیا با نذر چند دبه یا تانکر آب می‌توان به آن‌ها کمک کرد؟ حتی کمک مالی خیرین هم برای آن‌ها «آب» نمی‌شود.»
به گفته او، نذر آب یک بازی است که هلال احمر به راه انداخته تا مردم سرگرم شوند و تصور کنند که دولت به فکر است.
این مدیر گروه خیریه تصریح می‌کند: «متأسفانه این مناطق محروم حتی سرویس بهداشتی هم ندارد، یعنی این مردم علاوه بر اینکه از آب آشامیدنی محروم هستند، حتی برای تأمین آب برای بهداشت خود نیز با مشکل رو به رو هستند. اکثرشان هم به دلیل خشک شدن زمین‌هایشان، بیکار شدند و نمی‌توانند کشاورزی کنند.»
شرایط در این مناطق به گونه‌ای است که حتی نیاز‌های اولیه‌شان هم تأمین نیست و مسئولان بی‌خیال از سختی‌های این مردمان، طوری که انگار هیچ مشکلی در این مناطق وجود ندارد، به بی‌مسئولیتی خود ادامه می‌دهند.
مدیران مربوطه در این حوزه باید پاسخگوی اشک چشم دختربچه‌ای باشند که برای تأمین آب مورد نیاز منطقه‌شان می‌ریزد. آن‌ها باید درباره تمام بی‌تفاوتی‌هایشان نسبت به ساکنان این مناطق محروم جوابگو باشند. نه اینکه دست روی دست بگذارند و منتظر ارسال کمک‌های پویش «نذر آب» بمانند و خودشان را به آن راه بزنند که گویا قرار است همه چیز با ادای این نذورات فراهم شود!
