سرویس تاریخ جوان آنلاین: آنچه مورد اتفاق همه مسلمانان است که امیر المؤمنین على (علیه السلام) نزدیکترین شخص به رسول الله (صلى الله علیه وآله) بوده، چون هیچ زمانى این دو بزرگوار به دور از هم نبوده اند، بالخصوص که امیر المؤمنین از آغاز ولادت یعنى پس از بیرون آمدن از کعبه مشرفه در دامان پیامبر اکرم که آن زمان در کفالت ابو طالب بودند قرار گرفته، که مولا نحوه تعامل رسول الله با خود را چنین بیان مى نماید: " وضعنی فی حجره وأنا ولید، یضمّنی إلى صدره، ویکنفنی فی فراشه، ویمسّنی جسده، ویشمّنی عَرفه، وکان یمضغ الشیء ثم یُلقمینه " و نیز تعامل خود با رسول الله را چنین بازکو میکند: " ولقد کنتُ أتّبعه اتّباع الفصیل إثر أمه یرفع لی فی کل یوم من أخلاقه عَلَما، ویأمرنی بالاقتداء به "، و بعد از ازدواج رسول الله ایشان تکفل امیر المؤمنین را از پدرش درخواست نمود که مورد قبول حضرت ابوطالب قرار گرفت، و باز امیر المؤمنین علیه السلام در کنف رسول الله قرار گرفت، و پیوند شخصى و شخصیتى ایشان با پیامبر چنین نزدیک و ناگسستنى بوده که در این رابطه می‌گوید: " … أرى نور الوحی والرسالة، وأشم ریح النبوة "، و در ایامى که رسول الله هر ساله براى خلوت با خداوند متعال به غار " حراء " رفته و زمانى را در آنجا مى ماندند، تنها کسى که در کنار ایشان بوده و غذاى ایشان را که از سوى حضرت خدیجه (سلام الله علیها) تهیه مى گشته از منزل گرفته و مسیر سخت غار را پیموده و به خدمت معشوق خود مى رسانده، و حضرت در وصف لحظه تکرار نشدنى آغاز نزول وحى الهى بر رسول الله که خود تنها شخص حاضر در آنجا و شاهد صحنه بوده اند را در یکى از خطبه هاى نهج البلاغه با عباراتى بسیار شیرین بیان مى نمایند: " ولقد کان یجاور (رسول الله) فی کل سنة بحراء، فأراه ولا یراه غیری، ولم یجمع بیت واحد یومئذ فی الاسلام غیر رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم وخدیجة، وأنا ثالثهما، أرى نور الوحى والرسالة، وأشم ریح النبوة، … ولقد سمعت رنّة الشیطان حین نزل الوحی علیه صلى الله علیه وآله وسلم، فقلت: یا رسول الله! ما هذه الرنّة؟ فقال: هذا الشیطان قد أیس من عبادته "، و در همان لحظه آغاز رسالت نبوى با کمال صراحت جایگاه علوى تعیین گشته، چونکه: " إنک تسمع ما أسمع، وترى ما أرى، إلا أنک لست بنبی "، ولکنک لوزیر، وإنک لعلى خیر "، که وزارت یعنى پایاپاى ایشان پرجم توحید را به دوش گرفته و دعوت به سوى توحید الهى و دین اسلام را انجام دهند، و در روایت " حدیث المنزلة " که مورد قبول قاطبه مذاهب اسلامى و وارد در تمام کتاب هاى مورد وثوق فرق گوناکون اسلامى نیز همین معنا با لفظ دیگرى آمده است که: " یا على، انت منی بمنزلة هارون من موسى إلاّ انه لا نبی بعدی. "
و در طول سالیان رسالت رسول الله صلى الله علیه وآله که ٢٣ سال بوده مکرراً ایشان براى مسلمین منزلت ویژه امیر المومنین را بیان مى نمودند، و در واپسین ایام حیات و مسیر بازگشت از حجة الوداع در منطقه سوق الجیشى " غدیر خم " براى بیش از یکصد هزار نفر حاجیان بیت الله و بطور کاملاً صریح با گفتن: " من کنت مولاه فعلى مولاه "، پیوند ناگسستنى رسالت را با امامت اعلام نموده، و پس از آن بى درنگ موالیان امیر المؤمنین را دعاى خیر نموده و دشمنان او را مورد نفرین و لعنت پروردگار قرار داده، که بى شک دعاى ایشان از سوى خداوند در همه دوزان‌ها مستجاب خواهد شد، و در ساعات پایانى زندگى نیز آن حضرت اصرار بر مکتوب نمودن توصیه هاى خود داشتند با بیان اینکه: " إن تمسکتم به لن تضلّوا بعدى ابداً "، یعنى اکر به این توصیه عمل نمایید تا ابد از مسیر حق و صراط مستقیم گمراه نخواهید شد، اما با کمال تأسف آخرین خواسته خاتم التبیین که ضامن خوشبختى و سعادت بى پایان مسلمین نیز بوده محقق نگردید.
لیکن پس از رحلت جانسوز رسول الله با بروز جریاناتى که تفصیل آن در کتابهاى تاریخ آمده منویات پیامبر اکرم اجرا نگردید، اما امیر المومنین که خود صاحب اصلى دین بعد از رسول خدا بوده یک لحظه هم از نصرت اسلام غفلت ننمود، و همواره به شکل هاى گوناگون و به کسانى که به انحاء مختلف در رأس امور جامعه اسلامى قرار گرفته مشفقانه مشورت مى‌دادند، و بهیچ وجه اندک فرصتى به دشمنان صریح دین که همان مشرکین و یهود و نصارى بودند نمى‌دادند تا که از وجود اختلاف بنیادىن بین آنحضرت و زمامداران وقت سوء استفاده کرده و در صفوف مسلمانان رخنه نمایند، و در پاسخ به آن یهودى که فرصت را غنیمت شمرده و به ایشان گفت: هنوز آب کفن پیامبرتان خشک نشده که شما مسلمانان دچار اختلاف شدید؟ فومودند: "کذبت، انما اختلفنا عنه لا فیه "، یعنى تو دروغ میگویى، ما در باره پیامبرمان اختلافى نداریم، اما در مسیر پیروى از ایشان اختلاف پیدا کرده ایم، و ایشان علیرغم حوادث ناگوار گذشته، اما در جریان آمادگى مسلمانان براى رویارویى با رومیان ایشان قاطعانه با رهسپار شدن عمر بن الخطاب در راس ارتش اسلام مخالفت نمودند، و وى را " مثابة للمسلمین " و " کهف " شمردند، و نیز در زمانى که خود را آماده جنگ با پادشاه ایران آن زمان مىکرد، و تمامى اطرافیان به او براى فرماندهى ارتش اسلام تاکید داشتند، لیکن امیر المومنین علیه السلام با قاطعیت او را نهى نمودند، و وى را " قطب الرحا " و محور جامعه اسلامى خواسته، و فرمودند: که اکر تورا در رأس ارتش ببینند تمام تلاش خود را براى درهم کوبیدن جمعى که تو میانشان قرار دارى نموده و مى گویند: این شخصیت اول و پادشاه اعراب است و اگر او را بقتل برسانید پیروزى کامل را آن خود می‌کنید، و به او توصیه نمودند که خود در مدینه منوره بماند و از طرف خود فرماندهانى را تعیین و اعزام نماید، و در زمان عثمان نیز امیر المؤمنین تلاش هاى فراوانى براى حل اشکالات اساسى و معالجه انحرافات وى نمودند، و بطور قاطع با تصمیم طلحه و زبیر بر حذف فیزیکى عثمان معارضه نمودند، بلکه امام حسن مجتبى و حضرت سید الشهداء (علیهما السلام) را براى حراست از درب منزل وى فرستادند تا که شاید مانع حمله مهاجمین شوند، و تصریح نمودند که شدیداً مخالف هتک حرمت خلیفه و خلیفه کُشى هستند، چونکه در حدیثى که ار سول الله خود روایت کرده اند آمده" اگر این باب باز شود تا روز قیامت این روند ادامه خواهد یافت "، و دیگر جامعه اسلامى روى امنیت و آرامش را نخواهد دید؛ و بعد از قتل عثمان و بیعت عمومى مردم با امیر المومنین ایشان با تمام قدرت در مقابل تلاش هاى حیله گران در جهت ایجاد تقابل بین ایشان و زمامداران پیشین و تفرقه انداختن میان جامعه اسلامى ایستادگى نمودند، که نمونه هایى از این روش بزرگوارانه امیر المومنین در لابلاى پاسخ هاى ایشان به برخى نامه‌ها عیان می‌گردد.
آنچه از سیره مولا امیر المؤمنین مى توان استفاده نمود که در زمان رویایى مستقیم با دشمنان قسم خورده خارجى بر همه افراد و طیف هاى جامعه اسلامى واجب است حتى اگر خود را صد در صد حق بجانب دانسته و مسئولین امور جامعه را بر باطل مى پندارند، اختلافات خود را به کنار گذاشته، و نبروهاى خود را براى شکست دشمنان خارجى متحد نمایند، و بهیچ وجه و تحت هیچ شرایطى احدى حق تفرقه اندازى در صفوف جامعه اسلامى را ندارد، و حتى در سخنان امیر المؤمنین در نهج البلاغه آمده است " … إیاکم والفُرقة فإن الشاذّ من الناس للشیطان کما أن الشاذّ من الغنم للذئب "، و در پایان سخن امیر المؤمنین با صراحت دستور برخورد قاطع و حتى قتل تفرقه افکنان با جمله: " ألا من دعا إلى هذا الشعار فاقتلوه " را صادر مى نماید.
امروز که صهیونیست هاى خونخوار از هر طرف در همسایگى کشور عزیزمان قرار گرفته اند، و نخبه هاى علمى کشور و دانشمندان هسته اى را براحتى ناجوانمردانه ترور میکنند، و در وراى جنایتکاران اشغالگر فلسطین مستکبر آمریکایى با تمام توان ایستاده، و اکثر سران سرسپرده اعراب سینه خیز شتابان بسوى بردگى صهیونیست رفته‌اند، لذا هر صدایى که به هر دلیلى از شخصى یا جریانى شنیده شود حتماً مورد سوء استفاده جبهه متحد آمریکا ـ اسرائیل ـ مرتجعین عرب خواهد گردید، و فضاى مجازى منافقین و سلطنت طلبان نیز به آن اختلافات بشتر دامن زده، و مردم را مأیوس و سرافکنده خواهد نمود، و فاصله میان مردم و نظام را هر روز بیشتر میکند، و دست دلسوزانى که در لایه هاى ارگان هاى مختلف دولت قصد خدمت صادقانه دارند را مى بندد، و فرصت را براى اختلاس هاى کلان و دزدى هاى چند صد ملیاردى در جاى جاى مؤسسات باز میکند، و راه را بر آنان که قصد ریشه کن کردن فساد را دارند مى بندد، و همین است که ما هر روز شاهد آن هستیم، و به یقین آنان که با زبان یا قلم خود فضاى اختلاف را ایجاد کرده و صفوف متحد مردم را به نفع دشمنان خارجى متفرق مى‌نمایند در دار دنیا مورد نکوهش نسل هاى آینده گشته و در روز قیامت در آتش دوزخ مشمول عذاب الهى خواهند گردید.
اللهم اجعل عواقب امورنا خیراً
با عرض سلام و ادب خدمت شما سروران گرامی همچنین عرض ادب و احترام دارم خدمت استاد عزیز حجت الاسلام شیرازی .
