سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: فرزندان‌مان را در خانه رشد می‌دهیم یا در هتل؟ محل زندگی که برای فرزندان‌مان در نظر گرفته‌ایم، چگونه جایی است؟ خانه ما جایی است که فرزندان‌مان می‌توانند مسئولیت‌های شخصی خود را انجام ندهند و انجام آن‌ها را به عهده ما بگذارند، یا جایی است که آنان را با احساس مسئولیت رشد می‌دهد؟ محیط خانه و خانواده باید چگونه باشد تا از بابت مسئولیت‌پذیر شدن فرزندان‌مان خیالمان آسوده باشد؟ هر پدر یا مادر مسئولیت‌پذیری می‌خواهد بهترین شرایط زندگی را برای ثمره زندگی‌اش یعنی فرزند، فراهم کند. پدر و مادر این شرایط را با تمام وجود، در حد توان خود و با امکاناتی که در اختیار دارند، در اختیار فرزند قرار می‌دهند.
ولی نکته اینجاست که گاه ما پدر و مادر‌ها از روی دلسوزی رفتاری را از خود نشان می‌دهیم که تربیت نادرستی به همراه خواهد داشت. گاهی یادمان می‌رود که فراهم کردن راحتی فرزند، با جور او را کشیدن تفاوت دارد. در این صورت ممکن است یادمان رفته باشد که فرزند موجود مستقلی است.
شاید نتوانسته باشیم استقلال او را به عنوان یک انسان درک کنیم و در این صورت به جای اینکه فکر کنیم که فرزندم نیاز دارد به کمک و حمایت من، به این فکر کنیم که فرزندم نیاز دارد به کسی که به جایش عمل و رفتار کند. در این صورت فکر می‌کنیم باید به جای او فکر کنیم، به جای او رفتار کنیم و از همه مهم‌تر به جای او زندگی کنیم. شاید باید زندگی کردن و مفاهیم آن را دوباره به یاد آوریم. در این صورت به یاد می‌آوریم که خانه برای فرزندان‌مان نه تنها جایی است برای پرورش و تربیت و بزرگ شدن، که جایی است برای رشد. در این صورت شاید بتوانیم به شرایط زندگی خود واقف شویم و این را در زندگی خود موشکافی کنیم که چگونه جایی را برای فرزندان خود فراهم کرده‌ایم. در این صورت می‌توانیم بررسی کنیم که کدام مفهوم با محل زندگی‌مان سازگارتر است، جایی برای آرمیدن و استراحت و بزرگ شدن، یا جایی برای آرمیدن و استراحت و بزرگ شدن و رشد؟ در مورد نخست پیداست جایی فراهم کرده‌ایم شبیه هتل، حتی اگر امکاناتش محدود باشد، و در مورد دوم جایی فراهم کرده‌ایم برای رشد و بالندگی.
در مورد دوم فضایی ساخته‌ایم که همه افراد خانواده، متوجه مسئولیت‌های خود هستند. در این صورت دست‌کم اعضای خانواده می‌دانند که وظایفی به عهده دارند که کمترین آن‌ها موارد شخصی است، مانند مرتب کردن لباس‌ها و وسایل شخصی یا کار‌هایی از این دست. این فضا که به مسئولیت‌پذیر شدن فرزند می‌انجامد، فراهم نمی‌شود مگر با کنار گذاشتن برخی دلسوزی‌های بی‌جا در خانواده. اگر شاهد برخی رفتار‌های فرزندان هستیم که از روی بی‌مسئولیتی رخ می‌دهد، باید به رفتار خود با آنان و همین‌طور فضایی که خود برایشان فراهم کرده‌ایم مراجعه کنیم. شاید قصه دوستی خاله خرسه، در هتل محل زندگی‌مان در حال اجراست!
