سرويس ورزشی جوان آنلاين: رفتن روی سکوی سوم رقابت‌های قهرمانی آسیا و اقیانوسیه می‌توانست برای تیم بسکتبال باویلچر ایران بهترین اتفاق باشد وقتی به رغم حق‌خوری‌هایی که قهرمانی را از این تیم گرفت، سهمیه پاراالمپیک توکیو به شاگردان مازیار میرعظیمی رسید، اما داستان خیلی زود برای این تیم همانند قرارداد میرعظیمی که تا پایان این رقابت‌ها بود به نقطه پایان رسید چراکه طبق تصمیمی که از پیش گرفته شده بود، بسکتبال باویلچر ایران به رغم کسب سهمیه نمی‌توانست مسافر توکیو باشد. از ماه‌ها قبل تصویب شده بود که کاروان اعزامی ایران به پاراالمپیک ۲۰۲۰ کیفی است نه کمی و همین مسئله به معنای هدر رفتن زحمتی بود که بسکتبال باویلچر ایران برای کسب سهمیه کشیده بود. خبر مثل کابوس بود. دیگر کمتر کسی به این مسئله توجه داشت که این تصمیم از قبل گرفته شده است. همه تنها به یک چیز می‌اندیشیدند؛ تیمی که به زعم بسیاری نسل طلایی بسکتبال باویلچر ایران بود با ۲۴ لژیونر، امید داشت در چهارمین حضور در پاراالمپیک نتایجی بهتر از دفعات قبل کسب کند، حالا با وجود کسب سهمیه به نقطه پایان رسیده بود؛ مسئله‌ای که، اما بعد از تلاش‌های بسیار، نظر مسئولان امر را تغییر داد تا بسکتبال باویلچر ایران هم یکی از تیم‌های اعزامی به توکیو ۲۰۲۰ باشد.
کسب سهمیه پاراالمپیک در رقابت‌های قهرمانی آسیا و اقیانوسیه اتفاق بسیار خوبی بود، اما انتظار می‌رفت این سهمیه با قهرمانی همراه باشد.
برای قهرمانی آسیا و اقیانوسیه در تایلند که مسابقات کسب سهمیه نیز بود مشکلات زیادی داشتیم که بزرگ‌ترین آن عدم‌حضور لژیونر‌ها در اردو بود. تاریخ برگزاری مسابقات برای اولین بار از شهریور و مهر، به آذر ماه افتاد. این مسئله باعث شد لژیونر‌های ما نتوانند برای حضوردر اردو‌های تیم ملی از باشگاه‌های خود اجازه بگیرند و ما چند روز بعد از حضور در تایلند بود که توانستیم با لژیونر‌ها تمرین کنیم و این کار هماهنگی را سخت می‌کرد و به ضرر ما تمام شد و اجازه نداد تا به رغم دو تورنمنت قبلی با آمادگی کامل در این رقابت‌ها حاضر شویم. در حالی که در تورنمنت ترکیه و ژاپن عملکرد خیلی خوبی داشتیم، اما این وقفه سه ماهه و دیر رسیدن لژیونر‌ها کار را سخت کرد.
با وجود این مشکلات، اما از کسب عنوان سومی رضایت نداشتید.
همین الان هم می‌گویم که تیمم را قهرمان آن رقابت‌ها می‌دانم چراکه در بازی با استرالیا اتفاقاتی رخ داد که خارج از زمین بازی رقم خورد و ما اگر ۲۴ ساعت دیگر هم بازی می‌کردیم اجازه نمی‌دادند برنده بازی باشیم. درست است که در نیمه اول با اختلاف کمی از استرالیا عقب بودیم، اما در نیمه دوم شروعی طوفانی داشتیم و توانستیم بازی را به دست بگیریم به طوری که همه در سالن خوشبین به برنده شدن و منتظر پیروزی‌مان بودند، اما تصمیمات فاجعه‌بار داوری اجازه نداد تا ما برنده بازی باشیم، به طوری که رئیس کمیته داوران بعد از پایان مسابقه یک ربع مقابل نیمکت ایران از ما عذرخواهی می‌کرد. از آن طرف هم دوستانی که شاهد بازی کره و ژاپن بودند می‌گفتند که ژاپن را نیز به همین شکل بازنده کردند تا استرالیا کار سختی برابر کره در فینال نداشته باشد، با این وجود، اما ما در بازی سوم و چهارم که بازی سختی هم برابر ژاپن بود لطف خدا شامل حالمان شد و توانستیم ژاپن را شکست دهیم و به سهمیه دست یابیم، اما از مقامی که به دست آورده‌ایم رضایت ندارم و قهرمانی حق مسلم و شایسته ایران بود که به ناحق از ما گرفتند.
شیرینی کسب سهمیه، اما خیلی زود به کام همه تلخ شد وقتی گفته شد قراری بر اعزام این تیم به پاراالمپیک توکیو نیست!
این بدترین خبری بود که می‌شد به بازیکنانی داد که به سختی برای کسب سهمیه تلاش کرده بودند. ما یک ماه کابوس‌وار را پشت سر گذاشتیم. بچه‌ها به واقع دچار افسردگی شده بودند و نمی‌توانم حالت روحی آن‌ها را برایتان بازگو کنم. همه بسیار ناراحت بودند و احساس پوچی می‌کردند و کاملاً روحیه خودشان را باخته بودند، آن هم در شرایطی که به زعم بسیاری از کارشناسان بسکتبال، این نسل طلایی بسکتبال باویلچر ایران است که می‌تواند نتایج قابل توجهی کسب کند. ما بهترین بازیکنان را داریم. تیمی با ۲۳، ۲۴ بازیکن لژیونر که هر کدام جزو بهترین بازیکنان تیم‌های خود (تیم‌های اروپایی) هستند و توان رفتن روی سکوی پاراالمپیک را دارند.
اما سرانجام تلاش‌ها برای اخذ جواز اعزام به نتیجه رسید و می‌توان گفت که بسکتبال باویلچر ایران دو بار به پاراالمپیک صعود کرد؛ یک بار وقتی سهمیه گرفت و مرتبه دوم وقتی بود که جواز اعزام گرفت. این چقدر در انگیزه تیم ملی برای موفقیت در توکیو تاثیر دارد؟
خب این بهترین خبری بود که می‌شد به بچه‌ها داد. این اتفاق و تصمیم باعث شد تا روحیه تیم برگردد. طی چند روز گذشته بازخورد‌های خوبی را شاهد بوده‌ایم. تک‌تک بازیکنان تیم ملی بدون تردید با روحیه و انگیزه‌های مضاعف تلاش می‌کنند تا نمایش قابل قبولی از خود در توکیو به نمایش بگذارند و یک بار دیگر از حیثیت و شایستگی بسکتبال باویلچر ایران دفاع کنند، همانطور که در تورنمت‌های قبل از مسابقات قهرمانی آسیا نیز شاهد بودیم.
بعد از تغییر تصمیم مسئولان برای اعزام بسکتبال باویلچر به پاراالمپیک، اما کار بدون شک سخت‌تر می‌شود، ضمن اینکه انتظارات نیز از این تیم بالاست.
روند رو به رشد تیم ملی بعد از مسابقات پاراالمپیک ریو که با نتایج جالب توجهی همراه نبود، کاملاً مشهود و مشخص است. ما برای اولین بار جزو چهار تیم دنیا قرار گرفتیم و برای اولین بار قهرمان آسیا شدیم؛ مسئله‌ای که باعث شده بسیاری از کارشناسان بسکتبال ایران اذعان داشته باشند که این نسل، نسل طلایی بسکتبال باویلچر ایران است؛ تیمی که بازیکنان مطرحی در دنیا دارد که هر کدام جزو بهترین بازیکنان باشگاه‌های خود هستند. شما نگاه کنید ما ۲۳، ۲۴ لژیونر داریم و البته بیش از ۱۰ بازیکنی که توان حضور در باشگاه‌های مطرح اروپایی را دارند، اما هنوز شرایط برایشان مهیا نشده است؛ توانایی‌هایی که البته انتظارات را هم از این تیم بالا می‌برد و من به عنوان کسی که هدایت این تیم را بر عهده داشتم، بر این باور هستم که تیم ملی می‌تواند در المپیک روی سکو برود، کمااینکه ما سال گذشته در مسابقات هامبورگ تنها به دلیل کم‌تجربگی سکو را از دست دادیم و چهارم شدیم. در حالی که در آلمان هم توان و شانس رفتن روی سکو را داشتیم و این مسئله امید‌های تیم بسکتبال باویلچر را برای رفتن روی سکو در توکیو بیشتر می‌کند و امیدوارم تیم ملی با یک نمایش خوب در پاراالمپیک، بتواند یکی از تیم‌های برتری باشد که حضور روی سکو را تجربه می‌کند.
اما این تیم هنوز حتی سرمربی هم ندارد!
دقیقاً همین طور است. تا پنج‌شنبه قرار نبود تیم اعزام شود و وقتی که قراری بر اعزام نیست، تیمی هم تشکیل نمی‌شود که نیازی به کادر فنی داشته باشد، اما الان شرایط تغییر کرده است. اولین کار الان مشخص کردن کادر فنی تیم است چراکه قرارداد من تا پایان مسابقات کسب سهمیه بود، اما حالا قطعاً باید جلساتی تشکیل شود و انجمن فدراسیون و پاراالمپیک طی یکی دو هفته آینده به اتفاق تصمیمی بگیرند برای انتخاب کادر فنی جدید، برنامه‌ریزی برای حضوری پرقدرت در پاراالمپیک، رایزنی با باشگاه‌ها برای حضور بازیکنان لژیونر در اردوها، برگزاری بازی‌های تدارکاتی که بسیار هم مهم است و مسائل دیگر.
ممکن است مازیار عظیمی جایی در تفکرات تازه مسئولان برای انتخاب سرمربی جدید نداشته باشد؟
من در فکر آن‌ها نیستم. اگر این افتخار بار دیگر به عهده من گذاشته شود با کمال میل می‌پذیرم و باز هم کما‌فی‌السابق تمام تلاشم را می‌کنم برای موفقیت تیم و افتخارآفرینی برای ایران عزیزمان، اگر هم که به عهده هر یک از همکاران دیگرم گذاشته شود با تمام وجود برای موفقیتش دعا می‌کنم و هر کاری از دستم بربیاید انجام می‌دهم. مهم نیست من روی نیمکت این تیم می‌نشینم یا دیگری، مهم موفقیت تیم بسکتبال باویلچر ایران است و بس.
بعد از اتفاقاتی که در رقابت‌های قهرمانی آسیا و اقیانوسیه رخ داد، فکر می‌کنید برگزاری بازی‌های تدارکاتی چقدر می‌تواند به موفقیت این تیم در توکیو کمک کند؟
یکی از کمبود‌های این تیم همواره بازی‌های تدارکاتی بود که البته امسال بعد از سه سال، توانستیم در دو تورنمنت بسیار خوب، مخصوصاً میتسوبیشی ژاپن شرکت کنیم که از لحاظ کمی و کیفی دست‌کمی از مسابقات قهرمانی آسیا و اقیانوسیه نداشت و خیلی کمک کرد.
جدا از اهمیت برپایی اردوها و بازی‌های تدارکاتی، اما به نظر می‌رسد ویلچر بسیاری از بازیکنان نیز نیاز به تعویض دارد.
بله آن چیزی که واضح است اینکه همه بازیکنان ما منهای یکی دو نفر، نیاز به تعویض ویلچر دارند چراکه ویلچر‌هایی که استفاده می‌کنند قبل از رقابت‌های پاراالمپیک ریو به آن‌ها داده شده است، یعنی چیزی حدود چهارپنج سال قبل و شاید هم بیشتر. در حالی که عمر هر ویلچر دو سال است. ویلچر‌های اکثر بچه‌ها بار‌ها شکسته و تعمیر شده و قطعاً برای توکیو نیاز به ویلچر‌های جدید دارند تا بتوانند بهتر تمرین کنند. این مسئله اهمیت بسیاری دارد و می‌تواند تاثیر بسیار زیادی در عملکرد تیم داشته باشد.
