کد خبر: 986802
تاریخ انتشار: ۲۸ دی ۱۳۹۸ - ۰۷:۴۲
آرمینا صادقیان، تیرانداز المپیکی ایران در گفتگو با «جوان»:
دنیا حیدری
سرويس ورزشی جوان آنلاين: دومین سهمیه تیراندازی را آرمینا صادقیان در رشته تفنگ بادی گرفت؛ بانوی جوان تیم ملی تیراندازی که یک سال و نیم قبل الهه احمدی، او را نابغه خوانده بود. همان تیرانداز جوانی که در سن نوجوانی با ۸۳ پله صعود در رنکینگ جهانی و ایستادن بر رده سیزدهم برترین تیراندازان جهان در رشته تفنگ بادی همه را متحیر کرد و حالا با انگیزه و روحیه‌ای بالا برای رفتن بر سکوی المپیک تمرین و تلاش می‌کند. سکویی که البته می‌گوید ایستادن روی آن غیر از تلاش بی‌امان نیازمند تجهیزات مناسب و حمایت مسئولان نیز است.

اولین بار ۹ ساله بودید که سلاح به دست گرفتید. چه چیزی آرمینا صادقیان را از بین آن همه رشته ورزشی به سمت تیراندازی کشاند؟
حس درونی‌ام با تیراندازی سازگاری خاصی داشت و این رشته به من آرامش می‌داد. رشته‌های بسیاری را امتحان کردم که شاید در هرکدام می‌توانستم به موفقیت‌های خوبی هم برسم، اما روحیاتم با تیراندازی همخوانی بیشتری داشت و سرانجام انتخابم تیراندازی شد؛ و دقیقاً ۹ سال بعد از اسلحه به دست شدن موفق به کسب سهمیه المپیک شدید؛ بزرگ‌ترین رویداد ورزشی که هر ورزشکاری آرزوی حضور در آن را دارد.
هیچ تلاشی بی‌نتیجه نمی‌ماند. من سال‌های زیادی برای رسیدن به این جایگاه تلاش کردم. ۹ سال است که تیراندازی می‌کنم و از سال ۹۳ عضو تیم ملی هستم. فکر می‌کنم دیگر زمان حضور در المپیک و تجربه این رویداد بزرگ ورزشی بود.

جام جهانی مونیخ فرصت خوبی برای کسب جواز حضور در المپیک بود. چه شد که این موفقیت به چند ماه بعد و مسابقات جام جهانی برزیل موکول شد؟
در مونیخ شانس زیادی برای کسب سهمیه داشتم، اما هشت نفر به فینال راه یافتند و من با سه امتیاز کمتر نفر نهم شدم و متأسفانه از راه یافتن به فینال و کسب سهمیه باز ماندم، اما تجربه جام‌جهانی آلمان کمک زیادی کرد در آخرین جام جهانی که سهمیه المپیک توزیع می‌شد به هدفم برسم و بعد از مسابقات مونیخ به خوبی می‌دانستم در مسابقات بعدی سهمیه را خواهم گرفت. اما در برزیل تا آخرین تیر نمی‌دانستم به فینال راه یافتم. کار در برزیل سخت بود. البته رکوردم در آلمان یک نمره از برزیل بالاتر بود، اما از آنجایی که برزیل آخرین جام جهانی برای توزیع سهمیه بود همه ورزشکاران تلاش می‌کردند در همان مسابقه سهمیه بگیرند تا کار به آخرین مسابقه و آخرین فرصت نکشد.

همین رقابت فشرده باعث شد تا لحظه آخر متوجه صعود به فینال نشوید؟
در برزیل سه راند برگزار می‌شد و من راند دوم نفر هشتم بودم. یعنی در راند سوم اگر یک نفر بیشتر می‌زد من نمی‌توانستم به فینال راه یابم. به همین دلیل تا آخرین تیر منتظر بودم ببینم که فینالیست می‌شوم یا نه. خصوصاً که در راند سوم تیراندازان خیلی خوبی بودند که هر کدام توان صعود به فینال را داشتند، اما لطف خدا شامل حالم شد و توانستم با دست پر جام‌جهانی برزیل را ترک کنم.

اما نمی‌دانستید با راهیابی به فینال موفق به کسب سهمیه شدید.
بله. با توجه به اهمیت مدال بازی‌های جام جهانی سرمربی تیم تلاش کرد من متوجه این مسئله نشوم و تا لحظه آخر بجنگم، اما نیم ساعت قبل از فینال با چک کردن فینالیست‌ها متوجه شدم شش نفر در رقابت‌های قبلی سهمیه گرفتند و یکی از دو سهمیه‌ای که در فینال توزیع می‌شود به من رسیده است. با این وجود، اما در فینال با همان حساسیت و استرس تیر زدم که اگر نمی‌دانستم به سهمیه دست یافتم می‌زدم. چون مدال جام جهانی هم ارزش بسیاری دارد.

از حسی که به وقت کسب سهمیه داشتید بگویید.
حس خوبی داشتم، اما چون قبل از فینال بود نمی‌خواستم خیلی احساساتی شوم که این هیجانات مانع از تمرکزم در فینال شود. علاوه بر آن کسب سهمیه تازه اول راه بود نه به منزله پایان کار. هدف اصلی من نه راهیابی به المپیک که رفتن روی سکو در این رقابت‌ها بود و این موفقیت تنها یک پله بود که برای رسیدن به هدف اصلی پشت سر گذاشتم. پس خوشحالی را گذاشتم برای رسیدن به هدفی که به مراتب بزرگ‌تر است.

بعد از عدم راهیابی به فینال در مسابقات جاکارتا بود که الهه احمدی آرمینا صادقیان را یک نابغه خواند. فکر می‌کنید این نابغه بتواند در المپیک دنیا را شگفت‌زده کند؟
ایستادن بر سکوی المپیک آرزوی هر ورزشکاری است. من هم مثل همه دوست دارم پرچم پرافتخار کشورم را در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا به اهتزاز در آورم، اما تیراندازی رشته‌ای نیست که بتوان از قبل پیش بینی کرد. شما باید تا لحظه آخر برای ورود به فینال تلاش کنید و وقتی وارد فینال می‌شوید تازه جنگ اصلی برای کسب مدال آغاز می‌شود. من این را در جاکارتا فهمیدم؛ چراکه تا قبل از تیر آخر، من جزو مدالیست‌ها بودم و بعد از آخرین تیر چهارم شدم. البته این تجربیات می‌تواند در رویدادی، چون المپیک کمک بزرگی برای کسب موفقیت باشد و من تمام تلاشم را می‌کنم تا در توکیو برای کسب بهترین نتیجه بجنگم و امیدوارم شرایط خوبی داشته باشم و بتوانم باعث افتخار کشورم شوم.

اما این تعاریف انتظارات را از آرمینا صادقیان بالا برده است.
می‌دانم، اما به عنوان یک ورزشکار تنها روی کار و هدفم تمرکز و سعی می‌کنم فکر کنم که هیچ کس کوچکترین انتظاری از من ندارد تا با تمرکز بیشتری در میدانی، چون المپیک تیر بزنم. خوب می‌دانم المپیک میدان بزرگی است و به همین دلیل بعد از کسب سهمیه به هر مسابقه‌ای به چشم تمرین برای المپیک نگاه می‌کنم تا در این مسابقه به خودم بگویم که من هزاران تیر برای حضور در المپیک زدم و روز‌ها و هفته‌ها و ماه‌ها تمرین کردم و هیچ مشکلی برای رقابت با حریفان ندارم. برای من حتی فینال جام جهانی برزیل هم برای المپیک تمرینی بود.

تیراندازان ایران امسال رکورد جالب توجهی را در کسب سهمیه بجا گذاشتند و این انتظارات را از این رشته برای کسب مدال بالا برده است.
بله. ما تمام تلاشمان را می‌کنیم که با آمادگی کامل وارد المپیک شویم و یک نتیجه خوب بگیریم و بی‌شک این تلاش‌ها بی‌نتیجه نخواهد ماند و در المپیک می‌توانیم به نتیجه خوبی دست یابیم، اما باز هم همه چیز بستگی دارد به روز مسابقه و اینکه چقدر بتوانیم در آن روز و شرایطی که داریم توانایی‌هایمان را با کنترل استرس و هیجاناتمان به نمایش بگذاریم و چقدر می‌توانیم با کاستن از خطا‌های احتمالی، به یک نتیجه خوب و قابل قبول برای شاد کردن دل مردم دست یابیم.

به نظر می‌رسد یکی از بزرگ‌ترین مشکلات در این مسیر کمبود فشنگ و به روز نبودن سلاح‌هاست، به طوری‌که فاطمه کرم‌زاده گفته بود اگر اسلحه من را برای المپیک عوض کنند حتماً مدال می‌گیرم، اما هزینه آن به قدری است که خودم از عهده تعویض سلاح بر نمی‌آیم.
مسلماً همین طور است. ورزشکاران دیگر کشور‌ها به راحتی روزی ۴۰۰، ۳۰۰ فشنگ استفاده می‌کنند که همین مسئله باعث می‌شود در مسابقات تیرزدن برایشان راحت‌تر باشد، درحالی که ما با تعداد بسیار محدودی فشنگ تیر می‌زنیم و تمرین می‌کنیم و به همین دلیل شرایط مسابقه برای ما سخت‌تر است. این مسئله در خصوص به‌روز بودن سلاح‌ها و تجهیزات هم صدق می‌کند. تا اندازه‌ای بیشتر موفقیت تیراندازان به سلاح‌های آن‌ها برمی‌گردد. هرچه سلاح‌ها بهتر و به روزتر باشند ورزشکار می‌تواند بهتر نتیجه بگیرد و قاعدتاً اگر سلاح‌هایمان تعویض و به روز شوند می‌توانیم به مراتب بهتر نتیجه بگیریم و رقابت بهتر و پایاپایی با حریفانی داشته باشیم که از لحاظ فشنگ و اسلحه هیچ گونه مشکلی ندارند. هرچند تا امروز با وجود تمام کمبود‌ها و کاستی‌ها خودمان را ثابت کردیم.

در این اندک زمان باقیمانده تا المپیک چه انتظاری از مسئولان و مردم دارید؟
حمایت. تنها انتظاری که داریم حمایت است. ما تمام تلاش خود را می‌کنیم، اما تنها سخت تمرین کردن ما نیست که می‌تواند مسیر را برای نیل به موفقیت هموار کند. با توجه به اینکه در اردو‌های المپیک هستیم نیازمند توجه و حمایت بیشتری هستیم که در این صورت می‌توانیم باعث سرافرازی ایران عزیزمان در توکیو شویم. از مردم هم مثل همیشه می‌خواهیم ما را از دعای خیرشان محروم نکنند.
نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار