کبری آسوپار

آقای واعظی! اردوغان نمی‌تواند یک ایرانی را ساکت کند!

رئیس جمهور ترکیه ناراحت است از برخی صدا‌ها که از ایران می‌شنود؛ گلایه دارد از رئیس‌جمهور حسن روحانی که «باید این صدا‌ها را قبلاً ساکت می‌کرد». برای این جمله اردوغان علامت تعجب کفایت نمی‌کند؛ رئیس جمهور ترکیه برای رئیس جمهور ایران «باید» می‌آورد، آن هم برای ساکت کردن صدا‌هایی که در ایران علیه ترکیه و حمله این کشور به مواضع کرد‌های سوریه شنیده است. کار رسانه نیست و باید کسی هم سطح اردوغان پاسخ این مداخله توهین‌آمیزش را بدهد. یک نفر از دولت ایران باید به رئیس جمهور ترکیه یادآوری کند که اینجا ایران است و رسانه‌ها آزادانه حتی در نقد مواضع رئیس جمهور خود هم مطلب می‌نویسند، رئیس جمهور خارجی که جای خود دارد. یک نفر باید به اردوغان یادآوری کند، اینجا ترکیه نیست که او بتواند هزار نفر، هزار نفر، مخالفان و منتقدانش را در زندان کند؛ اینجا ایران است که رئیس جمهورش با جمله معروف «پناه می‌برم به خدا از بستن دهان منتقدان» رأی آورده است. یک نفر باید به او یادآوری کند او هر کسی که هست و تصمیمش برای حمله به مواضع پ. ک. ک در شمال سوریه را هر قدر درست می‌داند و برایش استدلال‌های منطقی دارد، اما در هر حال رئیس جمهور ترکیه است و نمی‌تواند برای ۸۵ میلیون ایرانی تعیین تکلیف کند که با تصمیم او موافق باشند یا مخالف و نمی‌تواند به رئیس جمهور ایران «باید» بگوید، آن هم برای ساکت کردن ایرانی‌ها!

واکنش محمود واعظی، رئیس دفتر رئیس جمهور کشورمان، اما بیشتر ناامیدمان کرد. او در موضعی منفعلانه ضمن بیان این توضیح که رئیس جمهور ترکیه از مواضع دولت ایران ناراحت نشده، به رسانه‌ها تذکر داده که به این مسائل توجه کنند! انگار باز هم علامت تعجب کافی نیست و باید برای واعظی هم که گویا در کنار ریاست دفتر رئیس جمهور، مقام سخنگویی و اعلام مواضع دولت را هم بر عهده دارد، یادآور شویم که اینجا ایران است، جایی که رئیس جمهورش می‌گوید: «ذره‌ای از حق آزادی بیان کوتاه نخواهم آمد.» رسانه‌های ایران می‌توانند موافق یا مخالف حمله ارتش ترکیه به مواضع تروریست‌های کرد باشند، در هر حال ناراحتی رجب طیب اردوغان نمی‌تواند یک ایرانی را ساکت کند. یک خارجی نمی‌تواند برای رسانه‌های ایران تعیین تکلیف کند چه بنویسند و با مداخله در امور داخلی ما برای رئیس جمهور ما «باید» بیاورد.

اگر دولتمردان ایرانی در رودربایستی‌های دیپلماتیک و انفعال سازشکارانه، نمی‌توانند از پس پاسخ به اردوغان بربیایند، قلم رسانه‌ها را شکسته نخواهند و حداقل اجازه دهند ما به رئیس جمهور ترکیه یادآور شویم که در مورد ایران و ایرانی و مقامات ایران درست صحبت کند. بله، مواضع کرد‌های سوریه مورد تأیید ما نیست، هم رد خیانت‌های‌شان در خاطرمان خوب مانده و هم می‌دانیم سیاست غلط و غیرهوشمندانه سران کرد در اعتماد به امریکا و ایجاد تقابل با ایران و روسیه و دولت مرکزی سوریه و رویکرد تروریستی کرد‌ها برای رسیدن به آنچه استقلال می‌نامند، حاصلش شده این جنگ و تنهایی کرد‌ها در چنین جنگی و هزاران زن و کودک آواره کرد که جهان انگار دغدغه و حوصله دلسوزی هم برای‌شان ندارد! اما از آن سو رد خیانت‌های اردوغان هم از خاطرمان پاک نشده است. یادمان مانده چه کسی نفت مردم عراق را از داعش می‌خرید، یادمان مانده چه کسی با غرور آرزوی نماز خواندن در مسجد اموی دمشق را کرد، یادمان مانده وقتی جوانان ما مقابل داعش شهید می‌شدند، چه کسی از تروریست‌های تکفیری حمایت لجستیکی می‌کرد. ما خیانت پ. ک. ک را می‌شناسیم، اما با خیانت‌های اردوغان هم غریبه نیستیم. جنگ سوریه و اشغال عراق توسط داعش برای چند قرن پیش نیست که خاطره‌ها را غبار زمان گرفته باشد؛ پس بهتر آنکه هر کس در قد و قامت خودش حرف بزند. هم کرد‌ها هنگام حرف زدن از ایران ما یاد نجات اربیل و موصل از دست داعش باشند و هم رجب طیب اردوغان وقتی نام ایران را بر زبان می‌آورد، خاطرات شب کودتای ژوئیه ۲۰۱۶ و سال‌های آغازین جنگ سوریه را از خاطر نبرد و گرچه از توابین محسوب می‌شود و توبه‌اش را ایران و روسیه پذیرفتند، اما ادعای پیش نمازی هم نکند!