فيلم «مميرو» اين روزها در گروه سينمايي هنر و تجربه در حال اكران است. فيلمي كه هم در جشنواره فيلم فجر و هم در جشنواره فيلم بوسان كره جنوبي مورد توجه قرار گرفت. هادي محقق كارگردان اين اثر تلاش كرده است در اين فيلم نگاهي نو به زندگي داشته باشد.
اين فيلم اكنون بدون مميزي يا اصلاحيه‌اي در سينماهاي كشور در حال اكران است. به همين مناسبت سايت «سراج24» نقدي براي «مميرو» منتشر كرده و در آن به نگاه فيلم به جغرافياي كشور پرداخته و تصريح مي‌كند آنچه مي‌تواند سينماي ايران را از شكل محفلي امروز به سينمايي ملي و همه‌گير تبديل سازد، توجه به توزيع عادلانه نگاه‌ها در همه مناطق كشور است.
در اين نقد آمده است: براي پرداخت به اين موضوع كه سينماي ايران با توجه به گستردگي جغرافيايي و تنوع قوم‌ها و زبان‌ها و گويش‌ها و فلسفه فرهنگي مختلف نياز به وجود ساختاري عادلانه براي توزيع نگاه‌هاي فكري فيلمسازان همه نقاط كشور دارد. از اين رو مسئلهاي كه مي‌توان به عنوان كمبودي بزرگ در سينماي ايران طي سال‌هاي متمادي مورد نقد قرار داد همين نبود بستري مناسب براي توزيع عادلانه فرصت‌ها و موقعيت‌ها براي فيلمسازان جوان همه نقاط كشور و ايجاد موقعيت‌هايي عادلانه مي‌باشد. از اين رو ساخت و عرضه فيلم «مميرو» ساخته هادي محقق، جوان بي‌ادعاي دهدشتي در اين منطقه محروم و استفاده از جغرافيا و گويش اين منطقه كشور مي‌تواند بهانه‌اي باشد براي ديگر سينماگران كشور و متوليان امر تا براساس آشنايي با محيط و جغرافياي خود به فيلمسازي بپردازند. بدين منظور آن چه مي‌تواند سينماي ايران را از شكل محفلي امروز به سينمايي ملي و همه‌گير تبديل سازد، توجه به توزيع عادلانه نگاه‌ها در همه مناطق كشور است.
فيلم تجربي «مميرو» داستاني است از رنج‌هاي پيرمردي با نام اياز كه خود را در ميان عذابي بسيار از قصوري بزرگ مي‌يابد و از اين رو در پي رسيدن به نگاهي صيقل يافته براي رسيدن از پهناي مرگ است. اين فيلم دومين اثر هادي محقق پس از «او خوب سنگ مي‌زند» بوده كه توانسته در جشنواره‌هاي مختلف جهاني به نمايش درآيد و موفق به كسب جايزه شود. با اين وجود فيلم «مميرو» نمي‌تواند به درستي دردهاي دروني كاراكترش را براي مخاطب روشن سازد و در روايت‌پردازي دچار مشكل ميشود. البته همان طور كه اشاره شد تلاش فيلمساز براي برپايي لوكيشن خود در روستاي دژكوه شهر سوق از منطقه كهگيلويه و بويراحمد ستودني است. «مميرو» نامي است كه در زبان محلي اشاره به ناميرايي دارد و نمايش دردهاي پيرمرد و جهان مرگ‌گونه‌اش براي هر مخاطبي آسان نيست، البته مرگي نه بر دامان تفكري نهيليستي بلكه انتخابي از بابت سركشي روحي كه خود را مقصر در مرگ افرادي بي‌‌گناه مي‌‌داند؛ پسر، عروس، همسر و بستگاني كه سرنشين ميني‌‌بوس پيرمرد بودند و همگي در سهل‌‌انگاري رخ داده از سوي وي به قعر دره نابودي كشيده شدند.
در اين ميان زمان بسياري از فيلم «مميرو» صرف نمايش دردهاي اياز بدون پيش‌‌زمينه لازم از چرايي درد براي تماشاگر ميشود و با وجود تصاويري همراستا، چهره‌‌پردازي خلاقانه، صحنه‌‌آرايي متناسب با روايت، اجراي كارگرداني مؤثر و بازي قابل ستايش يدالله شادماني، بازيگر كرماني كه پيش از اين با فيلم «خسته نباشيد» توانايي خود را نشان داده بود، دردهاي نهفته در پيرمردي كه رنج زيستن و تاول مردن دارد، به دليل عدم اشاره ملموس فيلمساز درباره چرايي تقاص كاراكتر به همذاتپنداري نزد مخاطب نمي‌‌رسد. اگر چه مينيماليستي بودن داستان و روايت مدرن «مميرو» امكان مقايسه آن را از آثار قصه‌‌گوي كلاسيك دور كرده و انتخاب فيلمساز مبني بر داستان‌‌سرايي بصري نياز به تمركز و درك مخاطب از پديدارشناسي و زيبايي‌شناسي هنر دارد اما مسئله پرداخت شخصيت در هر گونه و براي هر نوع ساختار روايي، امري لازم و ضروري است و اين مسئلهاي مفقود مانده در دومين ساخته سيدهادي محقق است. در واقع نويسنده دور از كاشتي مناسب مبني بر چرايي درد رخ داده براي شخصيت به بخش دوم چگونگي نمايش درد مي‌‌پردازد و از اين نظر نمي‌توان جهان مأنوس‌يافته‌اي براي بيننده از طريق عدم وجود همذاتپنداري لازم پيدا كرد. با اين وجود ساخت فيلم «مميرو» و ساخته‌هايي از اين دست به دليل توجه به فضاي فرهنگي نقاط مختلف كشور قابل توجه و ارزش خواهد بود و اميد مي‌رود كه چنين رويه‌اي توسط سازندگان ديگر در نقاط مختلف كشور ادامه يابد.
