1.
در عرصه سياست كاملا طبيعي است كه وقتي حزب، طيف، جريان يا
جبهه اي هشت سال قدرت را در دست داشته باشد، هم اختلافات دروني آن نمايان مي شود
و هم با اختلاف نظرهاي ايجاد شده اين امر را مشتبه مي سازد كه انشقاق در آن طيف
صورت گرفته است. بر اين اساس طيف رقيب با استفاده از موقعيت ايجاد شده بر اين طبل
مي كوبد كه جريان اصولگرا نمي تواند به اتحاد برسد. در حالي كه اين روند پس از سال
هاي 84 تا 92 طبيعي است به اين دليل كه به هر حال تكرار روش هاي انتخاب شده براي
حل و فصل مسائل خورد و كلان كمي با واكنش هاي اجتماعي مواجه مي شود و شهروندان
خواهان ديدن روش هايي متفاوتي هستند كه احيانا ممكن است در همان طيف (در صورت
مديريت درست) يا طيف هاي ديگري وجود داشته باشد.
البته دو مسئله را نبايد در انتخابات سال 92
فراموش كرد: ا. اقدامات خاص دولت پيشين در سال هاي پاياني 2. مديريت نشدن اتحاد و ائتلاف در جريان
اصولگرايي كه گفته مي شود بخش قابل توجه اي از آن طبيعي است. اصلاح طلبان كه علاقه
مند هستند نشان دهند هنوز در عرصه سياست ايران جايگاه دارند، در سال 76 به اين
برداشت نادرست رسيده بودند كه آينده به طور تمام و كمال در اختيار آنها خواهد بود.
اما پس از گذشت چند سال اختلافات دروني ايجاد شده بين آنها به قدري نمايان شد كه
نماينده شان در سال 84 حتي به دور دوم انتخابات رياست جمهوري راه نيافت و اين طيف
را مجبور كرد تا در دور دوم خود را پشت شخصيتي كه طي سال هاي 76 تا 84 به عنوان
بزرگ ترين مخالف و دشمن معرفي مي كردند، پنهان كنند و با غسل تعميد تمام اقدامات
خود به وي پناه ببرند.
2.
در ادامه، اصلاح طلبان كه زخم خورده شكست 84 بودند در يك
خطاي استراتژيك سال 88 را با معامله «مرگ و زندگي» آغاز كردند و پس از انتخابات
اين سال، عمده آرزوهاي پنهان سال هاي 76 تا 84 را تنها طي چند ماه رونمايي كردند
كه البته نتيجه اي برايشان نداشت. به همين منظور پس از آن به دنبال مدد «فيض روح
القدس»ي بوده اند تا زندگي سياسي شان بازگردد. اين طيف 92 را زمان مناسبي براي خود
ديدند تا ميزان «ميرايي و زندگي» سياسي خود را بسنجند اما در ميانه كارزار مجبور
شدند نماينده خود را از عرصه رقابت خارج كنند. چون به اين نتيجه رسيده بودند كه
همچون سال 84 اميدي براي باززايي سياسي خود ندارند. بر اين مبنا بار ديگر پشت
جريان ديگري پنهان شدند تا با «تنفس مصنوعي» يك گام به اميدهاي خود نزديك شوند.
اين استراتژي اتفاقا بزرگ ترين خطايي بود كه تاكنون
انجام داده اند. زيرا پيروزي آنچه كه اعتدال ناميده مي شود، آنها را به اين حقيقت
نزديك كرده است كه روند ميرايي شان تندتر شده است. زيرا اعتداليون فاقد گفتمان، در
حال نابودسازي اصلاح طلبان و جايگزيني خود به جاي آن هستند تا در رقابت هاي سياسي
آينده، در رقابت با اصولگرايان بازنده نباشند. بنابراين آنچه كه اكنون هويداست «اعتدال
بزرگ ترين خطر براي اصلاح طلبان است» كه گام به گام در حال كنار زدن آنها است. در
حال حاضر خطري را كه معدود «اصلاح طلبان آينده نگر» از سوي اعتدال گرايان احساس مي
كنند از هيچ منبع ديگري احساس نمي كنند. اتفاقا «نواصلاح طلبي» ريشه در همين ترس دارد
كه اعتدال در حال نابودسازي اصلاحات است.
3.
چنين تصوير و تصوري نه تنها برخي از اصلاح طلبان را در
تكاپوي فكري جديد انداخته است كه «ندا»ي آن از هر طرف به گوش مي رسد بلكه برخي
ديگر از اصلاح طلبان به طور علني نسبت به
«هويت اصلاح طلبي» هشدار داده اند كه در حال نابودي است. طي ماه هاي باقي مانده به
انتخابات مجلس شوراي اسلامي كه برخي از اصلاح طلبان آن را بزرگ ترين انتخابات پس
از انقلاب ناميده اند! اين طيف در دو راهي و سرگرداني ماندن بر مواضع خود و شركت
در اين انتخابات بدون ائتلاف يا نزديك شدن به اعتدال و ائتلاف با آنها قرار گرفته
اند. اصلاح طلبان اگر بخواهند به شكل مستقل عمل كنند، با توجه به اينكه اشراف
دارند نتيجه اي به دست نخواهند آورد ميخ ديگري بر تابوت خود زده اند، اما اگر
بخواهد به سمت ائتلاف با اعتدال بروند خود را بيش از گذشته به آغوش طيفي انداخته
اند كه به دنبال «تهي سازي هويتي» و كنار زدن آنها هستند.
«هر گونه ائتلاف و تعامل با جریان رقیب با حفظ هویت
اصلاح طلبی خواهد بود» اين جمله تا حدودي مشخص مي كند كه اصلاح طلبان چرا و چقدر نگران
تهي سازي هويتي خود از سوي طيف اعتدال هستند. در اين جمله حتي از اعتدال با عنوان «جريان
رقيب» استفاده شده است نه همگرا و هم جبهه.
بوي ... 
