باورش سخت بود واگذاري گيم پنجم به برزيل. نه آنهايي كه پاي گيرنده‌هاي تلويزيون نشسته بودند انتظار اين نتيجه را داشتند نه حاضران در سالن. در بدبينانه‌ترين حالت همه منتظر بودند نهايتاً بازي در گيم پنجم و بعد از اندكي طولاني شدن با برد ايران به پايان برسد. بعد از باخت در سائوپائولو اين جمله كه برزيل تيم اول جهان است شكست را منطقي جلوه مي‌داد. اما بعد از آنكه براي اولين بار تيم برتر جهان در سائوپائولو و سپس در تهران مغلوب شد، توقع‌ها مثل زمان ولاسكو بالا رفت.
اين توقع را خود واليباليست‌ها به وجود آورده‌اند. واليباليست‌هايي كه ابتدا زمان ولاسكو بود كه نشان دادند چيزي از قدرت‌هاي برتر دنيا كم ندارند و مي‌شود روي آنها حساب ويژه‌اي باز كرد. ولاسكو كه ايران را ترك كرد، اين طور تصور مي‌شد كه تيم او زمان زيادي مي‌خواهد تا با كواچ بي‌تجربه و جوان بار ديگر خودي نشان دهد. همين مسئله هم بود كه باخت برابر برزيل در اولين بازي را توجيه مي‌كرد. آن هم در سائوپائولو. اما وقتي تيم ملي نخستين برد خود در خانه برزيل را كسب كرد، خيلي زود نگاه‌ها به تيم ملي واليبال تغيير كرد. حالا دوباره به اين تيم به چشم تيم ولاسكو نگاه مي‌شد. تيمي قوي كه مي‌توان روي آن حساب ويژه‌اي باز كرد و انتظارات فراوان از آن داشت. توقعي كه باعث شد بعد از باخت تيم ملي واليبال در دومين بازي با برزيل در تهران، خيلي‌ها چهره در هم كشيده و خشمگين به اين نتيجه نگاه كنند. نتيجه‌اي كه شايد با توجه به عملكرد ياران كواچ در بازي‌هاي قبلي انتظارش نمي‌رفت، اما فاجعه هم نبود! مسئله‌اي كه البته كمتر به آن توجه مي‌شود. چراكه همه انتظار تكرار يك برد ديگر برابر زرد پوشان را داشتند. بي‌آنكه به اين مسئله فكر كنند كه حريفي كه شاگردان كواچ به آن باخته‌اند، برزيل، تيم اول جهان است نه يك تيم درجه چندم !
كواچ اگرچه مثل همه آنهايي كه با نگراني پاي گيرنده‌هاي تلويزيوني به تماشاي بازي نشسته يا در سالن به تشويق تيم ملي مشغول بودند دوست داشت تيمش بار ديگر برزيل را به زانو در آورده و با روحيه و انگيزه‌اي مضاعف به مصاف ديگر حريفان خود برود. اما معتقد است نبايد احساساتي شود و تأكيد دارد تيمش به برزيل باخته، تيم اول جهان كه 9 دوره قهرماني در كارنامه كاري خود دارد و باخت به اين تيم اگر چه ناراحت‌كننده است اما يك فاجعه تأسف‌بار نيست كه بخواهد توانايي‌ها و تلاش شاگردانش را زير سؤال ببرد اما برخي جوري حرف مي‌زنند كه انگار نه انگار برابر برزيل بازي كرديم. تيم ملي واليبال با عملكردش برابر برزيل توقعات را بالا برده است، درست مثل زمان ولاسكو. حالا ديگر كسي به اين مسئله كه با چه تيمي و در چه سطحي بازي مي‌كند كاري ندارد. ديگر اين مسئله كه كواچ مربي جوان و بي‌تجربه‌اي است كه نبايد از او توقع داشت همچون ولاسكو تيمش را كوچ كند مطرح نيست. حالا با دو برد برابر برزيل، انتظارها از تيم ملي واليبال به اندازه‌اي بالا رفته كه ديگر كسب يك امتياز از پنج ست بازي برابر تيم اول جهان كسي را راضي نمي‌كند و همه منتظر برد هستند و بس!
اين توقع بالا اگرچه نتيجه عملكرد ملي پوشان واليبال و پتانسيل بالايي است كه آنها دارند، اما اگر روند صعودي‌اش بي‌منطق باشد، نه تنها نمي‌تواند كمكي باشد براي شاگردان كواچ كه در ادامه راه گام‌هايشان را محكم‌تر بردارند، كه مي‌تواند باعث تضعيف روحيه و حتي انگيزه‌هاي آنها شود. در حالي‌كه اگر به اين نكته ظريف توجه شود و توقعات از تيم ملي واليبال به جا و منطقي باشد، بدون شك مي‌تواند تأثيري مثبت در روند حركتي شاگردان كواچ داشته باشد. خصوصاً در چهار بازي آينده كه در تهران برگزار مي‌شود و فرصتي مناسب براي ملي‌پوشان است تا امتيازهاي لازم را كسب كنند.
خواهش می کنم انقدر فشار نیارین که ما همه تیم هارو شکست میدیم منطقی باشین بزارین بچه ها کارخودشونو بکنن 
