هر زمان خبری از تیم امید می‌آید، یاد مشکلات و چالش‌های این تیم می‌افتیم. اعزام تیم فوتبال امید به تورنمنت تدارکاتی قطعاً اتفاق مثبتی است و اگرچه نتایج دیدار‌های دوستانه نباید انگیزه‌ها را کاهش دهد یا ما را از هدف‌مان دور کند، ولی شکست به روسیه در اولین بازی تورنمنت ماناس باید جدی گرفته شود، درست مثل موضوع استعفای امید روانخواه که با وساطت فدراسیون ختم به خیر شد.
اگر به همان اندازه که به تیم بزرگسالان یا یکی از تیم‌های باشگاهی فوتبال توجه می‌شود به تیم زیر ۲۳ سال نیز اهمیت می‌دادند، قطعاً چند دهه حسرت حضور در المپیک به دل فوتبال ایران نمی‌ماند. بلاتکلیفی و بی‌توجهی آسیب زیادی به امید‌های فوتبال کشورمان زده و در هر دوره مدیریت فدراسیون نیز عملاً تغییری در شرایط ایجاد نشده است. اینکه هرازگاهی رئیس فدراسیون سر تمرینات برود یا با سرمربی جلسه بگذارد، لزوماً به معنای توجه، سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی برای این تیم نیست. درست است که امروز امید روانخواه سکاندار امید‌ها شده و به‌رغم همه مشکلات کماکان این مسئولیت را به دوش می‌کشد، ولی برای انتخاب او به‌عنوان سرمربی ماه‌ها وقت‌کشی شد و اواسط خردادماه حضور روانخواه روی نیمکت تیم‌ملی رسمیت پیدا کرد.
از آن زمان به بعد امید‌ها زیر نظر این مربی ادامه دادند و بعد از برگزاری چند اردو توانستند مقتدرانه مرحله مقدماتی جام ملت‌های آسیا را پشت‌سر بگذارند. صعود به مرحله نهایی، یعنی در پیش بودن یک تورنمنت سخت و مهم با حضور بهترین‌های قاره کهن. از آنجا که در این رده سنی سال‌های سال است که چیزی جز ناکامی عایدمان نشده و هر چهار سال یک‌بار هم امیدمان از رسیدن به المپیک قطع می‌شود، قاعدتاً باید نگران جام ملت‌های آسیا بود. تنها دو ما تا شروع رقابت‌ها زمان باقی مانده و رقابت با ازبکستان، کره‌جنوبی و لبنان قطعاً آسان نخواهد بود.
استفاده حداکثری از توانایی همه بازیکنان، همکاری تیم‌های باشگاهی، برنامه‌ریزی و حمایت فدراسیون به موفقیت امید‌ها در جام ملت‌ها کمک خواهد کرد. فعلاً تورنمنت قرقیزستان در جریان است و دو بازی با قرقیزستان و بحرین هم در پیش خواهد بود. قبل از تشکیل این اردو و اعلام لیست تیم‌ملی برای تورنمنت ماناس، خبر استعفای سرمربی شوک بزرگی به تیم امید وارد کرد. دلایل این استعفا صراحتاً اعلام نشده، ولی وجود مشکلات صدای سرمربی را درآورده است. گفته می‌شود ناامیدی از همکاری باشگاه‌ها، نداشتن بازی تدارکاتی کافی پیش از جام ملت‌ها و گلایه‌هایی از این دست از جمله دلایل روانخواه برای رفتن بوده است. البته گویا در مقایسه با پول‌های رد و بدل شده در فوتبال ما، دستمزد درخوری نیز برای کادرفنی امید در نظر گرفته نشده است.
به هر حال مهدی تاج به روش خودش اجازه جدی شدن ماجرا را نداد و روانخواه در سمتش باقی ماند. تیم امید با همین کادرفنی اردوی خود را خارج از ایران برپا کرده و در اولین بازی تدارکاتی خود مغلوب روسیه شده است. قاعدتاً نمی‌توان به این تورنمنت بسنده کرد و کسب نتیجه خوب در جام ملت‌ها و ایستادگی مقابل رقبای آسیایی اصلاً آسان نخواهد بود. اصلی‌ترین انتظاری که همه از تیم روانخواه دارند، شکستن طلسم المپیک است، طلسمی که هنوز هم خیلی‌ها امیدی به رهایی از آن ندارند. تنها در صورتی می‌توانیم منتظر این طلسم‌شکنی و همچنین درخشش در آسیا باشیم که شرایط برای موفقیت امید‌ها مهیا باشد، نه اینکه همه توجهات به تیم بزرگسالان معطوف شود و امید‌ها برای حداقل‌ها و برآورده شدن انتظارات به این و آن گله کنند. وقت بازی‌های انتخابی یا جام ملت‌ها که برسد تازه یادشان می‌افتد تیم امیدی هم بوده، ولی زمان از دست رفته و بی‌توجهی‌های طولانی را یک شبه نمی‌توان جبران کرد.
