جوان آنلاین: تیم ملی وزنه‌برداری ایران در حالی موفق شد برای دومین بار به مقام قهرمانی جهان دست پیدا کند که این مهم با کسب حداقل مدال‌های ممکن رخ داد.
کسب یک مدال طلا، چهار نقره و یک برنز حاصل تلاش هشت وزنه‌بردار اعزامی ایران به مسابقات قهرمانی جهان در نروژ بود. تلاشی که هرچند ثمره آن قهرمانی ایران در بخش تیمی بود، اما وقتی متوجه شویم که در جدول مدالی مسابقات در رتبه ۱۰ قرار گرفته‌ایم، آن وقت شرایط متفاوت می‌شود. کارشناسان و رسانه‌ها معتقدند قهرمانی تیم ایران که برای دومین بار رقم خورده، نتیجه‌ای قابل اعتنا و مورد توجه است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت. با این حال نکته مهم این است که در بازی‌های آسیایی و المپیک، قهرمانی تیمی وجود ندارد. آنچه در اینگونه رویداد‌ها اهمیت دارد، مدال مجموع است که هیچ کدام از ورزشکاران ایران به طلای مجموع نرسیدند. این مسئله باید مورد توجه مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری قرار بگیرد، چراکه مدال مجموع در رتبه کاروان ایران را تأثیرگذار است. ایران در این رقابت‌ها دو نقره مجموع را به دست آورد که یکی از آنها، فاصله زیادی با طلا داشت.
البته باید به این نکته مهم توجه داشت که تیم کشورمان با ترکیبی از جوانان و آینده‌سازان خود در این مسابقات شرکت کرد، چهره‌هایی همچون نصیری، صالحی‌پور و زارع که زیر ۲۰ سال بود. عالی‌پور ۲۱ ساله، بیرانوند ۲۲ ساله، معینی ۲۳ ساله، شریفی ۲۴ ساله و در نهایت داوودی هم ۲۶ ساله بود که در صورت انجام تمرینات علمی و صحیح، پشت سر گذاشتن یک روند مطلوب، این ملی‌پوشان جوان قادر به کسب عناوین بیشتر در رویداد‌های آینده خواهند بود.
سرمربی تیم ملی هم به این مسئله اذعان می‌کند. بهداد سلیمی بعد از قهرمانی شاگردانش در جهان هنگام ورود به ایران گفت: «در این مسابقات توانستیم با میانگین سنی ۲۱ سال هم قهرمانی تیمی را به دست بیاوریم و هم اینکه مدال‌های خیلی باارزشی توسط وزنه‌برداران کسب کنیم. سه بار هم رکورد جهان را جابه‌جا کردیم. از نظر من همه وزنه‌برداران ایران حتی سنگین‌وزن‌ها هم تلاش‌شان را کردند و با جان و دل مسابقه دادند. برخی از وزنه‌برداران توانستند موفق شوند و برخی هم به برنامه مدنظر ما نرسیدند.»
حسین رضازاده، نایب‌رئیس فدراسیون وزنه‌برداری هم در این خصوص با تأیید حرف‌های سرمربی تیم ملی می‌گوید: «میانگین سنی تیم ملی وزنه‌برداری در مسابقات جهانی، تقریباً ۲۲ سال بود. همه کشور‌ها بعد از المپیک جوانگرایی می‌کنند، وزنه‌برداران ما هم همگی جوان بودند و در آینده روی آنها کار می‌شود تا در بازی‌های آسیایی و المپیک بتوانند بهترین نتیجه را کسب کنند.»
نکته مهم دیگری که ظاهراً باید به کادر فنی و فدراسیون وزنه‌برداری گوشزد کرد، توجه ویژه و خاص آنها به دسته سنگین‌وزن است، به‌گونه‌ای که موفقیت این دسته از نگاه آنها موفقیت کل تیم محسوب می‌شود. چنین نگاهی در کشتی هم وجود دارد و توجه خاص روی برخی اوزان و نفرات باعث شده هم عملکرد آن ورزشکار منفی شود و هم روی عملکرد بقیه تأثیر منفی بگذارد. حالا در وزنه‌برداری هم شاهد این هستیم که همه منتظرند رقابت‌های سنگین‌وزن آغاز شود، غافل از اینکه امتیاز‌ها از اوزان پایین‌تر باید جمع شود تا وزنه‌برداران دسته سنگین‌وزن با فشار روحی و روانی کمتری پا روی تخته بگذارند.
این نگاه را امروز می‌توان حتی در حرف‌های سرمربی تیم ملی و نایب‌رئیس فدراسیون هم دید که اتفاقاً هر دو نفر قهرمان سنگین‌وزن وزنه‌برداری جهان بودند. هرچند آنها همراه با سجاد انوشیروانی، رئیس فدراسیون که او هم قهرمان سنگین‌وزن بود، نگاهی خاص به جوانگرایی و کل تیم دارند، اما به نظر می‌رسد باید با برداشتن فشار روحی و روانی از روی وزنه‌برداران دسته سنگین‌وزن اقدامی انجام دهند. به هر حال هر سه نفر آنها شرایط سخت مسابقات جهانی و المپیک در سنگین‌وزن را تجربه کرده‌اند و خوب می‌دانند که ورزشکار حاضر در این دسته با چه شرایطی زیر وزنه می‌رود.
قهرمانی وزنه‌برداری در جهان نشان داد که برنامه‌های فدراسیون در مسیر درستی قرار دارد، اما همانطور که عنوان شد باید توجه داشت که شرایط مسابقات المپیک و بازی‌های آسیایی کاملاً متفاوت است و تمام زحمتکشان وزنه‌برداری باید برای رفع نواقص اقدام کنند، ضمن اینکه باید فشار را از روی وزنه‌برداران دسته سنگین‌وزن بردارند تا آنها با خیالی آسوده‌تر پا به عرصه رقابت‌ها بگذارند.
