این نمایش بزرگ میدانی فقط بازسازی یک صحنه جنگ نبود، بلکه بازآفرینی یک روح جمعی بود؛روحی که پدران با خون نوشتند و فرزندان امروز با اشک و افتخار آن را خواندند.
در میان صدای انفجار و فریاد الله اکبرهای رزمندگان نمایش، نگاه نوجوانانی که با حیرت و اشتیاق صحنه را دنبال می‌کردند، تصویری روشن از تداوم راه بود. آنان که سال‌ها پیش در جبهه‌ها جوانی کردند، حالا در قاب نگاه نسل تازه زنده شدند؛ نسلی که شاید جنگ را ندیده، اما معنای «غیرت و وطن» را در آن صحنه‌ها لمس کرد.
نمایش رزمی جانبی کنگره، مرز میان خاطره و تجربه را برداشت. این‌جا تاریخ، در لباس هنر به میدان آمد تا مخاطب امروزی را نه با سخنرانی و شعار، بلکه با حس، تصویر و روایت به عمق واقعیت ببرد.
جایی که پیرمرد رزمنده‌ای اشک می‌ریخت و نوجوانی کنارش با افتخار فیلم می‌گرفت؛ این، تصویر حقیقی پیوند نسل‌ها بود. کنگره ۱۸ هزار شهید ثابت کرد که اگر از زبان هنر، خلاقیت و صداقت استفاده کنیم، یاد شهیدان نه تنها کهنه نمی‌شود، بلکه به‌روزی‌ترین روایت جامعه خواهد بود.
این کنگره و نمایش‌هایش نشان دادند که دفاع مقدس تنها متعلق به دیروز نیست؛ گنجینه‌ای زنده است که می‌تواند امروز و فردای ما را معنا کند. در پایان، شاید بتوان گفت این نمایش تنها یک بازسازی نبود، بلکه یک «بازپیوند» بود؛ بازپیوند نسل‌ها، احساس‌ها و ایمان‌هایی که در گذر زمان از هم دور شده بودند. نمایشی که نه فقط فاصله نسل‌ها، که فاصله دل‌ها را شکست.
