در طلوع آگاهی تاریخی یک ملت، چهره‌هایی هستند که نه با مرمر و برنز، که با خون و عشق خود بر صفحه زمان نقش می‌بندند. فرماندهان شهیدی که در جبهه‌های نبرد اخیر علیه تجاوز امریکا و رژیم‌صهیونیستی، جام شهادت را سرکشیدند، نه‌تنها سرداران میدان نبرد که معماران استمرار و اقتدار ایران اسلامی بودند. نگاهی ژرف به سیره این اسوه‌های مجاهدت، دو ویژگی برجسته و شگرف را آشکار می‌سازد که تاروپود حیات آنان را تشکیل می‌دهد:
۱. عشق به اقتدار ایران اسلامی: آنان نه در پی منافع شخصی، که در طلب عظمت و قدرت ایران بودند. ساعت‌ها و روز‌ها در پیچیدگی مأموریت‌ها غرق می‌شدند، شب را به روز می‌آمیختند و روز را به شب، تنها برای یک آرمان: ساختن ایرانی قوی‌تر، سرفرازتر و شکست‌ناپذیر. این عشق، محرک بی‌امان مجاهدت‌های بی‌وقفه‌شان بود. هر تلاش و هر لحظه مجاهدت‌شان معطوف به تقویت مؤلفه‌های قدرت ملی - از بنیان‌های دفاعی تا استقلال و عزت - بود تا سایه تهدید را از آسمان و زمین میهن بزدایند و عقب‌ماندگی‌های تحمیل‌شده قرون متوالی را جبران کنند.
۲. چهار دهه مجاهدت بی‌امان: عمر بسیاری از این قهرمانان، سراسر در مجمر جهاد سوخت. بیش از چهار دهه از زندگی پربارشان را نه در آسایش، که در خط مقدم سخت و نابرابر گذراندند. برخی، ریشه‌های مبارزه‌شان به روز‌های طوفانی جنگ تحمیلی رژیم بعث علیه ایران بازمی‌گشت و پاره‌ای حتی پیش از آن در سنگر‌های انقلاب و دفاع از آرمان‌هایش قد برافراشته بودند. بیش از چهل‌وچند سال و گاه نزدیک به نیم‌قرن - عمده عمر گرانمایه خود را بی‌چشمداشت، در راهی سپری کردند که جز مشقت و خطر، بهره‌ای دنیوی نداشت.
اما فداکاری آنان از این هم فراتر می‌رفت و به اوجی بی‌نظیر می‌رسید: آنان نه‌تنها جان عزیز خود - که گرانبهاترین دارایی آدمی است - را بر کف نهادند و در نهایت، آن را سرخ‌گون بر سجاده میهن خدایی تقدیم کردند که برای برخی، صحنه‌ای به‌مراتب سخت‌تر نیز رقم خورد: فدا کردن عزیزان و همراهان زندگی. شماری از این بزرگمردان در کنار اعضای خانواده خود - همسر و فرزندان - به شهادت رسیدند. آنان تمام هستی خویش را بی‌هیچ دریغ بر مذبح عشق به ایران و اسلام نثار کردند.
این تصویر، تصویری است بی‌همتا در تاریخ معاصر؛ انسان‌هایی که یک عمر تمام، بی‌وقفه و بی‌منت برای قدرت، امنیت و سربلندی ایران جنگیدند، مبارزه و مجاهدت کردند و در نهایت، همه آنچه داشتند حتی عزیزترین کسان‌شان را به ملت ایران هبه کردند.
اینان، قهرمانان تاریخی ملت ایران‌اند. آنان چنان قامت استواری در دفاع از میهن افراشتند که نام‌شان را نه‌تنها در اوراق تاریخ، که در زمره اسطوره‌های جاودان باید ثبت کرد. اگر در اساطیر کهن از پهلوانانی یاد می‌شود که برای خاک پدری جانفشانی کردند، امروز ما این حماسه‌ها را در عصر خود و در برابر چشمان خود زیسته‌ایم. قهرمانانی که نه‌تنها جان خویش، که جان عزیزان‌شان را نیز بر سر آرمان نهادند و کارنامه‌ای درخشان از عمر پربرکت‌شان به یادگار گذاشتند.
ایران، جامعه ایران و تاریخ پرفرازونشیب این سرزمین، تا همیشه روزگار، مدیون چنین شخصیت‌های نورانی و بی‌بدیلی است. آنان با مجاهدت خستگی‌ناپذیر خود، نه‌تنها از حریم میهن دفاع کردند، که در پی احیای عظمت ایران اسلامی و جبران کاستی‌های تاریخی برآمدند. پاسداشت این میراث گرانقدر و ارج‌نهادن بر این اسوه‌های فداکاری، نه یک انتخاب، که یک وظیفه ملی و دینی است. باید یاد آنان را زنده نگه داشت، راه‌شان را شناخت و عظمت روح و ایثار بی‌کران‌شان را سرلوحه حرکت فردی و جمعی خود قرار داد. آنان نام‌های جاودانی هستند که بر تارک ایران می‌درخشند و راه را برای نسل‌های آینده روشن می‌سازند. نام‌شان جاویدان و راه‌شان پررهرو باد!
