جوان آنلاین: کانال تلگرامی دیپلماسی مطلبی با عنوان در عصر ترامپ بازی سیاست دگرگون شده است؛ دیپلماسی جهانی در چنبره چاپلوسی منتشر کرد:
چاپلوسی به همان اندازه که آشکار بود، موثر نیز بود. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، روز دوشنبه (۱۶تیرماه) در حالی که پشت میز شام در «اتاق آبی» کاخ سفید نشسته بود، تکه‌کاغذی به ترامپ داد.
درحالی‌که دوربین‌های خبری برای ثبت این لحظه در حرکت بودند، نتانیاهو گفت: «می‌خواهم نامه‌ای را که برای کمیته جایزه نوبل ارسال کردم، به شما تقدیم کنم. این نامه شما را برای جایزه صلح نامزد می‌کند. کاملا شایسته آن هستید و باید آن را دریافت کنید.» ترامپ این حرکت نتانیاهو را «بسیار معنادار» اعلام کرد، اگرچه مدت‌هاست می‌گوید که اعتقاد دارد کمیته نوبل هرگز این جایزه را به او نخواهد داد.
مایکل دی. شی‌یر در گزارشی برای نیویورک‌تایمز نوشت، تلاش برای چاپلوسی، مدرکی است که نشان می‌داد بسیاری از رهبران جهان ترامپ را درک کرده‌اند. ستایش فراوان از رئیس‌جمهور آمریکا بهترین راه برای مدیریت اوست؛ حتی اگر کاملا مشخص نباشد که این گپ‌وگفت منجر به مزایای ملموس برای کشورهایشان می‌شود.
مارک کارنی، نخست‌وزیر کانادا، پس از یک بار «قلدر» خواندن ترامپ، ماه گذشته از «رهبری شخصی» او بر ایالات متحده تمجید کرد. مارک روته، دبیرکل ناتو، یک پیام متنی خصوصی برای ترامپ فرستاد و در آن از «اقدام قاطع» او در ایران که «واقعا خارق‌العاده بود» تمجید کرد و در نشستی حضوری با ترامپ او را «بابا» نامید. حتی ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، که در ماه فوریه شاهد فریاد‌های خشمگینانه در دفتر بیضی‌شکل کاخ سفید بود، برای ترمیم روابط به‌هم‌ریخته خود با رهبر آمریکا در تلاش است.
به گفته مقام‌های هر دو کشور، دیدار این دو نفر در واتیکان در ماه آوریل بسیار روان‌تر و بدون هیچ جنجالی پیش رفت. روز دوشنبه (۱۶ تیرماه) ترامپ موافقت کرد که ارسال برخی سلاح‌ها به اوکراین را که فقط یک هفته پیش متوقف شده بود، از سر بگیرد. این تغییر موضع در بحبوحه بهبود روابط با زلنسکی و پس از تماس تلفنی با پوتین که ترامپ آن را ناامیدکننده خواند، رخ داد.
سَم ادواردز، دانشیار تاریخ سیاسی مدرن در دانشگاه لافبورو در بریتانیا، گفت که ترامپ باعث تغییر شکل دیپلماسی جهانی شده است. او گفت: «ما اغلب دیپلماسی را به‌عنوان یک تلاش بزرگ و گسترده در نظر گرفته‌ایم. دیپلماسی در مورد ارتباط نهاد‌ها با یکدیگر است. در این مورد خاص، این یک بازی روانی است.»
او افزود: «بازی روانی یعنی چه؟ یعنی اینکه شما با هدایا می‌آیید، به‌نوعی ادای احترام می‌کنید تا احترام، حمایت و لطف آن رئیس را به دست آورید.» بااین‌حال، تحلیلگران سیاسی، دیپلمات‌ها و دیگران که تعاملات بین‌المللی را دنبال می‌کنند، می‌گویند که «انجام بازی روانی» با اعلام عمومی تحسین همیشه جواب نمی‌دهد، به‌خصوص با رهبری مانند ترامپ که تصمیم‌گیری‌هایش اغلب بی‌ثبات است.
اما تحریک غرور رئیس‌جمهور از سوی نتانیاهو به پایان جنگ غزه منجر نشده است؛ جنگی که حتی در بحبوحه ازسرگیری مذاکرات آتش‌بس نیز ادامه دارد. در اروپا، جنگ در اوکراین بدون هیچ نشانه‌ای از صلحی که ترامپ زمانی وعده داده بود تنها ۲۴ ساعت طول می‌کشد تا آن را اجرا کند، ادامه دارد. برخی از تعرفه‌ها بر صادرات بریتانیا به آمریکا حتی پس از آنکه کی‌یر استارمر، نخست‌وزیر بریتانیا، با ارائه دعوت‌نامه سلطنتی، تا حدودی با ترامپ به توافق رسید، همچنان پابرجاست.
یولاندا اسپایز، دیپلمات سابق آفریقای جنوبی و مدیر برنامه مطالعات دیپلماتیک دانشگاه آکسفورد، گفت که چاپلوسی مدت‌هاست که در هنر دیپلماسی ریشه دوانده است. او گفت که شخصی‌ترین تعاملات بین رهبران پیش‌تر به صورت خصوصی اتفاق می‌افتاد، نه جلوی دوربین‌ها. او گفت: «یکی از افکار محرک حرفه دیپلماسی، انجام تمام کار‌های سخت در پشت صحنه است، جایی که هیچ‌کس تماشا نمی‌کند. حالا باید خیلی مراقب باشید، چون هر چیزی که برای او بفرستید، عمومی خواهد شد. این به معنای گامی جدید در بازی چاپلوسی است.»
خانم اسپایز گفت، زلنسکی ممکن است بیش از اکثر رهبران جهان به چاپلوسی نیاز داشته باشد. او افزود، پس از تحقیر زلنسکی در دفتر بیضی‌شکل در اوایل امسال، او نحوه تعامل خود با ترامپ را به طرز چشمگیری تغییر داده است. اسپایز گفت: «او از این نوع سناریو‌ها که در نهایت با دونالد ترامپ بحث می‌کند، اجتناب کرده است. او اکنون هر جمله‌ای را با سپاسگزاری از آمریکا آغاز می‌کند. در اینجا، درسی آموخته شد.» در مورد نتانیاهو، توسل به تمایل ترامپ برای دریافت جایزه صلح نوبل منحصر‌به‌فرد نبود. دولت پاکستان در ماه ژوئن رسما ترامپ را نامزد کرد و به «مداخله دیپلماتیک قاطع» رئیس‌جمهور در جریان خشونت بین هند و پاکستان اشاره کرد.
