علی نصیریان به جشنواره نیامد و نیامدنش هیچ حاشیه‌ای ایجاد نکرد. او قبل از جشنواره خیلی محترمانه به دبیر جشنواره نامه نوشت و دلایل نیامدنش را توضیح داد. پس از آن دیگر نه اظهارنظر خاصی کرد، نه علیه عوامل فیلمی که در آن بازی کرده بود حرف زد و نه شبکه‌های اجتماعی را محل بد و بیراه گفتن قرار داد.
نصیریان از زمان نوشتن نامه به دبیر جشنواره نامه تا همین دیروز که فیلمش در جشنواره اکران شد، هیچ حرف یا اظهارنظر تند و نامناسبی انجام نداد تا همه چیز در نهایت ادب، اخلاق و احترام پیش برود. حالا مشابه همین رفتار را با کار‌های سلبریتی‌های پرمدعا مقایسه کنید. تمام رفتار و سکنات و حرف‌هایشان پر از بغض، کینه و تندی است و مدام در حال متهم کردن و شاکی بودن از عالم و آدم هستند. نمونه چنین رفتاری را بازیگران فیلم «چرا گریه نمی‌کنی» قبل از شروع جشنواره در پیش گرفتند و تا زمان اکران و بعد از آن ادامه دادند.
بازیگران این فیلم که عنوان حرفهای را هم یدک می‌کشند، در غیرحرفه‌ای‌ترین و آماتوری‌ترین شکل ممکن، همه مسائل را به هم ربط دادند تا از آب گل‌آلود ماهی بگیرند. در صورتی که آن‌ها خیلی محترمانه و بدون داد و فریاد می‌توانستند حرف بزنند، ولی ترجیح‌شان این بود با شلوغ کردن فضا بیشتر به چشم بیایند و در نقش یک قهرمان ظاهر شوند.
سلبریتی‌های دیگری هم قبل از جشنواره با داد و قال، نیامدن‌شان را به گوش همه رساندند تا شاید مردم یادشان برود آنکه در پروژه‌های دولتی حضور پیدا کرد و رقم‌های میلیاردی گرفت همین بازیگران نبودند.
برای قهرمان بودن نیازی به شلوغ‌کاری نیست. قهرمان‌ها نیازی به داد و قال ندارند و کارشان را در سکوت و آرامش پیش می‌برند. سروصدای زیاد نشان از کمبود‌های درونی برای دیده شدن دارد؛ کاری که شخصیت بزرگی مثل علی نصیریان علاقه‌ای به آن دارد، چون چنین شخصیت‌هایی بزرگی و احترام‌شان را از متانت و تواضع‌شان می‌گیرند.
دیروز نشست خبری فیلم «هفت بهار نارنج» برگزار شد و برخلاف نشست خبری فیلم «چرا گریه نمی‌کنی» همه چیز در کمال آرامش و احترام برگزار شد. کارگردان فیلم بار‌ها به تمجید از علی نصیریان پرداخت و از حرفه‌ای‌گری و کاربلدی این بازیگر پیشکسوت سخن گفت.
علی نصیریان به جشنواره نیامد، ولی درس‌های مهمی را یاد هم صنفی‌هایش داد. او به سایر بازیگران بااحترام رفتار کردن و باادب بودن را آموخت. نصیریان در جشنواره سال ۹۷ نیز، هنگام دریافت سیمرغ بلورین بازیگر مکمل مرد بار دیگر بزرگ‌منشی و تواضعش را به دیگران نشان داد.
او در سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر ۸۴ ساله بود و وقتی می‌خواست اولین سیمرغ دوران بازیگری‌اش را بگیرد، روی سن بدون هیچ گله و شکایتی چنین سخن گفت: «من تا به حال سیمرغ نگرفته‌ام. انتظار هم نداشتم در این ۴۰ سال. حالا آقایان محبت کردند و سیمرغ درجه دو را به من دادند. عیبی هم ندارد. من با کمال میل می‌پذیرم.»
علی نصیریان هیچ‌گاه هنرمند تلخ، عبوس و حاشیه‌سازی نبوده است. هرگاه در مورد مسئله‌ای اظهارنظر کرده، سخنش را به دور از هیاهو و شکوه مطرح کرده است. نصیریان در تئاتر و نمایش‌های آئینی و سنتی ریشه دارد و در سال‌های بودن در سینما هیچ گاه از اصالت و ریشه‌های خودش دور فاصله نگرفته است. او همیشه به دور حاشیه‌ها کار کرده و به هنرش بیشتر از هر چیزی اهمیت داده است.
لازم نیست سلبریتی‌های پرسروصدا برای آموختن خیلی از مسائل راه دوری بروند. آن‌ها می‌توانند خیلی از مسائل را در همان صنف خودشان از پیشکسوت‌هایشان یاد بگیرند. آموختن یکسری مسائل در زندگی و کار حرفهای خیلی به کمک‌شان خواهد آمد.
