زندگی جهادگران، داستانی است که تمام آن در «اوج» است. از کودکی تا دوران خدمت به نیازمندان و هموطنان محروم، اما وقتی جهادگری در مسیر خدمت به کشور جانش را فدا می‌کند، دیگر نمی‌دانی چه بگویی. جایی که قلم هم از نوشتن باز می‌ماند و کلمات قاصر از بیان اقداماتشان. درست مثل «حسین علیمرادی» جهادگر مدرسه‌ساز و مؤسس سازمان مردم نهاد «دست یاری به دشتیاری» که در سن ۲۴ سالگی با ساخت ۲۳مدرسه با ۱۷۰ کلاس درس در راه کمک به محرومان سیستان و بلوچستان به جمع شهدایی پیوست که جهادشان زبانزد جهانیان است.
زنده‌یاد حسین علیمرادی، جهادگر مدرسه‌ساز عزمش را جزم کرده بود که با «دست یاری به دشتیاری» غبار محرومیت‌های آموزشی را از چهره «دشتیاری» بزداید، اما دیری نپایید که در غروب برگ ریزان، در همان دیاری که به مردم و کودکانش عشق می‌ورزید بربال ملائک نشست و به آسمان پَر کشید.
حسین، یکی از پایه‌گذاران و مدیر مؤسسه خیریه دانشجویی «دست یاری به دشتیاری» جوانی بود که روایتی متفاوت از خدمت و جهاد را معنا کرد و استان سیستان و بلوچستان و منطقه محروم دشتیاری کانون فعالیت‌های بی‌مثال او و دوستان جهادگرش شد.
تولد یک جهادگر مدرسه ساز
شنیدن داستان زندگی حسین علیمرادی خالی از لطف نیست. کسی که در خرداد ۱۳۷۴ در تهران متولد شد. دوران دبیرستان را در انگلستان گذراند و سال ۱۳۹۲ در رشته حسابداری دانشگاه علامه طباطبایی پذیرفته شد. او پس از ورود به دانشگاه، کانون خیریه دانشگاه علامه طباطبایی را با همکاری جمعی از دانشجویان تشکیل داد و فعالیت خود را در سه محور اصلی حمایت از دانشجویان بی‌بضاعت، فرهنگ‌سازی برای انجام کارهای خیر و رفع فقر آموزشی در مناطق محروم آغاز کرد.
سال ۱۳۹۳ پای این کانون خیریه دانشجویی به منطقه دشتیاری در استان سیستان و بلوچستان باز شد و گروه‌هایی از دانشجویان جهادگر دانشگاه علامه برای رفع محرومیت‌های این منطقه در حوزه‌های آموزشی و پرورشی و حتی عمرانی عزم‌شان را جزم کردند. علیمرادی با دیدن محرومیت‌ها در منطقه دشتیاری، تصمیم گرفت فعالیت‌های خیرخواهانه و جهادی را معطوف بر دشتیاری نماید. به همین دلیل سال ۱۳۹۶ مؤسسه مردم نهاد و مستقل «دست یاری به دشتیاری» را در ادامه فعالیت‌های کانون خیریه دانشجویی و با هدف آموزش کودکان و شناسایی نیاز‌های زیرساختی و عمرانی جنوب سیستان و بلوچستان تأسیس کرد.
بدین ترتیب این جوان پرتلاش، متعهد و دوست‌داشتنی آغازگر راهی بی‌پایان در سرزمینی شد که رو به آفتاب است، اما سایه محرومیت بر جبین آن سنگینی می‌کند و جز با دستان به هم پیوسته خیراندیشان نمی‌شود این بار را کم کرد و گره از این محرومیت‌ها گشود.
طولی نکشید که جمعی از دوستان و دانشجویان بااخلاص و جهادگر همراه حسین علیمرادی شدند و بر اساس اصول علمی و مطالعات دقیق، فعالیت‌های خود را انسجام بخشیدند. محرومیت‌زدایی علمی- فرهنگی منطقه دشتیاری با در نظر گرفتن عوامل مختلف مؤثر بر این محرومیت، پایش جامع برای شناسایی دقیق نیاز‌های آموزشی و چالش‌های منطقه که در همه ۵۶ مدرسه دهستان پیرسهراب از توابع دشتیاری صورت گرفت و استفاده از ظرفیت‌های مختلف به ویژه جامعه دانشگاهی به منظور آسیب شناسی و رفع اساسی معضلات و آگاه‌سازی آحاد جامعه نسبت به محرومیت دشتیاری و تلاش برای جذب منابع مالی، فکری و معنوی برای رفع این محرومیت بود.
هدف، ساخت ۳۴۰ مدرسه بود
فرصت کم بود و باید دست به کار می‌شدند. برای ساختن آینده فرزندان دیاری محروم، تمام هم و غم حسین دشتیاری شد و در این راه نیز سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور، جامعه خیرین مدرسه‌ساز کشور و سازمان منطقه آزاد چابهار پای کار آمدند و دست به دست هم دادند.
حسین همواره می‌گفت: «هدفم آبادانی کامل۳۴۰ مدرسه منطقه دشتیاری سیستان و بلوچستان با ۳۲هزار دانش‌آموز است.»
او به قدری بر این حرفش مصمم بود که آن را در پروفایلش نوشته بود و به آن افتخار می‌کرد.
حسین سخت کار می‌کرد و مدام درحال تلاش بود، از پایتخت تا دهستان «پیرسهراب» و اینچنین شد که مردم منطقه حسین را «یاور بلوچستان» لقب دادند. او می‌گفت: «ما فقط مدرسه نمی‌سازیم، مدرسه‌سازی، مدرسه‌داری، مدرسه‌یاری و اشتغالزایی مبتنی بر مدارس و توانمندسازی روستایی را در دشتیاری در دستور کار داریم. برای ما اصل کیفیت است چه در مدرسه‌سازی و چه در آموزش؛ در مدرسه‌سازی ما خودمان مدرسه نمی‌سازیم، ابتدا هر مدرسه را پایش و مطالعه کرده و بر مبنای آن پایش و مطالعه اقدام به تعمیر، بازسازی یا ساخت یک مدرسه می‌کنیم. خود ما یا خیرین ما هم مدرسه نمی‌سازند. پایش و اعتبارات خیری ساخت‌و‌ساز یا تعمیر مدرسه را به نیرو‌های متخصص بومی با نظارت خود واگذار می‌کنیم. این‌گونه عمل کنیم مدارس استاندارد با بازدهی بالا و با کمترین سرمایه‌گذاری خواهیم داشت.»
ساخت ۲۳ مدرسه با ۱۷۰ کلاس درس
علیمرادی، ۲۳ مدرسه با ۱۷۰ کلاس درس را در این منطقه محروم بنا نهاد که تعداد زیادی از آن‌ها با همیاری و مشارکت خیرین عزیز به بهرهبرداری رسید و تعدادی دیگر نیز با همت دوستان حسین در حال ساخت و تکمیل است.
ارائه خدمات آموزشی، برگزاری اردو‌های جهادی علمی، راه‌اندازی و تجهیز کتابخانه، ارائه مشاوره‌های تربیتی، خانواده و توزیع لوازم کمک آموزشی و نوشت افزار از دیگر اقدامات مؤسسه دست یاری به دشتیاری برای فرزندان دشتیاری است.
هرچند کار‌ها و اقدامات این جوان در قلب مردم بلوچستان است، اما او افتخارات، عناوین و جوایز زیادی را در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی به خود اختصاص داد و از سوی سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور نیز مورد تکریم قرار گرفت و ضمن نامگذاری دو مدرسه در شهرستان‌های «دلگان و چابهار» به نام وی، در همایشی از تندیس این جوان خیر و جهادگر نیز رونمایی شد.
کار‌هایی که حسین انجام داد فراتر از آن است که بیان شده، او افزون بر آموزش، مدرسه‌سازی و مدرسه یاری و بسیج کردن نیرو‌های جوان خوشفکر و جهادگر، تغییرات و تأثیرات ماندگاری درحوزه‌های فرهنگی بر بزرگان، خانواده‌ها و جوانان منطقه دشتیاری نیز داشت و انگیزه مضاعفی را برای پیشرفت و ساختن فردا در همگان پدید آورد.
عروج جهادگر مدرسه‌ساز
حسین علیمرادی بی‌پروا، مخلصانه، مجاهدانه و غیورانه هرآنچه داشت به میدان آورد، شب و روز را به‌هم گره زد تا گام‌های محرومیت‌زدایی را سریع‌تر و بلندتر بردارد و در نهایت جان خویش را در این راه فدا کرد. او هشتم آذر ۱۳۹۸ در آخرین سفر خود به خطه بلوچستان بر اثر سانحه رانندگی به دیار باقی شتافت. «یاور بلوچستان» نشان داد هنگامی که صحبت از نجات همنوعان از زنجیره‌های فقر، محرومیت‌ها و رنج‌ها باشد، انسان‌ها که به میدان بیایند، پلی برای پرواز خواهند ساخت و در نهایت برای نجات دیگران چاره‌اندیشی می‌کنند و نیز اگر آرمان و ایثار سنگر شد، خدمت برپا می‌شود، «آرمانی که برگرفته از مسیر شهداست.»
خدا سلامتت بدارد.جوان ایرانی آفرین .....انان رفتند ونیستند ببینن جانشان را چرا دادن که الن حال وروز کشور ایران این باشد 
