سرویس دین و اندیشه جوان آنلاین: روز دوم محرم مصادف با ورود کاروان امام حسین (ع) به سرزمین نینوا (کربلا) است. در این منزلگاه بود که امام حسین (ع) وقتی نام آن را از اهالی آنجا پرسید و پاسخ را شنید، فرمودند: «اّلّلهُمَّ اِنّ اَعُوذُبِکَ مِنَ الْکَرْبِ وَالْبَلآءِ؛ خدایا از غم و بلا به تو پناه می‌برم». سپس فرمودند: «اینجا محل اندوه و بلا است، فرود آیید.» سوگند به خدا همین جا جاى پیاده شدن ما و محل ریختن خون ما و محل قبرهاى ما است. سوگند به خدا در همین جا اهل‌بیت من به اسیرى برده شوند. جدّم رسول خدا (ص) به من چنین خبر داده است.
در این مکان شریف اتفاقات مختلفی رخ داد. در یکی از این وقایع ابن زیاد ملعون به امام حسین (ع) نامه نوشت: «خبر ورود تو به کربلا رسید. من از جانب یزید بن معاویه مأمورم سر بر بالین ننهم تا تو را بکشم و یا به حکم من و حکم یزید بن معاویه باز آیی! والسلام.
امام (علیه السلام) فرمودند: این نامه را جوابی نیست، زیرا بر عبیدالله عذاب الهی لازم و ثابت است. پس از آن فرمودند: «لا اَفلَحَ قَومٌ اشتَرَوا مَرضاتِ المَخلوُقِ بِسَخَطِ الخالِق؛ رستگار نشوند آن گروهی که خشنودی مردم را با غضب پروردگار خریدند.»
ورود کاروان امام حسین (ع) به کربلا به روایت مرحوم کافی
امام حسین (ع) در این سخن به نکته قابل توجهی اشاره فرمودند که تا ابد برای انسان‌های مؤمن کاربرد خواهد داشت. اکنون افرادی یافت می‌شوند که خشنودی مردم و راضی نگه داشتن آن‌ها برای خودنمایی و فخرفروشی و ... از خشنودی خدا مهم‌تر است. کسی که از چنین خصلتی برخوردار است، خود را از مسیر حق دور می‌کند و به هنگام یاری دین خدا از خود انفعال به خرج می‌دهد.
امام حسین (ع) در روایتی دیگر درباره عاقبت این کار فرمود: «مَن طَلَبَ رِضَی الناسِ بِسَخَطَ اللهِ وَکَّلَهُ اللهُ إلی الناسِ؛ کسی که برای جلب رضایت و خوشنودی مردم، موجب خشم و غضب خداوند شود، خداوند او را به مردم وا می‌گذارد.»
