دلال‌ها همچنان مشغول کارند و درصد مربی، سرپرست و مدیر هم محفوظ تا همچنان فوتبال ایران بهشت بازیکنان بی‌کیفیت خارجی باشد، مانند دو باشگاه دولتی استقلال و پرسپولیس که گویا قرار نیست خرید فوتبالیست‌های بی‌کیفیت خارجی از سبد خریدهایشان در فصل نقل و انتقالات خارج شود. تجربه‌های تلخ و حیف‌ومیل‌های چندصد هزار دلاری که به پای بازیکنان با کیفیت نازل خارجی ریخته می‌شود هم سبب نشده مدیران تیم‌های دولتی کمی تأمل و از امضای قرارداد با خارجی‌های بی‌کارنامه امتناع کنند. وقتی پای منافع مشترک در میان باشد، چشم‌ها بر ریخت‌وپاش‌هایی که از بیت‌المال شده، بسته می‌شود و بار دیگر امضای مدیران باشگاه‌های دولتی پای برگه قرارداد بازیکن خارجی جدید دیده می‌شود.
بازیکنان بی‌کیفیت فنی نازل در فوتبال ایران کم نبوده‌اند، اما هیچ‌گاه چنین نمونه‌هایی باعث نشده تا تدبیری جدی برای قرارداد با این بازیکنان خارجی در فوتبال کشورمان اندیشیده شود و چنین بی‌اعتنایی زمینه‌ای را فراهم کرده تا باشگاه‌های دولتی بدون توجه به تجربه‌های ناموفقی که داشته‌اند برای قرارداد با خارجی‌ها، پاتوق دلالان در فصل‌های نقل و انتقالات باشند. این در حالی است که فوتبال از بابت خارجی‌های بی‌کیفیت از نظر مالی در دهه‌های اخیر کم ضربه نخورده است، طوری که دلال‌ها، یک پرنده‌فروش را به عنوان مهاجم درجه یک برزیلی جا زدند و کاری کردند که یک بازیکن خارجی چند برابر قیمت آخرین قراردادش با تیم‌های دولتی در ایران قرارداد ببندد. مانند ماجرای بازیکنان اوکراینی پرسپولیس که چند سال پیش در حالی با قرارداد ۲۵۰ هزار یورویی به ایران آمدند که رقم آخرین قراردادشان ۵۰ هزار یورو بود.
با این حال در فوتبالی که مدیران باشگاه‌های دولتی با وجود حیف‌ومیل بیت‌المال محاکمه نمی‌شوند و خبری از نظارت و پاسخگویی نیست، یک مدیر دولتی که متعهد نباشد و اعتقادی به سلامت مالی در قرارداد‌ها هم نداشته باشد به راحتی وارد بازی دلال‌ها می‌شود، طوری که می‌پذیرد با توجه به درصد‌هایی که در چنین قرارداد‌هایی تقسیم می‌شود با یک بازیکن ۵۰ هزار یورویی، قراردادی پنج برابری ببندد. چنین بده و بستانی در سایه نظارت نداشتن و پاسخ نخواستن مدیران بالادستی نسبت به هزینه‌های مالی باشگاه‌ها رخ می‌دهد، اما تلاشی برای جلوگیری از آن دیده نمی‌شود، تا جایی که مدیران با توجه به منافعی که در امضای چنین قرارداد‌هایی نهفته است با یک حساب سرانگشتی، بازیکنی را رد یا جذب می‌کنند.
ادامه چنین روندی در باشگاه‌های دولتی در فصل نقل و انتقالات نیم‌فصل که دیشب به پایان رسید هم به‌وضوح قابل مشاهده است. پرسپولیس در حالی با یک بازیکن نیجریه‌ای قرارداد بست که این مهاجم به دلیل رد شدن در تست پزشکی از سوی باشگاه فولاد پذیرفته نشده بود. استقلالی‌ها هم برای اینکه از رقیب همشهری‌شان عقب نمانند، گفته می‌شود به دنبال یک بازیکن نیجریه‌ای – استرالیایی هستند تا همچنان خبری از سخت یا ناممکن شدن ورود بازیکنان بی‌کیفیت خارجی به فوتبال ایران نباشد.
ولع زیاد و البته قابل تأمل مدیران باشگاه‌های دولتی برای حیف‌ومیل بیت‌المال، آن‌هم در شرایط سخت ارزی و اقتصادی کشور در حالی است که زمان زیادی از آخرین شاهکار این مدیران در جذب یک بازیکن بی‌کیفیت برزیلی، آن‌هم با قراردادی نزدیک به ۷ میلیارد تومان برای یک سال نمی‌گذرد. هنوز کمتر از چند ماه از قرارداد با یک بازیکن بی‌کیفیت به نام جونیور نگذشته، بازیکنی به عنوان یک مهاجم برزیلی با پرسپولیس قرارداد می‌بندد، اما پس از نمایش ضعیفش تنها پس از چند هفته و دریافت حدود ۳ میلیارد تومان از پرسپولیس جدا می‌شود!
با وجود چنین قرارداد‌های مشکوکی که علاوه بر بازیکن مورد نظر، پای برخی در داخل و خارج باشگاه در تقسیم درصد‌های این قرارداد درگیر آن است، بدیهی است که مدیران باشگاه‌های دولتی، کمتر به سمت قرارداد با بازیکنان داخلی بروند. در چنین شرایطی ورود نهاد‌های نظارتی و قضایی به قرارداد‌هایی که با بازیکنان خارجی بسته می‌شود، ضروری است تا با حساس شدن نسبت به حیف‌ومیل‌ها و فسادی که در این قرارداد‌ها دیده می‌شود، جلوی آن گرفته شود و با مدیران باشگاه‌های دولتی که برای دلال‌ها فرش قرمز پهن می‌کنند، برخوردی قاطعانه صورت گیرد تا دیگر پای خارجی‌های بی‌کیفیت به فوتبال ایران باز نشود.
