از چند ماه پيش كه بحث اكران و نمايش فيلم «محمد رسول‌الله(ص)» مجيد مجيدي در سينماها مطرح شده برخي از رسانه‌هاي داخلي و خيلي پيشتر از اين رسانه‌ها برخي رسانه‌هاي منطقه‌اي و فرامنطقه‌اي عمدتاً عربي با انتشار نقدها و تذكرهاي غيرمرتبط يا مرتبط اما بلاوجه سعي كرده‌اند به نوعي بر اين فيلم بتازند. بررسي و تحليل رفتاري و نوشتاري رسانه‌هاي خارجي عمدتاً عربي شكي باقي نمي‌گذارد كه از طرفي آنها نسبت به اينكه كشوري مثل ايران كه قدرت اول جهان اسلام و منطقه است اين فيلم را ساخته و از سوي ديگر قرائت اين فيلم از قول و فعل و تقرير پيامبر اعظم(ص) در دوران كودكي و بعد از آن كه منبعث از اسلام ناب واقعي و محمدي است با آنچه كه وهابي‌ها و سلفي‌ها و ديگر گروه‌ها و دسته‌هاي تندرو و ظاهر‌الاسلام! تبليغ و ترويج مي‌كنند در تناقض است. اما درباره رسانه‌هاي داخلي كه چنين مؤلفه‌هايي در موردشان ممكن است صادق نباشد، بايد گفت نقدهاي سرشار از بي‌انصافي و غيرواقعي آنها منبعث و نشئت گرفته از چند مؤلفه است كه به آنها اشاره خواهيم كرد. براي تحليل اين نوع نقد از جانب رسانه‌هاي منتقد فيلم مجيدي بايد دو دستاويز و راهبرد كلي تعريف كرد اول ارائه دادن اطلاعات و تصوير غلط از فيلم به مخاطبان است كه هنوز فيلم را نديده‌اند راهبرد دوم اين گونه رسانه‌ها ارائه تصوير داناي كل و اينكه همه چيز نزد ماست، مي‌باشد كه نگاه ما نيز استوار بر اين دو راهبرد اصلي آنها در نقد فيلم مجيدي است.
يكي از غلط‌ترين تحليل نقدهاي ارائه شده درباره اين فيلم به مخاطب سعي در مقايسه كردن اين فيلم با سريال‌هاي پرمخاطب و موفقي مانند سريال‌هاي امام علي(ع) و مختارنامه كه هر دو به كارگرداني داوود ميرباقري ساخته شده‌اند. اين نوع نگاه از آن وجه غلط و فاقد منطق درست است كه اولاً قالب و شكل كلي اثر مجيدي كه يك فيلم سينمايي است با آثار ميرباقري كه هر دو سريال هستند كه مقايسه آنها از نظر ساختار كلي و قالب قياسي مع‌الفارق است. چه اينكه در سريال‌هاي مذكور به دليل فضاي موسع و مطول زماني كه در اختيار كارگردان جهت شخصيت‌پردازي، روايت خرده داستان‌هاي جذاب در كنار پي رنگ اصلي كار و نيز پخش آنها به صورت هر شب و پي در پي باعث مي‌شود كه مخاطب با پرسوناژهاي اصلي و حتي فرعي آنها ارتباط بيشتر و حس همذات‌‌پنداري قوي‌تري ايجاد كند كه اين براي يك فيلم سينمايي نهايتاً دو يا سه ساعته امري محال و غيرممكن است. ايراد ديگري كه به عنوان نقد به اثر مجيدي وارد مي‌شود مربوط به نوع چهره‌پردازي مثبت شخصيت‌هاي پيراموني پيامبر در دوران طفوليت است كه عمدتاً در دو گروه اقوام و خويشاوندان و ديگر افراد دسته‌بندي مي‌شوند. در واقع نويسنده چنين نقدهايي لابد انتظار داشته‌اند كه مجيدي در فيلمش چهره ابوطالب عمو، عبدالمطلب پدر بزرگ، آمنه مادر و ديگر خويشان را در قالب چهره‌هايي با هيبت و ظاهر كريه و زشت نمايش بدهد؟! آيا اساساً مي‌توان يك نمونه مشابه(البته با ابعاد شخصيتي اقوام و خويشان پيامبر) جهت چنين موقعيتي در كل سينماي جهان ذكر كرد؟! قطع به يقين همه دوستان دست به قلم و منتقد به خوبي مي‌دانند كه چهره‌پردازي و ظاهر و لباس هر پرسوناژي گوياي شخصيت و به نوعي وجه باطني آن كاراكتر در يك اثر محسوب مي‌گردد و به همين دليل است كه در سينماي هاليوود براي شخصيت سوپرمن هرگز از يك چهره زشت يا كريه استفاده نمي‌كنند! نكته ديگر در رابطه با نقدهاي غيرمنصفانه و جهت‌داري كه اين روزها به سوي فيلم «محمد رسول‌الله(ص)» مجيدي رهسپار مي‌شود، اين است كه اين فيلم بيشتر يك اثر كودكانه است! در اين زمينه فقط به گفتن اين جمله اكتفا مي‌كنيم كه ان‌شاءالله و قطعا دوستان منتقد بين فيلمي «درباره كودك» با فيلمي «براي كودك» تفاوت قائل هستند! بحث ديگري در رابطه با اين اثر كه به عنوان نقد مطرح مي‌شود اين است كه فضاي كلي اين فيلم با دوران و شرايط تاريخي وقوع آن همخواني ندارد! در اين باره بايد بگوييم همانطور كه ديگر دوستان فيلمساز براي ساختن يك اثر تاريخي با اين وسعت و درجه اهميت به عنصري تحت عنوان پژوهش و تحقيق ايمان دارند و به خوبي مي‌دانند كه لازم است توسط يك تيم مجرب تمامي يا اكثر منابع و مآخذ مرتبط با آن فيلم يا سريال مورد بررسي و مطالعه قرار بگيرد. بنابراين قطعا آقاي مجيدي هم براي ساخت فيلمي درباره كودكي آخرين پيامبر خدا به چنين اصل مهمي اعتنا و توجه داشته است مگر اينكه دوستان منتقد فقط خودشان را محور اطلاعات يا به عبارتي داناي كل ارزيابي نمايند! در نهايت بايد گفت بيشتر نقدهاي اين چنيني كه در برخي رسانه‌ها مطرح مي‌شود منبعث از يك سري تفكرات و ديدگاه‌هاي دگم همراه با عصبيت است كه نه از نظر علمي و نه از نظر منطقي قابل طرح نيستند و تنها مي‌تواند نوعي عقده‌گشايي در قامت «پندار جعلي انتلكتوئليته» اين افراد قلمداد گردد.
