فارس: سایت «کامن دریمز» در مقاله‌ای به قلم «فرانسیس فاکس پیون» می‌نویسد: بسیاری از ناظران با تعجب می‌پرسند، آیا جنبش اشغال وال استریت به پایان رسید؟ با این همه، بیشتر اردوگاه‌هایی که سال گذشته حاکی از این جنبش بودند، ناپدید شدند و بدیهی است که هیچ تظاهرات اعتراض آمیز مشابهی، دست کم در آمریکا، از سوی جوانان برگزار نشده است.
* تصورات درستی در مورد ماهیت جنبش وال استریت وجود ندارد
با این وجود، به عقیده من سریعترین نتیجه‌ای که از ناکامی این اعتراضات می‌توان گرفت، این است که در مورد ماهیت این جنبش، یک تصور غلط وجود دارد؛ تصوری که تحت تاثیر تشبیهاتی که ما به آنها تکیه می‌کنیم، قرار گرفته است. تصور ما از این شورش‌ها، چیزی شبیه به یک انفجار بود. شاید شبیه آتش بازی‌های چهارم جولای که به آسمان پرتاب می‌شوند و برای لحظه‌ای ما را مبهوت شکوه و روشنی خود کرده و سپس کم کم محو می‌شوند. این تشبیه ما را به این تصور رهنمون می‌ساخت که جنبش‌های اعتراض‌آمیز، مانند انفجاری بزرگ از انرژی و خشم هستند که پس از مدتی فروکش کرده و درنهایت از بین می‌روند.
* بزرگترین جنبش‌های اعتراض آمیز تاریخ نه برای مدتی کوتاه، بلکه دهه‌ها طول کشیدند
درحقیقت، هیچ جنبش بزرگی در آمریکا را نمی‌توان این‌گونه توصیف کرد. بزرگترین جنبش‌های اعتراض آمیز تاریخ نه برای مدتی کوتاه بلکه دهه‌ها طول کشیدند. این جنبش‌ها به شکل یک قوس ساده رو به رشد از اعتراضات مردمی، گسترش‌پیدا نکردند، بلکه آنها از مکان‌های خاصی نشات گرفتند. به سرعت خروشیدند و فروکش کردند و تنها برای آنکه در جایی دیگر و شاید به شکلی دیگر دوباره پدیدار گردند، تحت تاثیر ویژگی‌های محلی شرایط و فرهنگ قرار گرفتند.
* این جنبش‌ها در ظاهر یکپارچه، ولی در حقیقت نامنظم و پراکنده بودند
این جنبش‌ها که شاید با نگاهی به گذشته، در ظاهر، مجموعه یکپارچه‌ای از حوادث به نظر برسند، در حقیقت، نامنظم و پراکنده هستند. فقط پس از آنها ما شاهد علل بنیادی مشترک و اصلی و همین‌طور مشکلاتی هستیم که سمبل این جنبش‌ها بودند و ما آنها را با آن نام می‌خوانیم؛ مانند جنبش ملغی‌کردن برده‌داری یا جنبش کارگری و یا جنبش حقوق بشر. به نظر من، جنبش وال‌استریت نیز در مسیر مشابهی قدم برداشته است و به سرعت فروکش نخواهد کرد.
* جنبش اشغال نیز مانند سایر جنبش‌ها از خلاء و ناهماهنگی‌های سازمانی عمیقی تغذیه می‌شود
همانند جنبش‌های بزرگ در گذشته که سیر تاریخ آمریکا را تغییر دادند، جنبش اشغال نیز از خلاء و ناهماهنگی‌های سازمانی عمیق تغذیه می‌شود. مردم عمدتا جوانی که جنبش اشغال را تشکیل می‌دهند، نماینده یک نسل از دوره‌ای هستند که جوامع به طور روزافزونی با غارتگری و سرمایه داری مالی فاسدی که چیزی جز بدهکاری‌های عظیم و ناامنی اقتصادی به ارمغان نیاورده، دست و پنجه نرم می‌کنند.
* افشای فساد روال انتخاباتی معیوب آمریکا
در همین بازه زمانی، سیاست‌هایی که تنها برای یک بار تاثیر تغییرات اقتصادی را (که برخی از مفسران قبلا گمان می‌کردند که برای «مشروعیت» نظام سرمایه‌داری ضروری هستند) تعدیل کردند، اکنون دچار عقب‌گرد شده‌اند. تصور اینکه طعم تلخ وعده‌های دروغین به جوانانی که به آنها گفته شده بود، تحصیلات مسیری برای رسیدن به آرامش خاطر و رفاه است و کسانی‌که هم اکنون فارغ‌التحصیل شدند و با بیکاری و بدهی‌های کلان مواجه شده‌اند و این مسئله درست در شرایطی اتفاق می‌افتد که فساد روال انتخاباتی همیشه معیوب آمریکا به طرز شگفت‌آوری افشا می‌شود.
* بلایای زیست محیطی که آینده زمین را تهدید می‌کند، در شرف وقوع است
به علاوه، بلایای زیست محیطی که آینده زمین را تهدید می‌کند، در شرف وقوع است. این شرایط، معضلات سازمانی پیچیده‌ای را منعکس می‌کند: احتمال حل فوری یا تعدیل این مشکلات، وجود ندارد و تا زمانی‌که این مشکلات ادامه پیدا کنند، اعتراضاتی را به دنبال خواهند داشت که در نهایت موجب گسترش و استمرار جنبش اشغال خواهد شد، خواه ما آن را با این نام بنامیم و خواه نه.
* اولین وظیفه یک جنبش، اطلاع رسانی است
جنبشی که به اندازه کافی توانایی آن را دارد که سیر تاریخ را تغییر دهد، باید از پس دو کار بسیار مهم برآید: اولین وظیفه این جنبش، اطلاع رسانی است. این جنبش باید مجموعه متمایزی از هیجان و آشوب را از طریق انبوه مردم، راهپیمایی‌ها، شعارها و سردادن سرودها به کار گیرد تا مسائلی را که سیاست‌های عادی روی آنها سرپوش گذاشته است را دوباره مطرح کند. به دلایلی روشن و بدون شک، این سیاست‌های عادی تحت شعاع پول و تبلیغات قرار دارند.
* نابرابری در آمریکا، دلیل اصلی شکل‌گیری جنبش وال استریت
در این خصوص، جنبش اشغال وال‌استریت به پیشرفت مهمی دست پیدا کرده است. شعارهایی با این مضمون که ما ۹۹ درصد را تشکیل می‌دهیم و آنها یک درصد را، افزایش تاریخی نابرابری در آمریکا را در طول چند دهه گذشته، به عنوان مشکل اصلی نامیده‌اند و اردوگاه‌ها و ماسک‌های جنبش وال استریت و نشست‌های عمومی و اشاره‌های انگشت به نام «تویینکلز»، به قدرت و جاذبه پیام‌ها کمک می‌کند حتی به رسانه‌ها که در ابتدا صرفا به تحقیر جنبش پرداختند.
* جنبش مسیر درستی را طی می‌کند
برای اطمینان باید گفت که شکایت‌های بسیاری شده که جنبش اشغال در ترویج طرح‌های سیاسی خود ناکام مانده است –که به نظر من، سخن معقولی نیست؛ زیرا برای انجام این کار باید فعالان سیاسی را در مشاجرات بی‌پایان در مورد جزئیات به دام می‌انداختیم اما این کار چیزی جز لفاظی نیست. این به مراتب مهم‌تر از این است که ما بتوانیم تاثیر مسئله اصلی جنبش –نابرابری مفرط- را برای مثال در سخنرانی‌های گردهمایی‌های نمایندگان دموکرات، یا در اعتصاب ۲۹۰۰۰ معلم در شیکاگو که به همراه دانش‌آموزان و والدین، نه تنها خواستار افزایش حقوق بودند بلکه برای بهبود اوضاع مدارس دولتی نیز اصرار داشتند، ببینیم. تا اینجا که همه چیز خوب بوده است.
* جنبش‌هایی که از خود تاثیری برجای بگذارند، بیش از اطلاع رسانی عمل می‌کنند
با این وجود، جنبش‌هایی که از خود تاثیری برجای بگذارند، بیش از اطلاع رسانی عمل می‌کنند. به علاوه، آنها به اعمال نوع خاصی از قدرت تهدید می‌کنند که در نتیجه خودداری از مشارکت در کارهای روزمره و عادی که مستلزم زندگی اجتماعی مرسوم است، حاصل می‌شود. این قدرتی است که کارگران با ترک کردن محل کارشان و دانش‌آموزان با خودداری از رفتن به سر کلاس‌هایشان، یا مستاجران با خودداری از پرداخت کرایه خود و یا جمعیت شهری با مسدود کردن خیابان‌ها و بزرگراهها اعمال می‌کنند.
* معترضان باید بدانند که چگونه از خود دفاع کنند
به طور کلی، علاوه بر این، این قدرت، قدرتی است که بدهکاران می‌توانند با تهدید به عدم پرداخت بدهی‌هایشان، از آن استفاده کنند. سازماندهی این نوع از ایجاد اختلال –در اصل، اعتصاب بزرگ- سخت‌تر از سازماندهی یک تظاهرات یا یک راهپیمایی است؛ زیرا مردم از عکس‌العمل‌هایی که احتمالا سریع و خشن خواهند بود، واهمه دارند. بنابراین، معترضان باید بدانند که چگونه از خود دفاع کنند.
* مشکل مشترک جنبش‌های اعتراض آمیز در طول تاریخ
همچنین، مسئله‌ای وجود دارد که سایر جنبش‌های اعتراض‌آمیز بزرگ نیز، با آن مواجهند مثلا طرفداران ملغی‌کردن بردگی باید راهی پیدا می‌کردند که «راه آهن زیرزمینی » را در برابر افراد پلیس جنوب، حفظ کنند و اعتصاب کنندگان نشسته در دهه ۱۹۳۰، مجبور بودند راهی برای حفظ اشغال کارخانه در برابر پلیس شرکت و گاهی اوقات، نیروهای شبه نظامی دولت، پیدا کنند. من احتمال می‌دهم که جنبش اشغال وال‌استریت نیز در حال حاضر با همین مشکل دست و پنجه نرم می‌کند و به عنوان یک جنبش اشغال گسترده، در تلاش است تا مبارزاتی را برای مخالفت با سلب حق فک رهن، اعتراض به بدهی کارت‌های اعتباری دانشجویی و حتی بدهی‌های عمومی که شهرداری‌ها تحمیل می‌کنند، سازماندهی کند. در هر صورت، هم آن ۱ درصد و هم بقیه مردم عادی، در معرض خطر قرار دارند.
