جوان آنلاین: محسن محمدسیفی در گفتوگو با خبرنگار ورزشی، درباره وضعیت ملی‌پوشان ساندای کشورمان در آستانه مسابقات جهانی اظهار داشت: خدا را شکر اردو‌های خیلی خوبی را پشت سر گذاشتیم. برنامه‌ریزی ما بسیار درست و دقیق بود که از کجا شروع کنیم و به کجا برسیم. بامداد یکشنبه عازم مسابقات جهانی هستیم. با اینکه تیم جوانی داریم، اما بچه‌ها باتجربه هستند. امیدوارم تک‌تک بچه‌ها با توجه به تمریناتی که انجام دادند عملکرد خوبی داشته باشند و باز هم دل مردم را شاد کنیم.
به گزارش تسنیم، وی در مورد اینکه پس از یک دوره عدم حضور در مسابقات جهانی، چقدر امیدوار به تکرار افتخارآفرینی‌های گذشته ووشو در مسابقات جهانی است، گفت: شرایط ما خوب است و بچه‌ها خوب، جوان و باانگیزه هستند. دو دوره در مسابقات جهانی حضور نداشتیم که یک دوره به خاطر کرونا مسابقات برگزار نشد و در دوره گذشته نیز به عدم دلیل دریافت روادید مسابقات جهانی آمریکا را از دست دادیم. همین موضوع انگیزه بچه‌ها را برای درخشش در مسابقات پیش رو بیشتر کرده است.
کاپیتان تیم ملی ووشو راجع به کسب ششمین مدال طلای جهان و دستیابی به عنوان پرافتخارترین سانداکار تاریخ خاطر نشان کرد: در تاریخ ووشو دنیا کسی را نداریم که شش طلای جهان داشته باشد. من و مسلم سالیکوف از روسیه در طلا و نقره برابر هستیم و هر دو پنج مدال طلا و یک نقره کسب کردیم. در بخش بانوان هم شهربانو منصوریان موفق به کسب پنج مدال طلا شده است.
محمدسیفی تأکید کرد: امیدوارم قسمت شود و یک مدال دیگر کسب کنم. واقعاً دنبال این چیز‌ها نیستم و فقط دوست دارم در هر مسابقه بهترین باشیم، اما شرایط به گونه‌ای شده که این اتفاقات رقم خورده است. خدا همیشه به من لطف داشته است و امیدوارم در مسابقات جهانی لطف او دوباره شامل حال من شود. مسابقات فینال ۱۶ شهریور ماه است و فردای روز فینال تولدم است. امیدوارم خدا یک کادوی خوب دیگر به من بدهد و روسفید از مسابقات بازگردم.
مربی تیم ملی ووشو کشورمان درباره اینکه مسابقات جهانی برزیل آخرین حضور او در این رویداد خواهد بود، گفت: تمام تفکرات و برنامه‌ریزی‌هایم تا بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ ناگویاست و واقعاً برای مسابقه دادن بعد از آن برنامه‌ریزی نکرده‌ام. در ووشو تا ۴۰ سالگی امکان حضور در مسابقات وجود دارد، اما هدف‌گذاری‌ام تا بازی‌های آسیایی ناگویاست و با تمام وجود تا آن مسابقات هستم. مشخص نیست، شاید اگر شرایط خوب بود باز هم مسابقه بدهم و اگر آسیبی دیدم هم دیگر مسابقه نمی‌دهم (با خنده).
