بی‌پولی دردی است که اکثر ایرانی‌ها این روز‌ها آن را تحمل و معنای تورم و افزایش قیمت‌ها را بیش از پیش حس می‌کنند. ورزشی‌ها هم جزئی از همین مردم هستند و آنها نیز به نوبه خود مزه بی‌پولی و کمبود بودجه را چشیده‌اند، اما وقتی می‌بینند برخی رشته‌ها تحت هر شرایطی جزو قشر مرفه محسوب می‌شوند و اهمیتی به مدال‌آوران داده نمی‌شود، دادشان درمی‌آید.
در شرایطی که خبر دستمزد‌های نجومی فوتبال و چند برابر شدن هر ساله آنها را همه و حتی مسئولان شنیده‌اند، انتقاد رئیس کمیته ملی پارالمپیک از عدم پرداخت به موقع بودجه و همچنین در نظر گرفتن تنها ۱۳ درصد افزایش بودجه این کمیته، ناراحت‌کننده است و با این کم‌توجهی‌ها زنگ خطر برای رشته‌های مدال‌آور به صدا درآمده است. البته بعید به‌نظر می‌رسد مسئولان امر به اندازه رسانه‌ها و مردم ناراحت و نگران این مسئله باشند، وگرنه قبل از اینکه صدای اعتراض ورزشکار یا مدیری دربیاید اقدامی می‌کردند و اصلاً اجازه نمی‌دادند این حجم از بی‌عدالتی و تبعیض در ورزش ریشه کند. کارگری در صحبت‌هایش تأکید کرده ورزشکاران جانباز، توان‌یاب و پارالمپیکی جز انصاف و عدالت خواسته دیگری ندارند و اگر بودجه درنظر گرفته شده برای این کمیته افزایش پیدا نکند قطعاً برگزاری اردو‌ها و اعزام‌های برون‌مرزی تیم‌های مختلف با مشکلات جدی مواجه خواهد شد.
همانطور که رئیس کمیته پارالمپیک تأکید کرده بودجه بسته شده و قابل تغییر نیست، ولی کارگری و همکارانش از طرق مختلف برای افزایش بودجه در تلاشند و حتی از رئیس‌جمهور هم تقاضای کمک و همکاری کرده‌اند. درد اصلی اینجاست که اگر همین اعتراض‌ها نیز نباشد و مربیان، ورزشکاران و مدیران رشته‌های مختلف از بی‌پولی و کمبود بودجه ناله نکنند، آقایان عین خیال‌شان هم نیست! با این شدت تورم، حتی اگر سررشته‌ای از اقتصاد، مدیریت و ورزش قهرمانی نداشته باشید، باز هم متوجه می‌شوید افزایش ۱۳ درصدی بودجه برای کمیته‌ای که مسئولیت رشته‌های مدال‌آور، تیم‌ها و قهرمانان ملی را برعهده دارد و همچنین بازی‌های پاراآسیایی ناگویا و پارالمپیک لس‌آنجلس را پیش‌روی خود می‌بیند، دردی از دردهایش دوا نخواهد کرد. تازه به گفته غفور کارگری، همین بودجه اندک نیز به صورت قطره‌چکانی به دست کمیته پارالمپیک می‌رسد. جدا از سفره بسیاری از ورزشکاران و مدال‌آوران پارالمپیکی که هر روز کوچک‌تر می‌شود و مشکلات معیشتی، بیکاری و دغدغه‌های زندگی‌شان هم هر روز افزایش می‌یابد، لااقل در بحث مدیریت کلان قدر زحمات و تلاش‌های این زحمتکشان بی‌ادعا را بدانید.
بی‌عدالتی در تقسیم پول در ورزش آنقدر شدید است که رقم قرارداد فوتبالیست‌ها هر فصل چند برابر می‌شود و میلیارد پول خردشان هم نیست. وقت تقسیم بودجه که می‌رسد آقایان خساست به خرج می‌دهند و دلشان نمی‌آید بودجه را افزایش دهند. منتها هر چهار سال یک‌بار که ورزشکاران جانباز و توان‌یاب در آوردگاه بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیکی خوش می‌درخشند، مسئولان برای گرفتن عکس یادگاری و چند تجلیل فرمالیته صف می‌کشند. پول در ورزش حرفه‌ای نقش تعیین کننده‌ای دارد و اگر منابع مالی به موقع تأمین نشود آینده ورزشکاران و تیم‌ها به خطر می‌افتد. در پیش بودن دو رویداد ناگویا و لس‌آنجلس آنقدر مهم و سرنوشت‌ساز است که علاوه بر کمیته ملی پارالمپیک، وزارت ورزش نیز باید جدیت بیشتری به خرج دهد و برای جبران کسری بودجه و البته رفع تبعیض‌هایی که سال‌هاست همه از آن دم می‌زنند، تلاش کند. حرف زدن از اهمیت کسب مدال و به‌ویژه مدال طلا در این رویداد‌ها به تنهایی کارساز نخواهد بود و انتظار می‌رود وزارتخانه هم به کمک کمیته پارالمپیک بیاید و از طریق رایزنی‌های دولتی مشکلات مالی این نهاد را مرتفع سازد.
