جوان آنلاین: جشن ۳۶ سالگی انتشار کتاب نهج البلاغه با ترجمه سیدجعفر شهیدی، همزمان با ۷۰ سالگی انتشارات علمی فرهنگی در غرفه این انتشارات در نمایشگاه کتاب برگزار شد.
در این برنامه، محسن جوادی معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد، محمد هادی امین‌ناجی رئیس بنیاد نهج‌البلاغه و علی بهرامیان عضو شورای عالی علمی و معاون علمی مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی سخنرانی کردند.
هادیان، مدیر انتشارات علمی و فرهنگی با ذکر خاطره‌ای گفت: وقتی که این کتاب در دومین دوره کتاب سال ولایت برگزیده شد، سیدجعفر شهیدی به این دلیل که خود مترجم آن بود هم از داوری کتاب‌ها و هم از شرکت در جشن پایانی خودداری کرد و با مناعت طبع درخواست کرد سکه‌های هدیه شده به عنوان جایزه برای آزادی زندانیان صرف شود و ترجمه این کتاب و برکاتش حتی به زندانیان هم رسید و تعداد زیادی زندانی با آن سکه‌هایی که بابت جایزه دکتر شهیدی بود، آزاد شدند. سپس بهرامیان به عنوان اولین سخنران با برشمردن ویژگی‌های سیدجعفر شهیدی گفت: سیدجعفر شهیدی امتیازاتی داشت که آن امتیازات برای ترجمه نهج‌البلاغه بسیار به کار می‌آمد و مفید بود و می‌شود گفت که در کسان دیگری که به ترجمه نهج‌البلاغه اقدام کردند، این صفات لااقل به این درجه جمع نشده است. نخست اینکه ایشان تحصیلات عالی در نجف کرده بودند و بر زبان عربی تسلط بسیار زیاد داشتند و به ادبیات عرب بیش از آن چیزی که یک فقیه باید تسلط داشته باشد، مسلط بودند. دوم اینکه بعد از برگشتن و آمدن به تهران و مرتبط شدن با مرحوم علامه دهخدا و مرحوم دکتر معین و سالیان دراز کار در مؤسسه لغت‌نامه و اشراف کامل هم به ادبیات عرب و هم ادبیات فارسی داشتند. دیگر اینکه مرحوم دکتر شهیدی در کنار اینها یک علایق دیگری به اهل بیت داشت. بهرامیان در ادامه با توضیح دشواری‌های انجام ترجمه‌ای مسجع مانند ترجمه شهیدی از متنی چنین برگزیده به بیان ویژگی‌های لغوی و بلاغی نهج‌البلاغه پرداخت و با تأکید بر تلاش سیدرضی افزود: ترجمه نهج‌البلاغه آسان نیست، امیرالمؤمنین به خطابه بسیار مشهور است. بعد از پیغمبر (ص) خلیفه اول و دوم چندان خطبه‌ای از ایشان بر جا نمانده است؛ خلیفه سوم هم بعد از اینکه به خلافت رسید، قرار شد که خطبه‌ای بخواند، لرزید و نتوانست و گفت ابوبکر و عمر برای یک چنین جایی از قبل چیزی تهیه می‌کردند، ولی من نکردم!
بنابراین می‌شود گفت که امیرالمؤمنین (ع) قهرمان میدان خطابه است، نه فقط در قرن اول و در بین آن خلفا، بلکه حتی در روزگار ما کسی نیست که بتواند با ایشان هماوردی بکند. او ارتجالی سخن می‌گفت و هر که می‌شنید، لذت می‌برد و اطرافیان این خطبه‌ها را حفظ می‌کردند.
