جوان آنلاین: حمید کثیری در کانال شخصی خود نوشت: هفته گذشته خبری آمد مبنی به اینکه چهارنفر از مداحان معروف تهران در دهه اول محرم، کربلای معلی هستند. در این‌باره حرف‌های متعددی نیز زده شد، از جمله مصاحبه یکی از این مداحان معروف که گفتند بالاخره بعد از این همه سال، یک کربلای دهه اول محرم، به ما می‌رسد. ضمن احترام به این بزرگواران گفتن چند نکته ضروری است:
۱) هر فردی باید بگردد و متناسب با شأن و جایگاه و کارکردی که در جامعه دینی دارد، وظیفه‌اش را تشخیص دهد. این نگاهی متفاوت از میل و خواسته شخصی است.
۲) هیئت کارکردی متفاوت و مشخص در فرم‌دهی به تشیع سیاسی دارد. خصوصاً هیئت‌هایی که سالیان سال برای آنها هزینه شده، حمایت ویژه دریافت کرده‌اند، مخاطب خاص دارند و هویت ویژه‌ای برایشان تعریف شده. اینجا مداح و سخنران، صرفاً نقش مداح و سخنران ندارند! بلکه بسیار فراتر از آن نقش هدایت فکری -سیاسی را ایفا می‌کنند.
۳) هیئت این ظرفیت را دارد که جریان اجتماعی ایجاد کند و جزء معدود سنگر‌هایی است که هنوز کارکرد ویژه‌ای در این شرایط کشور دارد. خالی کردن این سنگر، آن هم برای هیئت‌هایی که عموم مخاطبین‌شان انتخاب دیگری ندارند، قدری عجیب است.
۴) کشور شرایط خاصی دارد و بر هیچ‌کس پوشیده نیست که محرم‌الحرام همیشه نقش ویژه در عبور از چالش‌ها و بحران‌ها داشته است. فرصتی بوده برای عمق‌بخشی به معارف دینی و گفتوگو با مردم. خالی کردن این عرصه یعنی فرصت‌سوزی، یعنی رها کردن مخاطب و احیاناً از دست دادن او.
۵) و سؤال آخر اینجاست که با چه ایده‌ای به کربلا می‌رویم؟! آیا برنامه خاص برای مخاطب شیعی عراقی داریم یا صرفاً برای حال دل‌مان می‌رویم؟! چند نفر از ایران می‌توانند یک دهه در کربلا بمانند؟! اساساً این کار درست است؟!
پی‌نوشت: در مورد عزاداری دهه اول محرم پیش از این نوشته‌ام که شخصاً طرفدار رشد هیئت‌های محلی هستم و این زمان را بهترین فرصت برای تقویت مساجد محلی می‌دانم، اما موضوع این نوشته چیز دیگری است! احتمالاً بخش بزرگی از مخاطب این هیئت به واسطه فرم متفاوت‌شان، به هیئت‌های سنتی محلی نخواهند رفت.
