وزرای ورزش و جوانان و علوم، تحقیقات و فناوری در راستای بهره‌مندی از ظرفیت‌های طرفین در خصوص توسعه ورزش دانشگاهی و به‌تبع آن ارتقای سطح کیفی ورزش قهرمانی و همگانی در کشور تفاهمنامه همکاری امضا کردند.
این اتفاق دیروز رخ داد، حالا چرا؟ چون قرار است کاروان ورزش دانشگاهی ایران به یونیورسیاد ۲۰۲۵ اعزام شود. البته این تفاهمنامه قرار است تأثیری شگرف بر عملکرد کاروان ورزش دانشجویی در سال ۲۰۲۷ داشته باشد و فعلاً خبری از تأثیر‌گذاری نیست. البته این هم مهم نیست، مهم این است که وزارت ورزش با توجه آنچه احمد دنیا‌مالی در همین جلسه گفته، می‌خواهد تمام ورزش کشور را زیر پرچم خودش بگیرد، جایش هم اصلاً مهم نیست؛ می‌خواهد ورزش دانش‌آموزی و دانشگاهی باشد یا جانبازان و توان‌یابان یا حتی ورزش پزشکان! همه باید زیر نظر وزارت ورزش باشند.
حالا تفاهمنامه امضا شده، تفاهمنامه‌ای که به نظر می‌رسد بیشتر برای دخالت وزارت ورزش و سهم‌خواهی از پیروزی‌های احتمالی امضا شده است تا کمک کردن. قرار است بر مبنای این تفاهمنامه سطح کیفی ورزش همگانی و ورزش دانشگاهی هم ارتقا پیدا کند، درست مثل تمام جا‌هایی که پیش از این در اختیار و زیر نظر وزارت ورزش بوده‌اند! هر چقدر که امروز می‌بینید آنها پیشرفت کرده‌اند، این دو هم حتماً پیشرفت خواهند کرد. اصلاً می‌توانید کار را تمام شده فرض کنید!
واقعیت این است که اگر کاروان ورزش دانش‌آموزی ایران رتبه پنجم جهان را کسب می‌کند دقیقاً به این خاطر است که وزارت ورزش که از بدو شکل‌گیری تنها فوتبال‌زده بوده و هست کمترین نقش را در آن داشته و اگر جناب وزیر امروز به این نتایج می‌بالد، بهتر است توجه داشته باشد که صرفاً تلاش خود این عزیزان بوده که نتیجه داده است، والا همان روز‌ها هم وزارت ورزش بیشتر درگیر بی‌اخلاقی و فحاشی‌های فوتبال بود تا توجه به دانش‌آموزان کاروان «امید ایران».
خلاصه اینکه تا دلتان بخواهد از این تفاهمنامه‌ها داشته‌ایم، تفاهمنامه‌هایی که نه باعث رشد ورزش همگانی شده‌اند و نه سودی به حال ورزش پایه، دانش‌آموزی یا حتی دانشگاهی داشته‌اند. تفاهمنامه‌هایی که تعدادشان هم کم نیست و میان وزارت ورزش با اکثر ارگان‌ها امضا شده است، تفاهمنامه‌هایی که در حد همان کاغذ‌های خوش‌رنگ و لعاب داخل جلد‌های منگوله‌دار باقی مانده و هیچ تأثیری در رشد و ارتقای سطح ورزش کشور نداشته و ندارد.
اینکه وزارت ورزش روی همه چیز نظارت داشته باشد، امری خوب و پسندیده است، اما اینکه بخواهد همه چیز در قبضه خودش باشد بدون تردید باعث عقب‌ماندگی و پسرفت خواهد شد. رشد و ارتقای ورزش تنها با امضای تفاهمنامه محقق نمی‌شود. این را می‌توان تنها با یک نگاه به روندی که کشور‌های صاحب عنوان در المپیک دارند، متوجه شد. کشور‌هایی که ورزش پایه، ورزش آموزشگاهی و ورزش دانش‌آموزی و دانشجویی را جدی می‌گیرند و روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند، نه اینکه صرفاً به امضای تفاهمنامه و گرفتن چند عکس یادگاری بسنده کنند.
