جوان آنلاین: مذاکرات غیرمستقیم ایران و امریکا در مسقط، اگرچه ترجمان قدرت و اراده جمهوری اسلامی ایران بود، این روش و تاکتیک مؤثر، رسانه‌های ضدایرانی، را هم سردرگم کرده و قدرت تحلیل حوادث را از آنها گرفته و باعث تغییر ناگهانی روایت و سردرگمی آشکار آنها شده است.
رسانه‌هایی که فارسی‌زبان‌اند، اما در عمل بلندگوی ضدایرانی دشمنان شناخته شده ایران‌اند، پیش از آغاز دور تازه مذاکرات میان ایران و امریکا، بار‌ها در گزارش‌ها، گفت‌و‌گو‌ها و تحلیل‌های خود همسو با پروپاگاندای ترامپ، بر لزوم مذاکره مستقیم تأکید می‌کردند. به‌عنوان مثال در روایت اینترنشنال، مذاکره مستقیم با امریکا نشانه‌ای از «عقلانیت»، «پذیرش واقعیت جهانی» و «عقب‌نشینی از مواضع پیشین» جمهوری اسلامی تلقی می‌شد. اما روند مذاکرات برخلاف پیش‌بینی این رسانه شکل گرفت. به‌طوری که دور نخست مذاکرات به صورت غیرمستقیم و در شهر مسقط، پایتخت عمان برگزار شد. ایران از ابتدا تأکید داشت که گفت‌و‌گو‌ها فقط در چارچوب مشخص، بدون اعتماد به‌طرف امریکایی، و از مسیر‌های دیپلماتیک واسطه‌ای پیش خواهد رفت. نتیجه آنکه ابتکار عمل از دست امریکا خارج و ایران موفق شد با حفظ چارچوب‌های اصولی خود، امریکایی‌ها را به میز مذاکره‌ای بکشاند که قواعدش را خود تعیین کرده بود.
پس از برگزاری مذاکرات بین ایران و امریکا، در چرخشی آشکار مدعی شد: «مذاکره مستقیم یا غیرمستقیم، تفاوتی ندارد، آنچه مهم است نتیجه است.» این چرخش ۱۸۰ درجه‌ای، نشانگر سردرگمی رسانه‌ای در مواجهه با واقعیتی است که انتظار آن نمی‌رفت: تعیین نحوه مذاکره از سوی ایران و انفعال امریکا در برابر این مدل دیپلماتیک. علی واعظ، تحلیلگر مسائل بین‌الملل در گفت‌وگویی با یکی از رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور، با لحنی محتاطانه اذعان می‌کند که «واقعیت این است که ایران توانسته با بهره‌گیری از شبکه‌های منطقه‌ای خود و اتکا به استقلال راهبردی، طرف امریکایی را وادار به پذیرش شرایطی کند که تا چند سال پیش برای واشینگتن غیر قابل تصور بود.» از سوی دیگر، رضا نصری، حقوق‌دان بین‌الملل نیز در یک رشته‌توییت، با اشاره به قدرت چانه‌زنی ایران در مذاکرات غیرمستقیم، نوشته بود که «این تصور که مذاکره مستقیم همیشه بهتر یا مؤثرتر است، بیشتر یک فانتزی رسانه‌ای است تا واقعیت حقوقی یا دیپلماتیک. گاه مذاکره غیرمستقیم ابزار حفظ عزت ملی و کنترل پیام‌هاست.»
