دیروز در اوج تلاش رسانه‌های مجازی و حقیقی داخلی و خارجی در تزریق یأس و ناامیدی و بی‌هدفی و شکست و نشستن و حرکت نکردن و آینده کار و زندگی و تحصیل را سیاه و تیره نشان‌دادن، دوستی در یک گروه دوستانه یکی دو آیه قرآن گذاشت و حال و هوای همه ما را عوض کرد. او نوشت: عجب آیه امیدبخشی! یک‌طرف لشکر فرعونیان و یک‌طرف دریای خروشان نیل و قومی پریشان و مضطرب و ماتم‌زده: فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَکُونَ. قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ. فَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَی أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاکَ الْبَحْرَ، فَانْفَلَقَ فَکَانَ کُلُّ فِرْقٍ کَالطَّوْدِ الْعَظِیمِ. هنگامی که دو گروه یکدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: «ما در چنگال فرعونیان گرفتار شدیم! (و کارمان تمام است). موسی گفت: اصلاً این‌طور نیست؛ بدون تردید پروردگارم با من است و به زودی مرا هدایت خواهد کرد. آنگاه به موسی وحی کردیم: «عصایت را به دریا بزن!»
دوست ما سپس آیه دیگری از سوره دیگری نوشت که دنباله این ماجراست: وَإِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ، فَأَنْجَیْنَاکُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ. یادتان بیاید هنگامی که دریا را برای شما شکافتیم و نجاتتان دادیم و فرعونیان را غرق کردیم در حالی که شما (از ترس و ضعف فقط) تماشا می‌کردید...
واقعیت این است که وقتی اسیر و زخمی بمباران گسترده رسانه‌ای می‌شویم یادمان می‌رود که خدایی هم هست و حواسش به ما است و وعده‌های فراوانی داده که اگر استقامت کنید قطعاً پیروزی از شماست. یادمان می‌رود که پس از سال‌ها سختی و مشقت در شعب ابیطالب، خداوند چگونه پاداش این استقامت را داد، فراموش می‌کنیم که ارتش ایالات متحده امریکا در پنجم اردیبهشت سال ۱۳۵۹ با هواپیما‌های هرکولس و هشت بالگرد سی استالیون و پشتیبانی نظامی در دو سه کشور منطقه چگونه به خاک سیاه نشست و اسیر طوفان شن شد و چندین نظامی امریکایی کشته شدند و مابقی سوار بر سی ۱۳۰ها فرار کردند و لکه ننگ بزرگی برای ارتش امریکا در تاریخ ثبت شد. از یاد برده‌ایم که هشت سال تمام در حالی که تمامی کشور‌های جهان به جز یکی دو کشور پشتیبان متجاوزی، چون صدام حسین بودند و از هیچ کمک مالی و نظامی و لجستیکی به او دریغ نمی‌کردند و به ما حتی سیم خاردار هم نمی‌دادند، در راه خدا ایستادیم و مقاومت کردیم و شکست نخوردیم و در تاریخ سرافراز ماندیم.
گاهی فراموش می‌کنیم که خداوند وعده پیروزی داده است یا باورمان نمی‌شود که خداوند هم قادر و تواناست و هم صادق است و بار‌ها در اوج ناامیدی مطلق، مؤمنان را یاری داده و دستشان را گرفته و بر دشمنانشان پیروز کرده است. به قول حاج‌آقا مجتبی تهرانی (ره) آیا فکر کرده‌اید خدا دیگر توانا نیست؟ وعده‌های خدا دیگر راست و درست نیست؟ خدا در برابر قدرت‌های دنیایی کم می‌آورد و زورش به آنها نمی‌رسد؟
اشکال کار اینجاست که ما گاهی با اغوای منحرفان و دشمنان و وادادگان فکر می‌کنیم کار دست امریکا و بایدن و ترامپ و کدخداست نه خداوند متعال، آن‌گونه که در صدر اسلام می‌پنداشتند پناه بردن به لات و هبل و عزی و بت‌ها و خدایان دیگر چاره‌ساز است. بله، خداوند در قرآن تصریح کرده است که اگر از یاد من روی برگردانید و به کدخدایان و قدرت‌های دنیایی متشبث شوید، معیشت و زندگی را بر شما سخت می‌کنم: مَن أعرًض عَن ذکری فَانّ له معیشَةً ضنکاً.
راه حل خیلی آسان و در دسترس است: شما که تا حالا بار‌ها و بار‌ها روی وعده‌های دشمنان و جنایتکاران بی‌بدیل تاریخ حساب کردید و نتیجه‌اش را دیدید، حالا بیایید این راه را امتحان کنیم: دشمن را عددی حساب نکنیم، استقامت کنیم و به خداوند قادر متعال اعتماد و توکل کنیم و بدانیم که دیگر جایی برای ناامیدی و یأس نیست، چراکه بنا بر وعده صادق خداوند: صبح نزدیک است.
واقعا ما احتمال نمیدهیم،،،بلکه مطمئنیم خداوند قادر و تواناست 
