تکلیف وزرای وزارتخانهها به زودی مشخص میشود و جامعه ورزش نیز منتظر است تا هرچه زودتر سکاندار جدید در خیابان سئول کارش را رسماً آغاز کند. البته گزینه وزارت ورزش و جوانان قبل از گرفتن رأی اعتماد کارش را شروع کرده و منتظر نظر نمایندگان مجلس نمانده است. انتظار میرود وزیر پیشنهادی حداقل در یک مورد با وزرای قبلی نقطه اشتراک نداشته باشد؛ توجه بیش از حد به فوتبال.
سالهاست همه ورزش ایران به یک رشته ختم و بودجه کلان به سمت آن سرازیر شده است؛ فوتبال! این واقعیت را همه میدانند و برای اثباتش خیلی نیازی به توضیح و تفسیر شرایط موجود نیست. پرحاشیهترین رشته اگرچه جز جاروجنجال، بیاخلاقی و حیف و میل پول عایدی برای کشور ندارد، اما داشتن هوادار میلیونی بهانهای شده برای سرپوش گذاشتن بر ریختوپاشهای تمام نشدنی فوتبال و حواشی رنگارنگش. با همه این اوصاف و عیان بودن این واقعیتها، متأسفانه باز هم وزرا و مدیران ورزش کشور همچنان برخلاف شعارهایی که میدهند، همه تمرکزشان روی فوتبال است و هرازگاهی هم در خصوص سایر رشتهها اظهارنظر میکنند.
هنوز یک هفته از اتمام بازیهای المپیک نگذشته که بحث مدالآوری به دست فراموشی سپرده شده و همه حواسها به لیگ برتر فوتبال و حواشی آن است. تا پیش از این همه وزرای ورزش قبل از روی کار آمدن و قبول این مسئولیت بزرگ، شعار حمایت از همه رشتهها، بهویژه رشتههای مدالآور و به قهرمانان و ملیپوشان نیز وعده رسیدگی هرچه بیشتر دادهاند، اما خیلی زود مشخص شده قرار نیست وضعیت تغییر کند و هر کسی وزیر شود در نهایت فوتبال در کانون توجهاتش قرار میگیرد و بودجه کلان این رشته هر سال چند برابر میشود. احمد دنیامالی نیز با اینکه کارش را شروع کرده و برای المپیکیها نیز پیام تبریک فرستاده، ولی در اولین گام از مرکز تیمهای ملی فوتبال و امکانات آن و هتل آکادمی ملی فوتبال بازدید کرده تا معلوم شود مستطیل سبز برای وزیر پیشنهادی نیز اهمیت ویژهای دارد.
گزینه معرفی شده به مجلس خود سالها ریاست یکی از فدراسیونهای المپیکی را برعهده داشته و خوب میداند توجه بیش از حد به فوتبال چه آسیبی به ورزش کشور زده و خواهد زد. البته برخی دیگر از وزرای قبلی نیز با ورزش غریبه نبودند؛ هاشمی قبلاً رئیس کمیته ملی المپیک بود، سجادی دونده و ملیپوش بوده و گودرزی هم ادعا داشت از جنس کشتی است. حال که گزینه پیشنهادی تجربه مدیریت در حوزه ورزش را داشته، حمایت از رشتههای مدالآور و موفق انتظار زیادی نیست. در همین المپیک اخیر دیدیم که موفقیت دو رشته چطور جایگاهمان در ردهبندی نهایی را تغییر داد و قطعاً اگر دیگر رشتهها نیز میدرخشیدند جایگاه بهتری از آن کاروان ما میشد. درحالیکه نماینده ژیمناستیک ما لنگ امکانات اولیه است، اردوهای خارجی تیراندازان بارها لغو شد و بیکاری و نداشتن درآمد دغدغه همه المپیکیهاست، اما فوتبالیستها بر سر افزایش چندین میلیاردی دستمزدشان چک و چانه میزنند! رفع تبعیضها، توزیع عادلانه پول و رسیدگی در خور توجه به همه رشتهها، خواستههای بحقی است که جامعه ورزش بارها و بارها آنها را فریاد زده، ولی متأسفانه گوش شنوایی در وزارت ورزش وجود نداشته است. اگرچه در یکی، دو سال اخیر افزایش بودجه فدراسیونها و رقم پاداشها قابل توجه بوده، اما کمبودها، تبعیضها و بیمهریهای زیادی کماکان وجود دارد که غیرفوتبالیها را آزار میدهد. علاوه بر این امیدواریم وزیر پیشنهادی در مسیر انتخاب مدیران پاییندست خود، راه قبلیها را نرود و به آنها که امتحان پسداده هستند دوباره فرصت تصدی پستها و صندلیهای مهم در امر مدیریت ورزش را ندهد.