جوان آنلاین: کانال تلگرامی مطالعات راهبردی آمریکا مطلبی را با عنوان چین در واشنگتن لابی و نفوذ دارد، اما آمریکا در پکن ندارد منتشر کرد که به شرح زیر است:
دموکراسی با تمام خوبی‌ها، یک مشکل اساسی دارد و آن امکان نفوذ قدرت‌های بیگانه در رقابت‌های انتخاباتی است. یک قدرت بزرگ خارجی می‌تواند با پول، تبلیغات رسانه‌ای، مشاوره و اقدامات سایبری در رقابت‌های انتخاباتی به نفع نامزد‌های مطلوب خود، سرنوشت انتخابات را با توجه به منافع خود تغییر دهد و برخی از عالی‌ترین مقامات سیاسی یک کشور دموکراتیک را وامدار و مدیون خود کند.
سیستم سیاسی آمریکا که کهن‌ترین و مستحکم‌ترین دموکراسی جهان است از این نقطه ضعف مبرا نیست، تا چه رسد به سیستم سیاسی عراق، لبنان، هند، پاکستان و ترکیه. قطعاً همین نظام دموکراتیک رمز دوام و توسعه اقتصادی و سیاسی آمریکاست؛ لکن یکی از مشکلات ذاتی علاج‌ناپذیر این کشور هم همین باز بودن سیستم سیاسی است. همواره این امکان وجود دارد که روسیه، چین، و حتی عربستان و سایر کشور‌ها به فلان نامزد ریاست‌جمهوری و یا کنگره آمریکا کمک مالی، تبلیغاتی، اطلاعاتی و حتی سایبری کند و افکار عمومی رای‌دهندگان را به نفع نامزد مورد علاقه خود تغییر دهد و یا از رقیب اصلی دور کند. در بسیاری موارد، طرف شکست خورده انتخابات، طرف پیروز را متهم به حمایت بیگانگان کرده‌اند. دموکرات‌ها در انتخابات ۲۰۱۶ پیروزی ترامپ را مدیون دخالت‌های روسیه می‌دانستند.
این خطر در شرایط سیاسی که رقابت نزدیک و پایاپای باشد، سرنوشت‌سازتر است. اتفاقاً امروز دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان چه در کنگره و چه در انتخابات ریاست‌جمهوری رقابت نزدیکی دارند. با جابجایی چند هزار رای در ایالت‌های پاندولی مثل فلوریدا و پنسیلوانیا، ۴۰ رای الکتورال این دو ایالت به فلان نامزد می‌رسد و سرنوشت انتخابات ریاست‌جمهوری تغییر می‌کند.
مطابق سنت سیاسی دیرینه آمریکا، صاحبان قدرت و سرمایه‌داران این کشور می‌توانند برای حفظ منافع خود می‌توانند برای نامزد‌های مورد علاقه خود لابی کنند تا گروه‌های رقیب خود را شکست دهند. قوانین ضعیفی هست که سقف کمک به یک نامزد را محدود می‌کند، ولی دور زدن این قانون دشوار نیست، بخصوص آنکه کمک‌ها می‌توانند به اشکالی غیر از پول نقد باشند. وقتی که طرف دخالت‌کننده از سرمایه‌داران آمریکا باشد، مشکلی پیش‌نمی‌آید بالاخره سیستم سیاسی این کشور سرمایه‌داری است. ممکن است طرف دخالت‌کننده از کشور‌های دوست و متحد مثل انگلستان، فرانسه و کانادا باشد. بالاخره آن‌ها به دنبال منافع خود هستند. آمریکا هم ممکنه در سیستم سیاسی این کشور‌های دموکراتیک دخالت کند. اما مسئله این است که اگر طرف مداخله‌گر فلان دیکتاتور جهان سومی مثل بن‌سلمان باشد و یا رقیبانی مثل چین و روسیه باشد، اوضاع فرق می‌کند. نامزد‌هایی که چنان کمک‌های خارجی را دریافت کرده‌اند برای حفظ کرسی خود در دوره‌های بعد در معرض نفوذ سیاسی، خیانت و جاسوسی هستند.
در سیستم‌های دیکتاتوری امکان نفوذ بیشتر و در درازمدت، آسانتر است. بخصوص که دیکتاتور‌ها به مرور زمان، نزدیکان و مشاوران وفادار و شایسته خود را از دست می‌دهند، چون ساختار دیکتاتوری چاپلوسان، و مداحان ریاکار را پرورش می‌دهد. آن‌ها اشخاص صادق، منتقد و شایسته را از میدان خارج می‌کنند و شخص دیکتاتور در حلقه مداحان و چاپلوسان تنها می‌ماند. نفوذ خارجی در حلقه چاپلوسان کوته‌نظر و فاسد آسان است. نفوذ در شخص دیکتاتور و خانواده او هم آسان است، چون قدرت دائمی فسادآور است.
سیستم سیاسی حزب کمونیست چین دموکراتیک نیست، دیکتاتوری هم نیست. آمریکا و کشور‌های دوست و دشمن چین تاکنون نتوانسته‌اند در ساختار سیاسی این کشور نفوذ کنند. حتی ادعا هم نشده که مثلاً روزگاری فلان عضو بلندپایه حزب کمونیست چین تحت نفوذ فلان قدرت خارجی مثل ژاپن، آمریکا و یا انگلستان بوده است. اما درباره شخص اول دولت قبلی آمریکا این شائبه بود که روسیه در ایالت‌های پاندولی کار‌هایی کرده. بن‌سلمان مبلغ بیست میلیون دلار به کمپین هیلاری کلینتون کمک مالی کرد. اما درباره انتخاب شی به ریاست‌جمهوری چین و اعضای بلندپایه حزب کمونیست این شائبه وجود ندارد و کسی هم در این زمینه ادعایی مطرح نکرده.
چین، اسرائیل، ارمنستان و بسیاری کشور‌های دنیا در سیستم سیاسی آمریکا لابی‌هایی دارند که برخی بسیار قدرتمندند. اما آمریکا و متحدان غربی آن فاقد نفوذ و لابی در سیستم سیاسی چین هستند. این به معنای آن نیست که سیستم سیاسی چین برای همیشه از نفوذ خارجی مصون خواهد ماند. مهمترین خطر برای چین از داخل این کشور خواهد بود. بالاخره طبقه متوسط در حال رشد چین باید روزگاری در سیستم سیاسی این کشور مشارکت کنند و رشد اقتصادی چین و رضایت مردم همیشگی نیست.
