زحمت اصحاب رسانه در ورزش نه‌تن‌ها به چشم نمی‌آید، بلکه گاه و بیگاه شاهد توهین‌های مختلف به این قشر زحمتکش هستیم. رفتار زشت کادرفنی استقلال با فیلمبردار تلویزیونی تازه‌ترین مورد این قصه تکراری است.
اگر آن زمان که صراحتاً به قلم و خود خبرنگاران و لقمه آن‌ها توهین شد، مسئولان ورزشی و غیرورزشی انفعال نشان نمی‌دادند و به نوعی اظهارنظر زشت آن فرد را تأیید نمی‌کردند، کار به اینجا نمی‌رسید که کادر فنی استقلال با جلوداری سرمربی‌شان در ورزشگاه اصفهان به خود اجازه آن رفتار‌های زشت را بدهند. هر بازی فوتبال حساسیت‌های خاص خود را دارد و هر امتیازی که به دست بیاید یا از دست برود می‌تواند سرنوشت تیم‌های مدعی را تغییر دهد. منتها هیچ‌کدام از این‌ها دلیل نمی‌شود تا مربیان هر جور دل‌شان خواست با رسانه‌ها برخورد کنند. وظیفه فیلمبردار مشخص است و باید در کنار زمین بهترین سوژه‌ها را شکار کند. حال اینکه برخی خوش‌شان نمی‌آید، سوژه شوند به جای آنکه به اهالی رسانه حمله کنند، بهتر است مراقب رفتار‌های خود باشند.
جواد نکونام، هدفون تصویربردار را از گوشش برمی‌دارد و به زمین می‌کوبد، چون خیالش راحت است و می‌داند خبری از برخورد و جریمه نخواهد بود. بعد از آن هم دستیاران او و سرپرست تیم وارد عمل شدند و هرچه دل‌شان خواست، گفتند و هر کاری دل‌شان خواست کردند. آیا مسبب از دست دادن امتیاز در فولادشهر آن تصویربردار بود یا ضعف تیم نکونام؟ حساسیت بازی یا عصبانیت کادرفنی هیچ‌کدام بهانه قابل قبولی نیست برای آنکه به سمت یک نفر حمله کنند و با ادبیات زشت او را خطاب قرار دهند. برای توجیه رفتار زشت‌شان هم بلافاصله انگ هوادارای یک تیم را به خبرنگار می‌زنند. جالب است که یکی از این آقایان در بازی اولی که مجوز حضور روی نیمکت را گرفته بود چنین حاشیه‌ای به راه انداخته است.
آقایان مدعی هستند تصویربردار در طول بازی مداوم در حال رصد آن‌ها بوده و این مسئله باعث دلخوری‌شان شده است، درحالی‌که هم خودشان می‌دانند و هم همه ما، تصویربردار به وظیفه‌اش عمل کرده و این مربیان هستند که باید کنار زمین مراقب رفتار و حرکات خود باشند، نه اینکه عکاس و تصویربردار محدود شوند تا تصویری از آقایان ثبت نشود.
مربیان استقلال که مدعی هستند از دست آن تصویربردار ناراحتند،ای کاش بگویند که ادبیاتشان در برخورد با آن فرد چگونه بوده است. این اولین باری نیست که در مستطیل سبز کاسه‌وکوزه‌ها سر اهالی رسانه از خبرنگار گرفته تا عکاس و تصویربردار شکسته می‌شود، درحالی‌که مربیان تحت هیچ شرایطی حق توهین و درگیری با آن‌ها را ندارند. این اولین بار نیست و آخرین بار هم نخواهد بود، چراکه با توهین‌کنندگان قبلی برخورد نشده است.
همین‌ها که اینگونه علیه رسانه‌ها موضع می‌گیرند، خودشان هم می‌دانند اگر رسانه‌ها اخبارشان را پوشش ندهند، آن‌ها هرگز در رأس اخبار قرار نمی‌گیرند. این وسط سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال باید پاسخگو باشند، همان‌ها که برای صدور آیدی کارت‌ها سختگیری‌های شدید می‌کنند، حالا باید بگویند در قبال این رفتار‌های زشت چه حرفی برای گفتن دارند.
مدیریت فوتبال سال‌هاست در قبال برخورد‌های غیرحرفه‌ای و توهین‌آمیز به اصحاب رسانه منفعل است، از نیامدن مربیان به نشست‌های خبری قبل و بعد از بازی تا اتهام زدن به خبرنگاران و تهدید آن‌ها به‌خاطر انتقاد. هیچ کدام از این رفتار‌ها شامل جریمه و محرومیت نشده، چراکه آقایان اصلاً اعتقادی به حفظ شأن رسانه‌ها و نمایندگان‌شان ندارند.
فقط هر وقت یک مسابقه و رویداد مهم ملی در پیش است، یادشان می‌افتد رسانه یار دوازدهم تیم‌ملی است. لیگ‌های معتبر خارجی را ببینید که چطور با چنین رفتار‌هایی برخورد می‌کنند و فرد و افراد توهین‌کننده چطور نقره‌داغ و درس عبرت دیگران می‌شوند. در چنین مواردی است که معلوم می‌شود حرفه‌ای کیست و چه کسی حتی بلد نیست ادای حرفه‌ای بودن را درآورد. مربی که نتواند خشم و اعصابش را بعد از یک تساوی کنترل کند، چطور ادعای بهترین بودن دارد؟! مدیرانی که توانایی حمایت از رسانه‌هایشان را ندارند، چطور مدیریت‌شان را برتر و بدون رقیب می‌نامند؟!
