یک رسم ناصواب در نشست‌های خبری باب شده که هم توهین‌آمیز است و هم مبتنی بر یک تبعیض ناروا است؛ برخی وزرا و مسئولان صبر می‌کنند خبرنگاران، عکاسان و فیلمبرداران منتسب به صدا و سیما بیایند، بعد نشست خود را آغاز می‌کنند؛ یا اینکه حتی اگر خبرنگار صدا و سیما دیرتر از سایر خبرنگاران در نشست حاضر شود، مجری برنامه یا وزیر و مسئول، سؤال اول را به خبرنگار صدا و سیما اختصاص می‌دهند و در پاسخ به او هم حواس‌شان را بیشتر جمع می‌کنند، یا اینکه اگر سؤال یک صدا و سیمایی با سؤال خبرنگاری از غیرصدا و سیما مشترک باشد، در غالب موارد این سؤال غیرصدا و سیمایی است که حذف می‌شود! و در یک کلمه وزرا و مسئولان در نشست‌های خبری منتسبان به صدا و سیما را حسابی و همه‌جوره تحویل می‌گیرند!
تجربه شخصی نگارنده که به تأیید سایر خبرنگاران و عکاسان هم می‌رسد، ثابت می‌کند که در مواردی حتی برای منتسبان به صدا و سیما در نشست‌های خبری هدایای ویژه‌ای در نظر گرفته می‌شود. این رسم توهین‌آمیز آنقدر تکرار شده‌است که گویا کسی به آن هیچ ان قلتی ندارد و همه این تبعیض بدون وجه را پذیرفته و با آن کنار آمده‌اند.
بخشی از این رویه غیرقابل دفاع، به خود این مسئولان بازمی‌گردد که عطش فراوانی برای دیده‌شدن در تلویزیون دارند. از افرادی که در بخش‌های خبری صدا و سیما حضور داشته‌اند، شنیده‌ام که اطرافیان وزرا و مسئولان حتی پیشنهاد‌های مالی به تهیه‌کننده یا گرداننده یک برنامه تلویزیونی می‌دهند تا وزیر و مسئول خودشان را روی آنتن بیاورند!
استمرار این رویه باعث شده‌است که به برخی از خبرنگاران و عکاسان و فیلمبرداران منتسب به صدا و سیما احساس کاذب خودبرتربینی دست دهد و امر بر آن‌ها مشتبه شود که تافته‌ای جدا بافته‌اند؛ در صورتی که بسیاری از خبرنگاران روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها هم تجربه کاری بیشتری دارند و هم در حوزه تخصصی‌شان زبده‌ترند و سؤالات فنی‌تری را هم در نشست‌ها مطرح می‌کنند.
جمع کردن این بساط نامیمون از خود صدا و سیما آغاز می‌شود. مدیران ارشد صدا و سیما باید خبرنگاران خود را توجیه کنند که هم‌ردیف با سایر خبرنگاران هستند و رفتار و منش‌شان اتفاقاً باید در تواضع و افتادگی الگوی سایرین باشد، نه اینکه از سر تبختر و نگاه از بالا به پایین با همکارانشان که اتفاقاً در موارد بسیاری سرتر از خودشان هستند برخورد کنند. رویه موجود باعث شده‌است که منتسبان به صدا و سیما در بین اصحاب رسانه، چهره‌ای متکبرانه و اصطلاحاً نچسب داشته‌باشند که در مواردی فقط از سر ناچاری باید آن‌ها را تحمل کرد.
امتیازات ویژه‌ای هم که برخی مسئولان در نشست‌های خبری برای منتسبان به صدا و سیما قائل می‌شوند، اما هیچ‌گاه آشکار و علنی نشده‌است، ولی تقریباً همه رسانه‌ای‌ها از آن‌ها مطلع هستند، باید از جانب خود برگزارکنندگان نشست‌های خبری کنار گذاشته شود. مسئولی که هم برای خبررسانی محتاج رسانه است و هم برای شنیدن صدای افکار عمومی باید به رسانه متوسل شود، منطقاً و اخلاقاً نباید با اعمال تبعیض، موجب تکدر خاطر اصحاب رسانه شود.
درست است که نجابت اصحاب رسانه باعث می‌شود به این قبیل برخورد‌های توهین‌آمیز اعتراض جدی‌ای ترتیب داده نشود، اما کافی است یک استمزاج ساده و غیرعلنی از حاضران در نشست‌های خبری انجام شود تا مشخص شود رسانه‌ای‌ها چقدر برای این تبعیض دلخورند. از همه این‌ها گذشته، با رجوع بیشتر مردم به کانال‌های خبری و فضای مجازی، از قضا برای بیشتر دیده‌شدن هم بهتر است مسئولان توجه بیشتری به غیرصدا و سیمایی‌ها داشته باشند، یا لااقل با غیرصدا و سیمایی‌ها همان‌طوری برخورد کنند که با منتسبان به صدا و سیما برخورد می‌کنند.
