با وجود اینکه بنی گانتس، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی گفته که سیستم موسوم به «اتحاد دفاع هوایی خاورمیانه (MEAD) برای مقابله با توانایی‌های «راکتی»، «موشک‌های کروز» و «هواپیما‌های بدون سرنشین» ایران و متحدان آن طرحی شده، حدس و گمان‌هایی جدی درباره این وجود دارد که شکل توسعه‌یافته این سیستم، می‌تواند به عنوان یک چتر امنیتی مقابل توانایی هسته‌ای ایران نیز عمل کند. در واقع، از ابتدای شکل‌گیری چالش حول برنامه هسته‌ای ایران، هرچند ایران آشکارا اعلام کرده که دنبال دستیابی به تسلیحات هسته‌ای نیست، ولی دو دیدگاه متعارض در میان تحلیلگران امنیتی غربی شکل گرفته که گاه این دیدگاه به سطوح بالای سیاسی هم راه یافته است. ژاک شیراک، رئیس‌جمهور فقید فرانسه بهمن‌ماه سال ۱۳۸۵ در یک مصاحبه مناقشه‌برانگیز با روزنامه اینترنشنال‌هرالدتریبیون گفته بود اینکه ایران یک یا دو سلاح هسته‌ای داشته باشد، خطر زیادی محسوب نمی‌شود. شیراک گفته بود که «اگر ایران سلاح هسته‌ای داشته باشد کجا از این بمب استفاده کند؟ علیه اسرائیل؟ هنوز ۲۰۰ متر در فضا حرکت نخواهد کرد که تهران از روی زمین محو می‌شود.» هرچند، چند روز بعد شیراک حرف خود را پس گرفت، ولی دیدگاه او انعکاس یک دیدگاه کمتر علنی شده در میان بخشی از استراتژیست‌های امریکایی و اروپایی است که معتقدند اگر ایران به دنبال توسعه و تولید سلاح هسته‌ای باشد، سرانجام آن را به دست خواهد آورد و هیچ دولتی نخواهد توانست مانع دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای شود. این دسته استراتژیست‌ها معتقدند که امریکا و اروپا به جای مقابله پرهزینه با برنامه هسته‌ای ایران که به قیمت دست‌کم دو دهه هزینه‌های امنیتی تمام شده، باید خودشان را برای روز بعد از هسته‌ای شدن ایران آماده کنند. علی‌رضا نادر، کارشناس اندیشکده «رند» معتقد است: «ایران هسته‌ای شده، احتمالاً اهداف سنتی امنیت ملی ایران از جمله جلوگیری از حمله امریکا یا اسرائیل را تقویت می‌کند.» او معتقد است ایران از تسلیحات هسته‌ای علیه دیگران استفاده نخواهد کرد. موازی با این دیدگاه برخی از ایجاد یک سیستم بازدارندگی مختلط بین کشور‌های عربی با اسرائیل حمایت کرده‌اند. «کارلو ماسالا» و «ایوو هالاواسک» ۱۰ سال قبل در سال ۲۰۱۲ در مقاله‌ای نوشته بودند: «با فرض اینکه ایران هسته‌ای شود، در میان‌مدت به یک سیستم بازدارندگی گسترده‌تر و معتبرتر برای منطقه نیاز خواهد بود. چنین سیستمی ممکن است متشکل از توانایی‌های یکجانبه اسرائیل، توافقنامه‌های امنیتی چندجانبه بین اسرائیل و کشور‌های عربی و تضمین‌های هسته‌ای ایالات متحده برای همه اعضا باشد.» هرچند آن موقع «ماسالا» و «هالاوواسک» دو پژوهشگر گفته بودند «هنوز مدتی باقی مانده است تا چنین سیستمی مستقر شود»، ولی حالا به نظر می‌رسد با ایجاد بن‌بست در مذاکرات احیای برجام و در حالی که ایران به سمت توسعه توانمندی هسته‌ای خود حرکت می‌کند، دولت بایدن به این نتیجه رسیده که باید یک سیستم بازدارندگی مختلط را به طور جدی در دستور کار قرار دهد. در عین حل برخی منابع معتقدند که همچنان اولویت اصلی دولت بایدن، احیای برجام است تا از طریق خرید زمان مقابل توسعه توانمندی هسته‌ای ایران، «اتحاد دفاع هوایی خاورمیانه (MEAD) را به قدری توسعه بدهد که شامل ایجاد بازدارندگی مقابل ایران شود. بن کاسیپ روز پنجم آوریل ۲۰۲۲ در ال مانیتور با اشاره به روند عادی‌سازی که تل آویو با برخی کشور‌های عربی در منطقه در پیش گرفته، نوشت که «قبل از اینکه ایران توانمندی هسته‌ای خود را تکمیل کند احیای توافقنامه ۲۰۱۵ بین ایران و قدرت‌های جهانی، به اسرائیل و متحدانش در منطقه و جا‌های دیگر، هشت تا ۹ سال آرامش نسبی اضافه می‌دهد.» او ادامه می‌دهد: «این وقفه به اسرائیل این امکان را می‌دهد که روی تجهیز سریع نظامی برای مقابله با تهدید ایران و تکمیل اتحاد منطقه‌ای ضدایرانی سرمایه‌گذاری کند، که آن‌ها را ترویج می‌کند.»به گفته بن کاسیپ، «تل‌آویو به عنوان بخشی از تجهیز، اسرائیل چارچوبی را که آن را سامانه دفاع هوایی خاورمیانه (MEAD) می‌نامد، با مشارکت متحدان منطقه‌ای خود، با سایر کشور‌های منطقه، مانند عربستان سعودی که به عنوان ناظران حمایت خارجی توصیف می‌شود، تنظیم می‌کند.»
