حرف زدن از موفقیت و درخشش در تورنمنت‌های بین‌المللی آسان است، اما جامه عمل پوشاندن به آن‌ها و برآورده کردن انتظارات کاری بس دشوار و طاقت‌فرساست. در ورزش قهرمانی این هدف میسر نخواهد شد، مگر با برنامه‌ریزی دقیق و البته حمایت مسئولان.
عادت کرده‌ایم هر وقت رقابتی مهم در پیش است مدیران و مسئولان یادشان بیفتد که از اردو‌ها بازدید کنند و به خیال خود با دادن وعده‌های پوچ به ورزشکاران روحیه دهند، اما گذشت آن زمانی که با وعده و وعید می‌شد ملی‌پوشان را به آینده امیدوار نگه داشت. اخیراً حمید سجادی، وزیر ورزش در حاشیه مسابقات کشتی آزاد جام تختی، خدمت به ورزش اول ایران را وظیفه وزارتخانه خواند و اعلام کرد که «منتظر حماسه کشتی در المپیک پاریس هستیم.» این نخستین باری نیست که یک مسئول به شکلی غیرمنطقی انتظارات را از یک رشته بالا می‌برد، اما باید از سجادی این سؤال را پرسید که وزارتخانه تحت امر او طی زمان باقیمانده تا المپیک ۲۰۲۴ چه حمایتی از کشتی خواهد داشت؟
ورزش اول ایران کشتی است و قاعدتاً وزارت وظیفه خدمت به این رشته و مدال‌آورانش را دارد. منتها باید دید سطح حمایت‌ها از کشتی‌گیران در حد حماسه‌سازی در المپیک است یا نه. با تلاش‌های علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی، فعلاً اوضاع ملی‌پوشان گوش‌شکسته ایران نسبت به سایر رشته‌های المپیکی بهتر است، با این حال هنوز راه زیادی تا ایجاد شرایط ایده‌آل باقی مانده است. مشکل معیشت، شغل و دغدغه‌های کشتی‌گیران کماکان به قوت خود باقیست و بهتر است وزیر ورزش قبل از هرگونه اظهارنظر و بالا بردن انتظارات، وضعیت حاکم بر کشتی و میزان حمایت‌ها را به خوبی رصد کند. همه ایرانی‌ها انتظار دارند کاروان ورزش کشورمان در پاریس خوش بدرخشد و با مدال‌های رنگارنگ کام مردم شیرین شود، ولی در ورزش قهرمانی با حلوا‌حلوا گفتن حماسه خلق نمی‌شود. پس بهتر است به جای شعار دادن به وعده‌ها عمل شود.
