سرويس جامعه جوان آنلاين: نتایج تحقیقات دنباله دار و بلند نشان می‌دهد که صحبت کرده ۱۰ هزار قطره، سرفه کردن سه هزار قطره و عطسه کردن ۴۰ هزار قطره بزاق آلوده به ویروس کرونا در فضای اطراف منتشر می‌کند. برخی از قطرات آلوده به ویروس کرونا توانایی این را دارند تا هشت فوت برابر با دو متر و ۴۰ سانتی متر در هوا پراکنده شوند و پیشروی کنند.
محققان می‌گویند هر سه عمل (حرف، عطسه و سرفه) می‌تواند این بیماری را در فضا پخش کند و بسیاری از قطرات پخش شده در فضا به این ویروس آلوده هستند.
نتایج یک تحقیق دیگر نشان می‌دهد یک دقیقه حرف زدن با صدای بلند می‌توان تولید هزار قطره بزاق آلوده به ویروس کرونا در فضای اطراف فرد را دارد و عطسه نیز ۴۰ هزار قطره آلوده به = تولید می‌کند.
سرفه نیز به عنوان یکی از معمول‌ترین علائم ویروس کرونا می‌تواند سه هزار قطره بزاق آلوده به ویروس کرونا ایجاد کند.
البته پخش شدن مثلا ۴۰ هزار قطره آلوده به ویروس بدان معنا نیست که همه آن‌ها حاوی ویروس کرونا هستند. این قطرات به سرعت قابلیت این را دارند که انتقال پیدا کنند، اما به مدت طولانی در هوا باقی نمی‌مانند.
در این تحقیق ادعا شده است که قطرات خارج از ریه‌های شخص به هوای بیرون منتقل می‌شوند و حتی می‌توانند ۲۰ فوت (۶ متر) را درون هوا بچرخانند و درون یک سیستم تهویه مکیده شده و در هوا وارد شوند.
همچنین از لمس سطوح سخت ویروس قابل انتقال است.
دکتر راجیو دند، از دانشگاه تنسی و دکتر جی لی از دانشگاه راش در شیکاگو در مطالعه خود نوشتند: قطرات تنفسی بزرگ حاوی پاتوژن‌هایی مانند آنفولانزا می‌توانند تقریباً شش پا طی کنند که این اتفاق وقتی می‌افتد که فرد بیمار سرفه یا عطسه کند.
علاوه بر این، قطرات کوچکتر می‌توانند ۱۳ تا ۲۰ فوت را به صورت عمودی در هوا اسپری شوند که از نظر تئوری به اندازه کافی بالا است تا بتوانند از طریق سیستم‌های تهویه سقف در برخی ساختمان‌ها وارد شود.
همچنین بر اساس دیگر نتیجه این تحقیقات مشخص شد که بیشترین تعداد قطرات به دلیل سرفه خارج می‌شود، اما سرعت کمتری برای انتقال دارند. دانشمندان گفتند بیشتر آن‌ها قبل از اینکه ۲ متر از آن فاصله بگیرند به زمین می‌افتند.
بزرگترین آن‌ها فقط ممکن است ۱۰ ثانیه در هوا معلق بمانند. آن‌ها گفتند ذره ۱۰ میکرومتر می‌تواند ۱۷ دقیقه به حالت تعلیق درآید در حالی که ممکن است یک اندازه گیری بین یک تا سه میکرومتر به طور نامحدود شناور شود.
ذرات کوچکتر آن‌هایی هستند که کمتر از بینی خارج می‌شوند و به داخل ریه‌ها می‌ریزند.
ذرات بزرگتر از ۵ میکرومتر در قطر آیرودینامیکی به احتمال زیاد رسوب و بلعیده می‌شوند، در حالی که ذرات کمتر از ۵ میکرون بیشترین پتانسیل را برای رسوب در ریه دارند.
ذراتبین ۴ تا ۵ میکرون در درجه اول در مجاری هوایی هدایت قرار می‌گیرند در حالی که ذرات کوچکتر در جریان هوایی به حالت تعلیق در می‌آیند و به مجاری هوایی و آلوئول‌های محیطی نفوذ می‌کنند.
دانشمندان گفتند که این ریزترین ذرات به احتمال زیاد از صحبت با صدای بلند ناشی می‌شوند.
تحقیقات آن‌ها در ژورنال آمریکایی تنفسی و مراقبت‌های ویژه بحرانی منتشر شد.
