شاید شایعات مطرح شده درخصوص پرواز F-۳۵های اسرائیلی بر فراز ایران که عمدتا در رسانه‌های صهیونیستی و برخی کانال‌های ضد انقلاب مطرح شد، به دلیل متعدد فنی، مردود و صرفا تلاشی برای زنده کردن قدرت این رژیم کودک کش در رسانه‌های منطقه باشد، اما با توجه به اینکه ممکن است بخشی از افکار عمومی تحت تاثیر قانون "دروغ هرچه بزرگتر، باور کردنش آسانتر" قرار بگیرند، بررسی ابعاد مختلف و فروضی که در این ماجرا وجود دارد، امری ضروری خواهد بود.
ماجرای این شایعه از این قرار است که به گفته برخی رسانه‌های صهیونیستی، "دو فروند جنگنده F-۳۵ اسرائیلی توانسته‌اند با پرواز بر فراز آسمان ایران اقدام به عملیات شناسایی کرده و بدون اینکه سامانه‌های پدافندی مطلع شوند، آسمان ایران را ترک کنند. " فرمانده نیروی هوایی ارتش اسرائیل نیز پس از آنکه متوجه شد این شایعه تاثیر خوبی روی تبلیغ قدرت هوایی این رژیم دارد، در توضیحات تکمیلی مدعی شد که از این هواپیما در سراسر خاورمیانه استفاده کرده اند؛ هرچند که فقط تصویری از آن بر فراز خاک کشور بی دفاع و بدون پدافند لبنان، به عنوان سند منتشر شد.
محدودیت برد؛ مهمترین دلیل تکذیب شایعه
همانطور که رسانه‌های داخلی نیز در گزارش‌های اخیر خود به آن پرداخته اند، شعاع عملیاتی F-۳۵ -در حالت عملیاتی- حدود ۱۲۰۰ کیلومتر است که این میزان برد -حتی اگر هواپیما در بالاترین ارتفاع به منظور کاهش مصرف سوخت حرکت کرده و مسیر کاملا مستقیم را هم طی کند- کفاف رسیدن به مرکز ایران را نمی‌دهد؛ لذا این جنگنده باید برای انجام این عملیات ادعایی، یا بر فراز آسمان و یا روی زمین در یکی از کشور‌های همسایه ایران اقدام به سوختگیری کند که در این صورت، امکان پنهان نگاه داشتن عملیات مقدور نیست.
با توجه به روابط خوب جمهوری اسلامی ایران با اکثر کشور‌های منطقه و نیز، ترس معدود کشور‌هایی که داعیه و توهم مقابله با جمهوری اسلامی ایران را دارند، از پاسخگویی و برخورد نیرو‌های مسلح ایران با ارائه چنین خدماتی به نیروی هوایی اسرائیل، بسیار بعید خواهد بود یک یا دو جنگنده این رژیم بتوانند به راحتی در کشوری نزدیک به ایران سوختگیری کرده و عازم ماموریت بر فراز خاک کشورمان شوند؛ بخصوص آنکه اشراف اطلاعاتی جمهوری اسلامی ایران در منطقه که زبانزد خاص و عام است، چنان ترسی در دل دشمنان و حکام منطقه ایجاد کرده که فرود یک هواپیمای جدید اسرائیلی در خاک شان در اقدامی علیه ایران را دارای هزینه‌های بالایی تصور می‌کنند.
آیا امکان شناسایی F-۳۵ در ایران وجود دارد؟
شاید با تمام این تفاسیر، برخی این فرض محال را مطرح کنند که اگر شرایط سوختگیری برایF-۳۵ فراهم شد و عزم ماموریت شناسایی بر فراز خاک ایران را داشت، آنوقت چگونه باید آنرا شناسایی کرد؟ چه ابزاری برای این کار وجود دارد؟
این ابهام و سوال، پیش از این نیز در خصوص برخی دیگر از تجهیزات نظامی و پرنده غربی بویژه آمریکایی و اسرائیلی مطرح شده بود که خوشبختانه نحوه مقابله و رفتار هوشمندانه نیرو‌های مسلح کشورمان، برگ برنده‌ای برای پاسخگویی در رویداد‌های مشابه است که یکی از مهمترین برگ‌های برنده، شکار پهپاد مشهور، رادار گریز و فوق پیشرفته آرکیو ۱۷۰ بود. اگرچه تفاوت‌هایی در زمینه ابعاد، ارتفاع پروازی و برخی مشخصات سطح مقطع راداری میان این دو پرنده وجود دارد، اما نحوه شناسایی پرنده بدون سرنشین مذکور که حدودا ۲ سال قبل از شکار آن، انجام شد می‌تواند در این بخش به کمک خوانندگان بیاید.
رهگیری موفق RQ-۱۷۰ در سال ۸۸ توسط رهگیر‌های الکترواپتیکال
۱۸ بهمن ماه سال ۱۳۹۱ و در قالب برنامه "ثریا" از شبکه اول سیما، مستندی با عنوان "شکار طبس" از رسانه ملی پخش شد که اطلاعات مهمی را در خصوص شکار پهپاد شناسایی RQ-۱۷۰ منتشر کرد. این مستند برای اولین بار اولین فیلم‌های استخراج شده از "جانور قندهار" را منتشر کرده و به تمامی حرف و حدیث‌ها در مورد عدم توانایی ایرانی برای رمزگشایی از این میهمان ناخوانده آسمان ایران پایان داد. در طول این مستند چند نکته بسیار جالب از توانایی‌های دفاعی جمهوری اسلامی ایران به نمایش درآمد که به دلایل مختلف اشاره‌ای به آن نشد که می‌توان این سکوت و صرف پخش دو تصویر را به نوعی فرستادن کد‌هایی عملیاتی به دشمنان ایران، در آن ایام و البته تا امروز دانست.
در بخشی از مستند باخت بزرگ آمریکا به مناسبت ساخت نمونه ایرانی RQ170، تصویری از نمایشگر یکی از سیستم‌های شناسایی اپتیکی ایران به نمایش درآمد که بر اساس آن مشخص شد که جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۸۸ موفق به رهگیری یک فروند هواپیمای شناسایی RQ-۱۷۰ شده. این سامانه‌های الکترواپتیکال با استفاده از ترکیبی از داده‌های بصری و الکترونیکی، شیئی را کشف و رهگیری می‌کند و به عنوان مکمل در کنار سامانه‌های راداری برای کشف اهداف مختلف هوایی به کار می‌رود. نکته مهم در این شناسایی این بود که معمولا هواپیما‌های شناسایی که به حریم هوایی یک کشور نفوذ می‌کنند سعی می‌کنند تا در بالاترین سقف پروازی ممکن حرکت کنند.
با این فرض و البته علم به این نکته که RQ-۱۷۰ پیش از شکار برای نظامیان ایران ناشناخته نبوده، می‌توان این اطمینان را داشت که سیستم‌های شناسایی اپتیک ایران، توان رصد اجسام پرنده "پنهانکار" در ارتفاع حداقل ۱۵ کیلومتری، یعنی بیشینه ارتفاع پروازی پهپاد مذبور را در سال ۱۳۸۸ داشته اند. با توجه به اینکه پرنده کشف شده توسط سامانه‌های اپتیکی ایران، یک پرنده کاملا پنهانکار بوده و با توجه به سقف پروازی F-۳۵، می‌توان اطمینان داشت با گذشت ۹ سال از ساخت سامانه‌هایی که توانسته آرکیو ۱۷۰ را کشف کند، شناسایی F-۳۵ اسرائیلی حتی در صورت پرواز در بالاترین نقطه ممکن برای آن، امری کاملا شدنی و تکراری است.
رادار‌های ایرانی می‌توانندF-۳۵ را ببینند؟
اتفاقی که هر ساله در دنیا رخ می‌دهد، حرکت "الاکلنگی" رادار‌ها و پرنده‌های رادارگریز است، بدین معنا که با رونمایی و تست سامانه‌هایی هواگرد جدید یا به روز شده که امکان پنهان شدن از دست رادار‌ها را دارند، سامانه‌ها و شبکه‌های پدافندی به سراغ راهی برای شناسایی و کشف آن‌ها می‌روند و این ماجرا همیشه در میان قدرت‌های برتر پدافندی و هوایی دنیا، رواج داشته است
اصولا در طراحی پرنده‌های پنهانکار نه فقط بحث طراحی بدنه به صورت رادار گریز برای جذب یا منحرف کردن امواج راداری، بلکه بحث‌هایی در خصوص کاهش امواج حرارتی و الکترومغناطیسی نیز لحاظ می‌شود؛ لذا اگر پرنده ای، چون آرکیو ۱۷۰ یا هواپیمایی که در ادامه به آن پرداخته می‌شود، توسط ایران کشف شده می‌توان این گونه انتظار داشت که جمهوری اسلامی می‌تواند پرنده‌های متعارف نظامی و یا شناسایی را که مولفه‌های پنهانکاری بهره برده اند را در فواصل و ارتفاع‌های بیشتر کشف و رهگیری کند.
دی ماه سال ۱۳۹۳، فرماندهان قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء (ص) از چندین مورد رصد موفق و اخطار قاطع سامانه‌های پدافندی کشورمان به هواپیمای شناسایی آمریکایی از نوع " U-۲ " در نزدیکی مرز‌های کشورمان خبر داده اند. البته این نخستین بار نبوده که سامانه‌های راداری ایران موفق به چنین اقدامی میشوند، چراکه فرمانده این قرارگاه، در بهمن سال ۹۱ از رهگیری یک فروند " U-۲ " در نزدیکی مرز‌های منطقه جنوب شرق خبر داده بود. به دلیل ارتفاع بالای پروازی این هواپیما که در حدود ۲۱ کیلومتر است، خلبان هواپیمای یو ۲ لباسی شبیه به لباس فضانوردان را به تن دارد که از او در آن ارتفاع حفاظت می‌کند و فاصله آن از زمین به نسبت جنگده F-۳۵ بسیار بیشتر است.
نسل جدید یو-۲ که توسط رادار‌های ایرانی شناسایی شد
با این اوصاف، ترکیب رادار‌های ایرانی (که می‌توانند پرنده ای، چون یو-۲ را در خارج از مرز‌های کشورمان و در اوج ارتفاع پروازی شناسایی کنند) با سامانه‌های الکترواپتیک (که قابلیت شناسایی پهپاد آرکیو ۱۷۰ را در ۹ سال پیش و در بیشترین فاصله از سطح زمین داشته اند) قطعا این امکان را به نیرو‌های مسلح کشورمان می‌دهد که بتوانند از پس شناسایی و رهگیری هر نوع جاسوس پرنده؛ بخصوص از نوع اسرائیلی آن بر آیند. بویژه آنکه این هواپیما مجبور شود در آسمان یا زمین کشور‌های منطقه اقدام به سوختگیری کند که در آن صورت با توجه به برد سامانه‌های ایرانی، تسلط کامل بر رفتار و مسیر پروازی آن، فراهم خواهد بود.
در عین حال، اگرچه تاکنون در نمایش‌های عمومی و رژه‌های رسمی سازمان رزمی دفاع هوایی کشورمان، بسیاری از تجهیزات در معرض دید عمومی قرار نگرفته اند، اما تصاویری که از حضور رادار‌های خاصی، چون "ووستوک" (این رادار تونایی شناسایی جنگنده‌ای پنهانکار با سطح مقطع راداری در حدود ۰.۵ متر مربع را در فاصله ۳۵۰ کیلومتری دارد) در برخی برنامه‌های نظامی رسانه ملی حکایت داشت، نشان می‌دهد ایران صاحب یکی از کامل‌ترین و به روز‌ترین سامانه‌های راداری در زمینه شناسایی هواگرد‌های بدون سرنشین است و انواع نمونه‌های خاص داخلی و خارجی با برد، ارتفاع و مکانیسم‌های خاص شناسایی، در اختیار نیرو‌های مسلح کشورمان قرار دارد.
رادار مشهور ووستوک
خلاصه آنکه با نگاهی به تکرار تولید و انتشار اخبار نظامی توسط بلندگو‌های رسمی و غیررسمی ارتش صهیونیستی، مشخص می‌شود هر زمان که این رژیم به علت کشتار مردم بی گناه فلسطین (همچون هفته‌های اخیر) یا ناتوانی در اثبات ادعا‌ها و شعار‌های خود (حملات سنگین ارتش سوریه به یگان‌های اطلاعات و شناسایی این رژیم با ده‌ها راکت و موشک که بدون پاسخ ماند) مواجه شده، سریعا با انتشار یک شایعه و دروغ بزرگ، تلاش می‌کند افکار عمومی کشور‌های منطقه و دشمنان خود را معطوف به قدرت خود کند و طبق معمول سخن چینان بیسواد، اندر میان کور بخت و خجل باقی خواهند ماند.
متمعنم که ایران به یاری خدا در هر زمینه موفق بوده وخواهد بود 
