طنین یاس: برای آنها که چهارمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار را پی گیری کرده اند، این جشنواره یک اتفاق بدیع و جدید و متفاوت به نظر می رسد. مخاطب های جشنواره عمار در این روزها سه گروه هستند؛ گروهی که در سینما فلسطین تهران تماشاگر آثار برگزیده هستند، آنها که در شهرها و روستاهایشان آثار را – در قالب اکران های مردمی- می بینند و برخی از مردم نیز از طریق رسانه ها و به ویژه تلویزیون پی گیر وقایع و کم و کیف برگزاری این جشنواره هستند. بدون تردید، محتوا ، سبک و سیاق برگزاری و نام این جشنواره برای همه –حتی آن هایی که به نوعی با جهت گیری این جشنواره مشکل دارند- جذاب است.
جشنواره عمار از دو منظر، با شمایلی دگرگون و متمایز از سایر جشنواره های رایج در عرصه سینمای کشورمان خودنمایی کرده است؛ نخست، انقلابی بودن این جشنواره است و دوم مردمی بودنش. انقلابی است، چون شاخص ها و محورهای این جشنواره در پی بازتولید آرمان های انقلاب در حیطه سینما است؛ هم در داخل کشور و هم در خارج.
جشنواره فیلم عمار در داخل با تعیین موضوعاتی چون تاریخ معاصر(با تأکید بر دو رویداد مهم انقلاب اسلامی و دفاع مقدس)، جنگ نرم، بیداری اسلامی، فتنه 88، نقد درون گفتمانی، اقتصاد مقاومتی و ... و در خارج هم با حمایت از فیلم سازها و هنرمندانی که به خاطر برخورداری از نگاه مخالف با نظام سلطه منزوی و مترود شده اند، پی گیر اهداف انقلابی است.
دیگر ویژگی مهم و برتر این جشنواره، مردمی بودن آن است که در قالب اکران های مردمی نمود یافته است. برای نخستین بار یک جشنواره از محدوده چند سالن نمایش فیلم فراتر رفته و فضایی به وسعت کل کشور ایران را مخاطب قرار داده است. به همین دلیل است که این روزها از تهران تا بندرعباس، از زاهدان تا ارومیه، از مشهد تا آبادان و صدها شهرستان و روستای دیگر، میزبان و میهمان جشنواره عمار هستند؛ سالن سینما، مسجد، پایگاه بسیج و حتی منزل، مکان های برگزاری این جشنواره است.
از ویژگی های قابل تأمل چهارمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار، حضور پررنگ فیلم سازهای زن است. به طوری که تنها در بخش مسابقه این جشنواره نام 9 کارگردان زن دیده می شود و احتمالا این رقم در بخش خارج از مسابقه بیشتر است. الهام آقاسری، فاطمه احمدی، صفورا برسان، هانیه پورسلیمانی، مرجان اسماعیلی، منصوره اخوان، فاطمه سلیمانی پور، پروانه مرزبان و زهره یزدان پناه قره تپه ، خانم های هنرمندی هستند که در این جشنواره به رقابت با یکدیگر می پردازند.
اما نکته ای که درباره روند جریان جشنواره ای مثل عمار قابل توجه است و بایستی مطمح نظر برگزارکنندگان و زمینه سازان و خود اهالی هنر انقلابی باشد این است که این دوستان نباید با پایان یافتن جشنواره، کار را تمام شده تلقی کنند و تا سال بعد دست روی دست بگذارند و به انتظار جشنواره بعدی بنشینند.بلکه اختتامیه را باید آغازی بدانند بر یک روند و جریان یافتن یک حرکت مستمر فرهنگی که در قالب جشنواره عمار بتواند محفلی را برای تکاپوی هنری فرزندان انقلاب و معتقدان به این جبهه فراهم آورد و محیطی شود برای جلوه یافتن عناصر انقلابی و تولیدات هنری شان برای عرضه به جامعه ایران و جهان.
در حقیقت باید گفت کارکردهای چنین محفلی برای ارتقای کمی و کیفی فعالیت های هنری جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی بسیار جدی و مهم و حیاتی است و خلأ آن طی سال های گذشته در فضای هنری کشور احساس می شده است. و همین زمینه ها و استعدادها و کارکردهای جدی و مغفول مانده طی سالیان متمادی باعث می شود که جشنواره عمار با رونمایی از فعالیت هایش به عنوان یک واقعیت هنری و حقیقت آرمانی و به عنوان یک قرارگاه فرهنگی بتواند نقشی بی بدیل در عرصه سینمای ایران امروز با عقبه ای انقلابی و ماهیتی آرمانی و مبتنی بر اهداف و آرمان ها و ایده آلهای نظام اسلامی در حوزه هنر تصویر ایفا کند.
باری؛ جشنواره فیلم عمار در چهارمین دوره اش با شور و حرارتی مثال زدنی و خاطره برانگیز رو به اتمام است و چند روز بانشاط و انقلابی را که رهاورد عزم مخلصانه و همت جدی اهالی هنر انقلاب اسلامی بود در پهنه سینمای ایران به نمایش گذاشت.
البته جشنواره عمار تاحدودی در زمینه اجرا و همچنین روابط عمومی و تبلیغات در رنج است که با رفع این نقاط ضعف و پایبندی بر اصول و آرمان های خود، در سال های آینده به جریانی قدرتمند در سینمای ایران تبدیل خواهد شد.
به قلم سعید رضایی
