شاید در ذهن همه ما، یک روز خاص باشد، روزی که معلمی با یک جمله، یک نگاه یا یک باور، مسیر زندگی‌مان را عوض کرده، روزی که حس کردیم ارزشمندیم، توانمندیم و می‌توانیم رؤیاهایمان را لمس کنیم. این لحظات نشان می‌دهد که معلم فقط یک انتقال‌دهنده دانش نیست، بلکه سازنده نسل‌ها، الهام‌بخش فرداها و راهنمای مسیر‌های ناشناخته است و کلاس درس، تنها محل آموزش فرمول‌های ریاضی یا قواعد زبان نیست، بلکه جایی است که شخصیت‌ها ساخته می‌شوند، امید رشد می‌یابد، و رؤیا‌ها جوانه می‌زنند. همانطور که رهبر انقلاب در دیدار با هزاران تن از معلمان و فرهنگیان، به همین نقش سازنده اشاره کردند: «معلم فقط آموزش‌دهنده کتاب درسی نیست، بلکه اخلاق، رفتار، نحوه حضور در کلاس و کیفیت تدریس و ویژگی‌های شخصیتی او همچون تواضع یا تکبر و نشاط یا سرخوردگی، برای دانش‌آموز شخصیت‌ساز و در او حتی بیش از پدر و مادر اثرگذار است و اگر معلم با این درک و فهم سر کلاس حاضر شود، از گفتار و رفتار خود مراقبت ویژه‌ای خواهد کرد.»
در چنین شرایطی، نقش دانشگاه فرهنگیان برجسته‌تر از همیشه می‌شود؛ نهادی که وظیفه تربیت معلمان را بر عهده دارد؛ معلمانی که قرار است نسل‌های آینده را در مسیر درست هدایت کنند؛ مسئله‌ای که مقام معظم رهبری بر اهمیت آن دانشگاه تأکید کردند: «این دانشگاه متعلق به آموزش و پرورش است و برخی نظرات درباره الحاق آن به دستگاه‌های دیگر به مصلحت نیست.»
بی‌تردید این مرکز نه‌تنها محل آموزش معلمان، بلکه جایی برای شکل‌گیری شخصیت و اخلاق آنان است. بنابراین کیفیت گزینش و آموزش در این دانشگاه، تأثیر مستقیم بر نظام آموزشی کشور دارد. اگر در این فرآیند سختگیری کاهش یابد، افت کیفیت آموزشی اجتناب‌ناپذیر می‌شود.
پرواضح است معلمی که پا به کلاس درس می‌گذارد، مسئولیت شکل‌دهی به آینده‌یک کشور را بر دوش دارد. پس گزینش او نباید آسان گرفته شود، و معیار‌های انتخاب او نباید دستخوش کاهش و ساده‌انگاری شود.
بار‌ها شنیده‌ایم که آموزش و پرورش زیربنای پیشرفت یک جامعه است، اما کمتر به این فکر کردیم که این بنا را چه کسی می‌سازد. آیا بدون معلمان توانمند و شایسته، می‌توان نسلی را تربیت کرد که فردای این سرزمین را درخشان‌تر کند؟
در کشور‌های پیشرو در آموزش، گزینش معلمان با آزمون‌های علمی، بررسی‌های روان‌شناختی، و مصاحبه‌های دقیق شخصیتی همراه است، تا تنها افراد دارای صلاحیت کامل وارد این مسیر شوند. ما نیز باید همین معیار‌ها را حفظ کنیم و اجازه ندهیم که حساسیت در این انتخاب کاهش پیدا کند.
بدون شک معلمان آینده باید در این دانشگاه تحت آموزش برترین اساتید علمی و اخلاقی باشند، تا بتوانند نه‌تنها دانش بلکه ارزش‌های انسانی را نیز منتقل کنند. اگر این دانشگاه تضعیف شود، نسلی را خواهیم داشت که بدون راهنما و بدون الهام‌بخش خواهد بود. اکنون ما در نقطه‌ای حساس ایستاده‌ایم؛ جایی که باید تصمیم بگیریم آیا قرار است آموزش را به دستان شایسته‌ترین معلمان بسپاریم، یا با کاهش معیار‌های گزینشی، کیفیت آموزش را قربانی کنیم؟ آینده این سرزمین در دستان معلمان امروز شکل می‌گیرد. بنابراین باید مطمئن شویم که این معلمان، برترین و شایسته‌ترین افراد هستند.
